De gele kano drijft roerloos in het midden van de rivier. Onderuitgezakt, met mijn handen links en rechts in het water, lig ik in een punt van de boot. Het is mijn eerste vakantie met de kinderen in het buitenland. Noord-Frankrijk. We kamperen met een groep natuurvrienden in Coq Banni; een gehucht niet ver van Hirson. Kamperen in een groep heeft zo zijn voor- en nadelen. Een voordeel is dat je nooit alleen bent, en dat is tevens het nadeel. Je moet opkomen voor jezelf anders zit je overal naast. Een paar dagen geleden bijvoorbeeld wilde ik een dag gaan fietsen met een andere moeder. Oppas voor de kinderen was geen probleem, maar toen we ’s morgens wilden vertrekken was er niet één fiets. Assertieve groepsleden hadden de avond tevoren alle aanwezige fietsen gereserveerd.
In een groep is het ook moeilijk om tijd voor jezelf te vinden; even alleen mogen zijn. Heel leuk juist weer, is dat er onderling veel wordt georganiseerd; samen kleren wassen, voor het hele veld pannenkoeken bakken en ’s avonds zachtjes zingen rond het kampvuur of een goed gesprek voeren met in je hand een glas wijn.
De kinderen in ons gezelschap zijn ruim vertegenwoordigd; meer dan de helft is jonger dan twaalf jaar. David heeft in Isis een vriendinnetje gevonden. Allebei net vier jaar, zijn ze de jongsten in het kamp. Beiden hebben hoogblonde haartjes. Samen stappen ze over het terrein, wijzen met vingertjes en vertellen elkaar honderduit over wat ze zien. Ongevraagd brengen ze bezoekjes in tenten en komen steevast te voorschijn met de een of andere lekkernij.
Aram trekt op met een stel iets oudere jongens. Met behulp van de vaders hebben ze in het aangrenzende bos boomhutten gebouwd: “Sjouwen, sjorren en trekken,” zoals Aram de werkzaamheden in het logboek omschrijft.
In verhouding zijn er veel gescheiden moeders met zonen. Gelukkig dat er ook een paar volwassen mannen aanwezig zijn. De jongens dartelen als jonge honden om hen heen. Dagen de mannen uit, proberen hen te verleiden tot een stoeipartij en bij hen in de gunst te ko­men. Ook Aram vindt het heerlijk om met volwassen mannen te ravotten. Hunkerend bijna probeert hij hun aandacht te vangen. Schaterend klinkt zijn lach over het veld als hem dat lukt. Op veilige afstand en wat ongemakkelijk sla ik het treffen gade. Ik ben blij met zijn uitbundig plezier, maar het besef knaagt. Nog altijd gun ik hem een vader: Zo’n grote sterke vent, die hem met één hand hoog boven zich uit tilt!

Het is bloedheet. Met toegeknepen oogleden kijk ik loom naar de strakgespannen blauwe hemel. Geen wolkje te zien. De zon staat koperkleurig in het zenit. Onbarmhartig straalt hij zijn hitte rond. De lucht zindert, vervaagt de koeien die met dromerige ogen op de steile oevers vanuit de hoogte op ons neerkijken. Aram ligt in de andere punt van de boot, zijn peddel los naast zich. Moegestreden heeft hij zich tenslotte overgegeven aan de stroom van de rivier.

Een kanotocht is één van de attracties, die kamperen in Coq Banni aantrekkelijk moet maken. Als laatste heb ik me aangesloten bij het groepje dat de try-out gaat doen. Een achterblijvende ouder zorgt voor David. Het volkswagenbusje, beladen met kano’s, heeft ons vroeg in de morgen naar het vertrekpunt, vijftien kilometer boven Hirsons gebracht. Aan de oever van de l’ Oise hebben we ons in badkleding gestoken en zijn voorzien van muffig ruikend, half beschimmelde zwemvesten. Waarna de eigenaar van het kano-verhuurbedrijf onze kleding, samen met andere persoonlijke bezittingen als polshorloges en fototoestellen, in een waterdichte ton stopte en deze bij zich in de boot nam. Ik heb me er echt op verheugd; samen met mijn oudste zoon in een kano twaalf kilometer stroomafwaarts op een rivier.

