Mafalda III

04.45
De digitale wandklok liegt nooit. Denkt ze, wanneer de getallen haar brein binnendringen. Zit er stroop in mijn hoofd? Moeizaam staat ze op van de bank, zich voor de zoveelste keer de belofte doen niet zo veel wijn te drinken. Tedere klanken vullen de woonkamer. De non-stop radio heeft zo zijn voordelen. Chris Rea is nu al onderweg naar huis. Buiten is er blauw licht: politie. Als ze maar niet hierheen komen, daar is het nog te vroeg voor.
Ze loopt de logeerkamer in, ziet dat haar logé in diepe slaap is, en loopt naar het raam. Ze schuift de lamellen opzij en ziet een aantal politieauto’s staan, maar ook een ziekenauto en een paar voorbijgangers.
Politiemannen en witte jassen lopen het huis schuin aan de overkant in en uit. Een paar uur geleden heeft ze Suzanna daar nog vandaan gehaald. Er wordt een brancard naar buiten gedragen, het witte laken bedekt een lichaam. De straatverlichting geeft een onwerkelijke glinstering op het natte wegdek. Het groepje nieuwsgierigen groeit. Ze vindt het bizar.
“Dat is Dave,” zachtjes is haar logeetje achter haar komen staan, “en in de rode jas dat is Dimitri met naast hem Svetlana, ik vrees dat ze mij nu gaan zoeken en,” ze wacht even, haalt adem..
“En wat?” vraagt Sandra, “moet ik nu bang worden?”
Suzanna drukt haar lichaam dicht tegen haar aan. Haar armen glijden om haar lijf. Sandra’s hart gaat sneller kloppen. De zachte warme handen om haar buik. Haar naakte lichaam. Ze voelt weer dat verlangen. Net als toen.
“Ik ben bang,” fluistert Suzanna, “voor die twee daarbuiten, maar het voelt vertrouwd en veilig bij en met jou.”
“Jij moet eerst flink uitrusten en probeer al die vuiligheid uit je lijf te krijgen, slapen, slapen,” haar stem klinkt hees, van de spanning en verlangen, “en dan vertel je mij alles.”

Suzanna laat haar los en glijdt het bed in. Haar blik is glazig, haar ogen staan vermoeid. Het dekbed slaat ze over zich heen en ze doet haar ogen dicht.
Zachtjes loopt Sandra de kamer uit.
“San?”
“Ja?”
“Ik heb met vrouwen het bed gedeeld, je mag bij me komen liggen hoor.” Ze kijken elkaar aan. De één verlangend en afwachtend, de ander uitdagend.
Sandra zucht diep. Ze wil graag haar verhaal vertellen, maar nu nog niet.
“Lief van je, maar dankjewel.” Ze sluit de deur en steekt de gang over. Ze opent de deur met een naambordje erop. Luca, staat er met sierlijke letters. De kamer is gehuld in een zacht licht. Het nachtlampje brandt nog elke avond. .
Ze vindt het fijn om bij haar zoon te zijn. Zijn warme persoontje, zo jong en klein maar ook zo wijs vervult haar hart met warmte. Kijk eens hoe lief hij zijn pluche Nijntje vasthoudt.
Ze kijkt naar hem. Vijf jaar is de kleine man alweer. Tijd vliegt voorbij, grinnikt ze in stilte. Ze gaat naast hem op bed zitten. Hij wordt wakker. Zjn donkere haar, de gitzwarte ogen, deze familie heeft sterke genen.
“Wie slaapt er bij ons?” vraagt hij slaperig.
“Een oude vriendin van mij, ze heet Suzanna.”
“Ouder dan jij? Waarom oud?” zijn ogen glinsteren nieuwsgierig.
“Nee liefje niet ouder, maar het is een lang verhaal,” Sandra kijkt hem aan, strijkt met haar vinger door zijn haar. Kust hem op het voorhoofd en verlaat de kamer.
“Ik ben oud genoeg om alles te mogen weten, hoor.”
Ze glimlacht om zijn bij-de-hand-zijn. Hij heeft gelijk. Alles komt nu erg dichtbij. Iedereen heeft recht op de waarheid.

In haar slaapkamer kleedt ze zich uit en kruipt in bed.Schaduwen op het plafond, de muur lijkt zachtjes te bewegen. Ze luistert naar haar ademhaling. In. Uit. In. Uit. Zen. Rust in haar lijf en hoofd. Ze hoort de stilte. Het zachte tikken van de Karlsson-quartz-klok. Ze begint te zweven. De sterren achter haar oogleden vormen een stelsel. Alsof ze in een diep gat valt.