Er was ons al enthousiast medegedeeld dat er zigeunermuziek zou komen in het ‘cultur-ház’. Aangezien er hier bijna nooit iets gebeurt, was dat nieuws op zich al bijzonder, een opwindend vooruitzicht. Ik wist dat er in Drávatamási een cultuur-huis is, maar ik had niet de indruk dat daar wel eens iets gebeurde. Nu dus wel en het is een prachtig feest geworden! Er was beslist een aanleiding voor dit evenement want een aantal buurvrouwen hielden, gehuld in klederdracht, roerende toespraken. Eentje had zelfs een mand met een babypop naast zich. Het zal dus wel iets met het kindje Jezus te maken hebben gehad. De inhoud van die toespraken is mij totaal ontgaan maar de liefde en de eenvoud van vermaak en samenzijn beleefde ik volop mee.

Drie Roma mannen en een mooi Roma meisje verzorgden de muziek. Natuurlijk van je hoppa, hoppa. Nu dan eindelijk eens akoestisch, veel ingetogener dan dat ik het kende. Zelfs als deze muziek, met slechts twee gitaren en een tinnen kruik als slaginstrument, wordt gemaakt is het opzwepend. Er zit een ritme en een vuur achter die zo aanstekelijk is dat nog jong, nog oud, in staat is op het stoeltje te blijven zitten. Lekker met ze’n allen Hoppa, Hoppa, springen en zwingen. Het maakt niet uit of je kan dansen of niet, iedereen is blij en niemand is er in geïnteresseerd hoe je doet, of hoe je erbij loopt. Zalig is dat!

Het is maar een klein zaaltje met een op hout gestookte centrale verwarming, die zijn niet zo heel goed te regelen.
Het was bij aanvang al bloedheet en met het stijgen van de sfeer nam navenant de hitte toe.

Nu moet je bedenken dat minstens vijftig procent van de feestgangers geen badkamer heeft thuis, zelfs warm en koud stromend water is niet voor iedereen weggelegd. Er hing dus een zware ‘oud zweet’ lucht in het zaaltje, zó dik dat je er bijna een hap uit kon nemen. We moesten af en toe even naar buiten om een frisse neus te halen en dan vlug het feestgedruis weer in, ik wilde er niets van missen.

Toen de muziek en de toespraken op waren, werden er grote schalen met eten en taartjes binnengebracht. Omaatjes in hun schorten met hoofddoeken op, een groot blik bier in de hand. Waar maak je dàt nog mee?

Het is nog steeds onvoorstelbaar hartverwarmend om zó welkom te zijn in zo’n kleine besloten gemeenschap. De mensen zijn hier zo ècht en zo lief. Er bekruipt mij op dat soort momenten nog steeds wel eens een gevoel van verkramping. Dan voel ik hoe ‘namaak’ wij eigenlijk geworden zijn in een onpersoonlijke samenleving als de onze…

Ik hoop dat ik jullie een beetje van die liefde heb kunnen laten voelen.


18 reacties

Meralixe · 13 november 2011 op 19:26

zó dik dat je er bijna een hap uit kon nemen

Wat heb ik daar om gelachen!!
Mooi sfeerbeeld van amusement gebouwd op eenvoud.
Geef deze gezelligheid maar door aan Helmar met haar vervolgverhaal. Die kan er nog veel van leren.
Dit is NIET bedoeld als kritiek op Helmar en haar schrijven. Het zijn twee verschillende leefwerelden.

Boukje · 13 november 2011 op 20:52

Dank U Meralixe, ik zou inderdaad met niemand willen ruilen. Het leven is goed op de Poesta! 😀

En wéér als laatste van de dag 😥

Groetjes Boukje.

Hier vindt je de foto’s van het feestje.
http://www.spirituele-reiziger.nl/Spirituele_Reiziger/Blog_Hongarije/Artikelen/2011/11/4_Artikel_1.html

Libelle · 14 november 2011 op 08:28

Noch op het taalgebruik, noch op de verteltrant is veel aan te merken, Boukje.
Ik ben niet lief, vind ik van mezelf. Naar buiten gedreven door de zweetlucht, zou de frisse bries onder de sterrenhemel me oneindig meer bekoren dan een omaatje met een bierblikje.
Eerlijk, die dingen denk ik als ik dit lees.
Of ik het hier zeggen moet is wat anders.