Als Aram onderweg te horen krijgt dat hij niet samen met zijn vriendje, maar met mij, zijn moeder de rivier af zal zakken, is hij hevige teleurgesteld. Het peddelen blijkt moeilijker dan gedacht. De kano drijft telkens terug naar de oever. Daar raken we verward in grillig uitstekende boom­wortels en overhangende takken. Met veel moeite en overdekt met schrammen raken we weer los. Eén keer zelfs slaat de boot om. Proestend en hoestend komen we boven water. Juist op dat moment passeert het vriendje; rechtopstaand, een peddel in zijn hand met achter hem een breedgeschouderde vader, die de boot moeiteloos op koers houdt. ‘Dag Aram,’ zwaait hij vrolijk. Ik kan geen goed meer doen.
‘Jij doet het verkeerd, jij kan helemaal niet kanoën!’
‘We moeten op elkaar inspelen,’ probeer ik het tij te keren: ‘Jij peddelt rechtsvoor en ik linksachter!’
Hij wil niet luisteren. Slaat driftig met de peddel in het water: ‘Het is jouw schuld, ik vind het helemaal niet leuk samen met jou! Ik vind er niets aan!’
Mijn blijdschap verandert traag in wrevel, in boos­heid tot ik tenslotte zin krijg om hem met mijn peddel op zijn hoofd te timmeren. Ik verbijt mijn woede. Wacht af. Zie toe hoe Aram, afgemat door de hitte en het vechten met de stroom, zich eindelijk overgeeft.

Slaperig kijkt hij omzich heen. Zijn schouders zijn licht verbrand. Fijne zweetdruppeltjes glinsterden op zijn voorhoofd en tussen de zachte donshaartjes van zijn bovenlip. De boosheid is uit zijn gezicht verdwenen. Zijn trekken weer kinderlijk rond. Ver weg achter een bocht in de rivier klinkt het geluid van menselijke stemmen. Het beroert hem niet.

Het water glijdt warm tussen mijn vingers door. Ik sluit mijn ogen. De rivier is als mijn zwangere moeder en ik keer terug in haar schoot. Dein op haar ritme. De verte verschrompelt tot een lied dat eentonig zingt: Op! Neer! Omhoog! Omlaag!


Sagita

Het persoonlijke is politiek!

25 reacties

Ferrara · 22 juli 2012 op 15:29

Dit verhaal kruipt onder je huid. Het schuurt even bij de stoere vader die jij je zoon gunt.
Sfeervolle slotzin.

Libelle · 22 juli 2012 op 17:22

Een goed gesprek voeren met een glas wijn in de hand. Dit sterke verhaal heeft zo’n klassieker helemaal niet nodig. Dus zal het wel echt zo geweest zijn. Een sterke vader, hoop ik voor Aram.

Sagita · 22 juli 2012 op 19:55

Klopt, maar ja zo iets blijft schuren! Dank!

Sagita · 22 juli 2012 op 19:59

Ja Libelle het was echt en 20 jaar geleden, althans voor mij, bijzonder. Aram heb ik geen sterke vader kunnen geven, maar – als alles goed gaat – wordt hij dat straks ( eind oktober) wel voor zijn eigen zoon!!! Dank!

Meralixe · 23 juli 2012 op 07:48

Ik had enige moeite met de “;” her en der maar dat neemt niet weg dat het een fantastisch verhaal is met een diepe ondertoon. :hammer:

LouisP · 23 juli 2012 op 08:37

Hunkerend bijna probeert hij hun aandacht te vangen. Schaterend klinkt zijn lach over het veld als hem dat lukt. Op veilige afstand en wat ongemakkelijk sla ik het treffen gade. Ik ben blij met zijn uitbundig plezier, maar het besef knaagt. Nog altijd gun ik hem een vader: Zo’n grote sterke vent, die hem met één hand hoog boven zich uit tilt!

