lang leven de cassiere

Oh god, oh god, daar komt er weer zo een hoor. Zo een die er een kwartier over doet om zijn auto recht voor de pomp te krijgen, bijna uit de auto rolt omdat hij 80 en te stijf is om flexibel te bewegen, drie keer de verkeerde slang pakt om dan uiteindelijk 10 schamele liters benzine in zijn auto te gooien waarvan er vier verloren gaan omdat hij de slang terugtrekt zonder de hendel los te laten. Ik weet het wel, hij is oud en daar mag je niet mee spotten en moet je respect voor hebben. geloof me, in elke andere situatie heb ik respect maar in deze situatie denk ik ‘als je er al zo lang over doet om simpelweg te tanken, hoe moet dat dan als iemand voor je plotsklaps op zijn rem gaat staan?’.
‘plotsklaps’ is wel een heel rake omschrijving vrees ik!
Zo’n man komt dan binnen. Wil met een pinpas betalen maar heeft geen pincode. Ook nooit gehad, beweert hij vol overtuiging. ‘je maakt mij niets wijs hoor blaag’ zegt hij geïrriteerd als ik hem wil helpen en uit begin te leggen hoe het werkt.
Inmiddels vormt zich een rij achter hem tot aan de deur, rollende ogen staren mij aan en ik moet vreselijk mijn best doen niet heel hard in de lach te schieten.

Iemand alsjeblieft….los me af, daar komt weer zo’n figuur. In zijn Blinkende Bently, gladgekamde, gelikte haar en 300 euro kostende stropdas.
Er kan al nauwelijks een lachje af en mijn ‘goedemorgen’ lijkt door de stortkoker in het niets te verdwijnen want meneer geeft geen krimp van dank of ‘ook goedemorgen’ terug.
‘wilt u zegels of airmiles meneer?’ vraag ik op mijn allernetst want tja, regel 1 is toch wel dat je je aanpast aan de klant die voor je staat.
‘zegels’ zegt hij nors en chagrijnig. Tja als je zo’n auto kunt betalen kun je ook vast je eigen werktijden regelen en hij is vast niet gewend zo vroeg te beginnen.
Ik tel keurig mijn zegels uit en leg ze netjes gladgestreken voor meneer op de balie.
Meneer pint en terwijl hij wacht op de bon kijkt hij verbaasd naar de zegels. ‘zo weinig, goh, ik dacht dat Shell genoeg winst maakte om de klanten een hoeveelheid zegels te geven waar ze echt wat aan hebben?’
Hij kijkt mij een keer fronsend aan alsof hij nu een grandioos antwoord verwacht van mij en als ik nauwelijks reageer omdat ik me serieus afvraag waarom ik weer zo’n zeikerd aan de kassa krijg zegt hij ‘nou, ik denk dat ik voortaan maar ergens anders ga tanken, waar de service wel noemenswaardig te noemen is’.
Mijn nekharen staan al weer omhoog. Meneer bulkt van het geld maar maakt zich druk om een paar PIEEEEEEPzegels. Dat hij maar fijn met zijn glimmende gladjakkerbak de sloot in rolt!

Waarom toch ik, daar komt weer zo’n piemel op wielen. ‘piep, piep, piep’ zegt mijn kassascherm terwijl de rode, flikkerende balk schreeuwt om aandacht of ik alsjeblieft de pomp vrij wil geven.
Iedere puber zou nu toch wel moeten weten dat er eerst borg betaald moet worden als je met een scooter wil tanken en ik weet wel dat op school en thuis elke vorm van communicatie via de computer gaat tegenwoordig maar mijn god, als hij twee centimeter omhoog kijkt ziet hij een joekel van een sticker: ‘scooters, eerst borg betalen’. Ik vertik het om de pomp vrij te geven…laat maar piepen.
1 minuut, 2 minuten, 3 minuten staat mijn kassa nu al te gillen en ik doe net alsof ik heel de puber op wielen niet zie.
Stampvoetend komt hij uiteindelijk naar binnen, maar nog is het kwartje niet gevallen.
‘ey, pomp 5 doet het niet’ kijkt hij me pissig aan, alsof dat indruk maakt op mij.
‘dat klopt, scooters moeten borg betalen, er hangt een sticker op de pomp’ zeg ik op mijn allervriendelijkst want ik ben getraind om te blijven lachen.
‘borg? Hoe bedoel je?’ zegt de oh zo stoere, kaalgeschoren jongen met zijn nu al ontwikkelde rokersstem.
Ik leg het op zijn allersimpelst uit want deze generatie weet alles van computers, maar simpel Nederlandse gebruiken en woorden begrijpen ze nauwelijks nog en de jongen haalt tien euro uit zijn zak en smijt hem geïrriteerd op de toonbank.
‘ja maar krijg ik het zo wel terug dan?’ vraagt hij bloedserieus.
Schiet mij maar lek! Ik denk eerst nog dat het een grapje is van hem en ik begin te lachen, maar hij wordt nog bozer en ik begrijp dat ik nu echt op glad ijs kom.
Ik leg nogmaals in babytaal uit wat borg betekend en de jongen loopt ietwat verward naar buiten, tankt en komt tenslotte het geld wat over is van de borg ophalen zoals het hoort.
Drie van dit soort klantjes en ik meld me ziek wegens een burn out!