Bhakje · 14 november 2011 op 08:47

Ik heb het voorrecht gehad bij dit feest aanwezig te zijn. Ik ben erg onder de indruk hoe goed je de sfeer hebt gepakt in woorden. Een waar talent. Prettig om te lezen.

Het doet me beseffen dat ik nog veel te leren heb als het op schrijven aan komt.

sylvia1 · 14 november 2011 op 08:50

Boukje, wat jouw columns zo sterk maakt (denk ik) is dat ze zo sympathiek zijn.[quote]De mensen zijn hier zo ècht en zo lief.[/quote]
Bij jou geloof ik gewoon dat je dat écht vindt.

Marja · 14 november 2011 op 10:32

Hier spreekt inderdaad liefde uit. Ik ben ook op je blog gaan kijken en heb genoten van de foto’s en verhalen.

Boukje · 14 november 2011 op 10:57

Lieve libelle,
Ik snap uitemate goed wat je bedoelt. Ik ben er ook zo eentje van rust, stilte, buiten en vooral die sterrenhemelen.
Als je hier woont is er in het dagelijks leven niets anders als dat, daarom woon ik hier en niet ergens anders.
Als ik dan uitgenodigt wordt voor een dorpsfeestje dan geniet ik dáár ook met volle teugen van!

P.S. Volgens mij ben jij best heel lief.

😀

Mien · 14 november 2011 op 13:07

.
[b][u][url=http://www.youtube.com/watch?v=cU1zVq3E_D8]Von der Puszta will ich träumen, bei Zigeunermusik[/url][/u][/b]

Mien

Boukje · 14 november 2011 op 13:20

Silvia, het komt niet in me op om iets te schrijven wat ik niet ècht vind. Wat zou de reden van het opschrijven dan zijn? :eh:

arta · 14 november 2011 op 15:59

Puur, oorspronkelijk, mooi: Dat zijn de woorden die in me opkomen als ik dit lees.

Echter, het is noCH dit, noCH dat en niet noG, maar dat is niet storend, hoor 😉

SIMBA · 14 november 2011 op 16:23

Mooi beschreven!

Ferrara · 14 november 2011 op 20:24

Boukje, je hebt prachtig de sfeer op het feest beschreven, dankzij internet hebben we daar allemaal van kunnen genieten.

Nou ben ik Hongaarse plaatsgenoot en ook op dat feest, ik weet niet of ik het prettig zou vinden dat mijn aanwezigheid daar wereldwijd te aanschouwen is. Ik bedoel, wees voorzichtig met plaatsen van foto’s van anderen.

sylvia1 · 14 november 2011 op 21:03

Boukje,
[i]het komt niet in me op om iets te schrijven wat ik niet ècht vind[/i]
dat bedoel ik dus 😀
Je kunt toch niet ontkennen dat er heel veel meer redenen zijn om iets te schrijven?

pally · 14 november 2011 op 22:46

Een volkomen onopgesmukt verhaal kan je soms juist om die reden ontroeren. En dat gebeurde hier, wat mij betreft, Boukje!

groet van Pally

Boukje · 14 november 2011 op 23:43

Silvia1.
Ik wil helemaal niets ontkennen maar ik zou werkelijk het nut van schrijven niet in zien als je niet schrijft wat je werkelijk vindt…
Voor mij is het schrijven, blijkt, een soort fine-tuning van mijn eigen werkelijkheid, of in de zoektocht daarnaar.
Ik heb ook vaak het gevoel dat ik geen enkele controle heb over het geschrevene, het komt zoals het komt…

:kus:

Boukje · 14 november 2011 op 23:51

Geachte Ferrara,

Het halve dorp staat hier in de yurt regelmatig met een grote kop melk-koffie mij blog te bewonderen, big-screen! Tomi, ons tienjarige buurjong vertaald mijn Nederlandse verhaal in zo’n smeuig Hongaars dat er hier het hardst gelachen wordt om het leven van alle dag.

Wel fijn dat je je bekommert om die fantastisch lieve en inderdaad kwetsbare mensen hier! :wave:

Ferrara · 15 november 2011 op 17:23

Ik schrok van je aanhef, sorry ik had me er niet mee moeten bemoeien.

Boukje · 15 november 2011 op 20:21

Lieve Ferrara,

Natuurlijk moet je je er mee bemoeien!
Daarom publiceren we op columnx toch?

Enne, niet zo snel schrikken hoor :naughty:

Geef een reactie

Avatar plaatshouder