Bijzondere titel.
Gevoelig geschreven, erg mooi!

Harrie · 23 juli 2012 op 11:47

Gezien de reacties zijn alle Ollanders op vakantie!!! :hammer: Qua commentaar sluit ik me aan bij Luous. Goede column en inderdaad een wonderschone titel.

Ferrara · 23 juli 2012 op 13:28

Ik niet hoor Harrie. Ben gewoon thuis en wacht tot ieders trek voorbij is, dan ga ik weer.

Mien · 23 juli 2012 op 15:16

Onderhoudende column.

[quote]Het is bloedheet. Met toegeknepen oogleden kijk ik loom naar de strakgespannen blauwe hemel. Geen wolkje te zien. De zon staat koperkleurig in het zenit. Onbarmhartig straalt hij zijn hitte rond. De lucht zindert, vervaagt de koeien die met dromerige ogen op de steile oevers vanuit de hoogte op ons neerkijken. Aram ligt in de andere punt van de boot, zijn peddel los naast zich. Moegestreden heeft hij zich tenslotte overgegeven aan de stroom van de rivier.[/quote]

Mooie alinea.

Volgens mij is Harrie aan vakantie toe.
Naast Ferrara komt Libelle ook uit NL.
Zelfs LouisP is een beetje Ollander.

Mien

pally · 23 juli 2012 op 21:01

Heel mooi beschreven Sagita, de vakantiesfeer, de omgeving en daar doorheen het gemis dat blijft haken in je zoon en daarom ook in jou.

Even azijnzeiken om een kleinigheid: waarom beschrijf je de zin over de man die de persoonlijke spullen bewaart opeens in de verleden tijd?

Het is en blijft een heel mooie column :wave:

groet van pally

Sagita · 23 juli 2012 op 22:35

Ja waarom, goede vraag! Eerlijk gezegd had ik al twijfels bij deze zin. Ik denk dat het door deze zin is gekomen:
[quote]Het volkswagenbusje, beladen met kano’s, heeft ons vroeg in de morgen naar het vertrekpunt, vijftien kilometer boven Hirsons gebracht.[/quote]
Ik ben door ‘gebracht’ verder gegaan in de verleden tijd.
Even voor de duidelijkheid; ik ben blij met je commentaar, juist als er taalkundig iets niet klopt. Ik zou het erg vinden als je het niet zou zeggen. Natuurlijk vind ik je complimenten ook leuk!
groet Sagita

Sagita · 23 juli 2012 op 22:52

Iedereen bedankt voor het lezen en de mooie en fijne reacties. Mijn bewust ongehuwd moederschap is tegelijkertijd mijn achilleshiel. Er nu over schrijven a.d.h.v. oude aantekeningen is echt een grote stap.
:wave:

sylvia1 · 24 juli 2012 op 09:37

Mooie column Sagita. Wat ik bij de andere reacties niet lees, maar wat ik zelf wel had, is dat ik wat ‘uitleg’ miste over de context van deze vakantie. Ik heb bijvoorbeeld het idee dat je als lezer moet weten dat je bewust alleenstaande moeder bent om de vijfde alinea echt goed te begrijpen.

Sagita · 24 juli 2012 op 10:53

Dank voor je reactie en compliment.
[quote]Ik heb bijvoorbeeld het idee dat je als lezer moet weten dat je bewust alleenstaande moeder bent om de vijfde alinea echt goed te begrijpen.[/quote]
Je hebt helemaal gelijk! Ik heb er over gedacht om het in de titel te verwerken. Zoiets als BOM moeder op vakantie. Ik behoor tot de de eerste groep vrouwen die deze stap maakten en wij noemden ons toen BOM. Bewust ongehuwd moeder. Tegenwoordig heet het BAM( bewust alleenstaand moeder). Het is een complexe materie en ik vond het moeilijk om dit uit te leggen in dit verhaal. Maar dat er iets schuurt is wel overgekomen.
:lach:

Meralixe · 24 juli 2012 op 14:24

Ik wist van die B.O.M. moeder daar U het in een eerdere reactie op mijn column”dicriminerend gedrag” meegegeven had.
Toen gaf je het min of meer aan als kritiek op mijn vermelding en nu, met uw column,geef je de tekorten aan van een dergelijke keuze.
Ik vind het zeer moedig dat U over deze materie schrijft en u ook kwetsbaar durft op te stellen.