Ja mensen, het lijkt zo simpel he. Je rekent een pompje af, geeft wat zegels mee en voor je het weet zijn 8 uur voorbij en zit je dienst erop.
Nou, ik kan je vertellen….zo simpel is het niet.
Mensen zijn zo ondankbaar! Ze zijn van mening dat jij alles moet weten. Als zij een verkeerd pompnummer aan je doorgeven en je rekent twintig euro teveel af geven ze jou de schuld. ‘ja, jij bent hier toch de caissière’ krijg je dan terwijl ik dan denk ‘ja,…en jij hebt toch getankt en wil het juiste bedrag graag afrekenen?’
Mensen waarderen service niet meer. Als jij voor ze naar buiten loopt om voor hen de tank vol te gooien zeggen ze dank je wel maar als twee seconden later blijkt dat je geen klantentoilet hebt worden ze boos en krijg jij de schuld dat zij nu op weg naar Amsterdam moeten met een volle blaas.
Mensen verwachten het onderste uit de kan en verzinnen de meest belachelijke smoezen om een paar zegels meer te krijgen, geen pinkosten te hoeven betalen of die aansteker gratis mee te kunnen nemen (‘ik ben hier immers al zo lang vaste klant’).

Ik als cassière ben tegenwoordig het afvalputje van de maatschappij. ik krijg alle klachten over het weer, de file, de wachttijden bij de dokter en het brood wat oud was bij aankoop over me heengesmeten. ruzie thuis gehad? Dump die spanning maar bij de cassière en projecteer het maar op de pomp die niet doet wat jij wilt.
Te laat opgestaan om op tijd op je werk te zijn? Ja hoor….geef de caissière maar de schuld, zij is er immers voor.
Wij cassières worden gezien als ‘low-life’……uitzendtypes, ongeschoolde blondines die vast en zeker lang hebben moeten oefenen om uit te rekenen hoeveel geld een klant terug krijgt als hij 36,- euro moet betalen en 50,- euro geeft.
De gemiddelde klant gaat er vanuit dat we allemaal een groot gezin hebben en eigenlijk leven van de kinderbijslag maar moeten werken omdat we anders onze uitkering niet krijgen.
Dat we ons met cultuur en wetenschap, filosofie, kunst, en schrijven bezig houden gelooft geen mens want intelligente types die zich daarmee bezig houden hebben vast een goede opleiding en horen zeker niet achter de kassa thuis.

Oké oké, ik hoor je denken; ‘waarom doe je dat werk nog’ en je hebt gelijk hoor, ik ben aan het zeiken….zo negatief is het heus allemaal niet en ik vind mijn werk heerlijk om te doen. maar iedere cassière weet dat we vaak als oud vuil behandeld worden terwijl we echt niet onderdoen voor die zakenvrouw of minister of politiebrigadier. Heel soms kiezen mensen bewust voor een baan als cassière, niet omdat ze dom of onderschikt willen zijn maar gewoon omdat ze van het werk houden.
ik zou willen zeggen…..lang leven de cassière!! Waar zou de wereld serieus zijn zonder ons..

wat ik met dit stuk ellende wil doorgeven? Als je nou volgende keer een winkel inloopt of met een baliemedewerker/ster te maken krijgt of een helpdesk aan de telefoon krijgt. Of als je eens in contact komt met iemand die qua salaris vijftig treden onder jou staat, of qua leeftijd echt nog maar net komt kijken…..bedenk dan eens goed dat het toch ook echt gewoon een mens is. Dat het je liefste buurvrouw of man zou kunnen zijn en dat het verdomd moeilijk zou worden om aan je dagelijkse pakje sigaretten te komen als die cassière of baliemedewerker er niet was.
Wees gewoon eens wat liever voor de cassières en andere mensen die ‘simpel’ werk verrichten dan zul je zien dat zij ook veel liever en behulpzamer voor jou zijn.