Koud

De zon spreidt haar stralen over de stad uit. De hitte, veroorzaakt door het stralen van de zon, ligt als een verstikkende deken over de stad.
Mensen lopen in gedachten, met hoed of beschermd door een parasol, tegen de warme zonnestralen langs elkaar heen. Een ieder met zijn eigen overpeinzingen, gedachten met gevoelens, over de impact die het monument op je maakt als je er binnen bent, de eeuwige vlam, zes miljoen namen teveel en miljoenen namen te weinig.
De klagende toon van een ramshoorn onderbreekt de stiltes in het “Children Memorial” het monument ter nagedachtenis aan alle kinderen die tijdens de jarenlange mensenjacht hun jonge leven verloren of onherstelbaar zijn beschadigd, de stille wandeling door miljoenen lichtjes, een weerkaatsing van spiegels, die gedachten oproepen aan anderhalf miljoen kinderen. Het is er ijzig koud en stil, met in het verstilde geluid “het noemen van de namen” van de jeugdige slachtoffers.

“Yad Vashem “mijn hart, mijn gedachten verstillen. Gezeten op een bank kijk ik zonder te zien rond, haal ver adem en probeer te bevatten.
Wat moet ik met het gevoel van overweldiging, dat over mij heen donderde alsof de zon zich op mij stort, om mij te verbranden in stilte.
Een zachte stem; ik heb “Auswitch” moeten overleven, het is weer stil, ik kijk de man aan, ik kan niets te zeggen, wat moet ik zeggen.
Hij kijkt ver voor zich uit en praat zacht verder; ik heb het overleefd, ik weet niet waarom.
Ik ben nog de enige, van mijn familie, niemand heeft de strijd gewonnen: moeder, broer, zus, noch neef, noch verre nicht. Ik was alleen, “alleen ”

In de grote exodus ben ik meegekomen en heb mij hier gevestigd, getrouwd, kinderen en kleinkinderen gekregen. Ik was bijna gelukkig, maar de nachtmerrie blijft. De vraag waarom blijft.
Het enige wat wij willen is leven zonder de angst van die “jaren“ want dat mag toch nooit meer gebeuren. Bijna niemand deed wat, wij ook niet wij lieten ons wegvoeren zonder protesten.

Wij willen onze kinderen en kleinkinderen beschermen zodat ze de angst niet kennen. Maar mijn zoon is vermoord bij een zelfmoordaanslag, en laatst kwam mijn kleindochter om, door het vallen een bom. Hij staat op, ik kom overeind, hij kijkt mij aan, zijn ogen glinsteren, “heel, heel ver weg zie je nog een glimp van een kleine jongen“. De wereld keert zich langzaam tegen ons, de gedachte verandert net als toen. Er moet weer een zondebok komen en wie past die rol beter dan ons.
Langzaam nadert de dag dat wij ons weer laten wegvoeren en dit maal misschien voorgoed.
En iedereen kijkt de andere kant uit, de tijd is tegen ons, het antisemitisme gedijt op de drang om ons zelf te beschermen.

Hij knikt, ik steek mijn hand uit, hij kijkt mij aan, pakt mijn hand vast met beide handen, houd de mijne even vast, en mompelt wat en wandelt weg.
De zon dendert over mij heen, ik ga weer zitten en kijk de mij volkomen onbekende man na, in het zinderde zonlicht lost hij langzaam op, waarom koos hij mij om tegen te praten, het denken houdt op, langzaam sterven mijn gedachten. En heel ver weg, klinkt uit de hoorn die om hulp roepende kreet.

Ik heb het koud, steen koud.