Ik heb uit de reacties ook begrepen dat er nu andere tijden komen. :pint:

Mup · 24 juli 2012 op 15:42

Vooral het stuk in de kano kwam binnen!

Groet Mup

Sagita · 24 juli 2012 op 20:01

Meralix hoe of wat je ook kiest, er zijn altijd voor – en nadelen. En de nadelen doen meestal pijn, maar moet je daarom de keuze niet maken?
Uiteindelijk heb ik twee prachtige zonen gekregen ( één met – en één zonder vader) waar niks mis mee is. Zelf zeggen ze, er geen probleem mee te hebben dat ze zonder een vader over de vloer zijn opgevoed en opgegroeid.
Als ik over dit onderwerp schrijf dan is vooral uit het perspectief van de moeder, die ooit die keuze maakte en het zijn dan ook haar projecties.

Sagita · 24 juli 2012 op 20:03

:lach:

arta · 25 juli 2012 op 09:37

Mooi geschreven, herkenbaar ook…

trawant · 25 juli 2012 op 11:25

het is een mooi , sfeervol en schrijnend verhaal. Ik zie het kampement, de mensen, de rivier. Toch heb ik een opmerking
over de opbouw.
Het kernstuk is de boottocht met je zoon, daar zit – mag ik zeggen- het drama..Daar had je m.i. nog meer gebruik van kunnen maken door de inleiding in te korten, het duurt lang voor je er bent. Mooier en spannender had ik gevonden als je gewoon met de actie was begonnen ,de entourage daar in gedeelten doorheen had geweven en het conflict met Aram nog meer had uitgewerkt..
Maar zoals gezegd, zo is het ook een beeldig stuk.. :hammer:

Dees · 26 juli 2012 op 08:50

Vind hem prachtig. De meest uitgesproken mensen zijn volgens mij vaak de gevoeligste en dat meen ik ook te zien in dit stuk. Vakantiesfeer en behelpen en helpen. Jouw ’tekortschieten’ ten opzichte van je zoon. De opborrelende vernedering en boosheid van Aram die dat nog eens pijnlijk lijkt te benadrukken, jouw teleurstelling daarover (en ook boosheid), het wegebben en meedeinen van boosheid, op boosheid, op de rivier, die de boosheid doet verwateren. En ik maar meedeinen op het sfeertje van oplaaien en verlomen. Ik mis zelf geen context, wist niet hoe je gezinssituatie in elkaar zat en lees het bij ‘nog altijd gun ik hem een vader’, toch universeel genoeg om te kunnen begrijpen – voor mij. Of het nou een bewuste keuze was of niet, dat doet er voor mij dan toch minder toe.

Sagita · 27 juli 2012 op 10:42

@Arta 😀
@Trawant: Ja het kan altijd beter en ik begrijp wat je bedoelt. Misschien later. Het is een klein detail sterk uitvergroot uit een complex leven. Ook iets wat dicht op mijn huid zit (nog altijd)! Dank!
@Dees dank! Ja er groeien zo veel kinderen op zonder een vader, dat het niet alles uitmaakt. Behalve dan dat er een verschil is voor de moeder. De bewuste keuze maakt de moeder voor 100% verantwoordelijk!

Dees · 27 juli 2012 op 21:42

@Sagita, Ja, dat snap ik. Maar ik bedoelde in dit verhaal, dat het hier niet uitmaakt welke keuze er achter heeft gezeten / dat er een keuze achter heeft gezeten… Het beeld dat je oproept heeft met de oorzaak minder te maken, maar meer met de voldongen feiten van dat moment.

Sagita · 27 juli 2012 op 22:52

Klopt! 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder