Mafalda IV

De weg suist onder de autobanden. Het monotone gedreun van de typisch Duitse Autobahn, dat kent ze wel. In de achteruitkijkspiegel ziet ze Suzanna en Luca vertrouwd tegen elkaar aan liggen. Ze glimlacht. Grappig hoe een knulletje van vijf jaar een volwassen meid een smartphone uitlegt. Met het stuur stevig in haar handen, de voet lekker op het gaspedaal, verandert het landschap van Nederland naar Duitsland naar de Zwitserse Alpen. De witte toppen bij de Tunnel zijn voor het teken om te stoppen voor de nacht. Hotel Alte Post bood mooie kamers en en een nog fijnere locatie. Meer Zwitserland kon het niet zijn.

Wanneer de koffers in de kamer staan, Suzanna en Luca in bad zitten kijkt Sandra naar buiten en weer ziet zij de knalgele Dacia Duster. Wat een afschuwelijke auto, denkt ze. Het kenteken kan ze niet goed zien, maar ze vermoedt dat deze auto al een tijd achter hun aan rijdt. Is hij haar aan het volgen? Wat zou hij of zij van haar willen. Het vrolijke geluid uit de badkamer brengt haar weer terug in kamer 214 van het warme hotel.
Ze loopt de badkamer in en ziet een grote berg van zeep. Suzanna’s ogen stralen, haar glimlach van oor tot oor. Luca is verdwenen onder de witte laag schuim.
“Ik ga even naar de receptie, kijken of er nog wat te eten is,” zegt ze en vertrekt.
“Doeiiiii,” echoot het uit de badkamer.

Buiten begint is het al donker en de koude berglucht frist haar op. Bij de receptie zit die aardige Zwitser die behulpzaam hun bagage naar de kamer heeft helpen dragen. Jammer dat zijn koeterwaalse Duits zo moeilijk te verstaan is, denkt Sandra.
De keuken mag dan wel dicht zijn, hij wil toch wel even kijken of er wat is voor de twee jonge vrouwen en de kleine jongen. Hij wijst naar de bar en biedt haar een drankje aan.
De bar is modern ingericht, de rode wijn smaakt ook modern. Niet te zoet, niet te bitter. Ze laat de wijn door haar mond spoelen. Deze is echt lekker.
“Jij hebt al een lange rit erop zitten, je zal wel moe zijn,” zegt de man die ongevraagd naast haar is komen zitten. Vaag komt ze hem bekend voor.
“Je ziet het goed, ik ben Dimitri, een vriendje van die meid die je bij je hebt, Suusje,” hij glimlacht zijn gouden tanden bloot. De spin tattoo op de palm van zijn hand laat hij duidelijk zien.
Sandra slikt de wijn door, “ja, het was een lange rit en nu is het lekker uitrusten en morgen weer verder.”
De man knijpt zijn ogen toe: “waar gaat de reis heen,” vraagt hij terwijl hij zich vertrouwelijk naar haar toe schuift. Zijn hand laat hij op haar dijbeen rusten. Een vrouw komt de bar binnen. Sandra ziet haar en herkend haar meteen. Svetlana.
‘Je ziet, we willen allebei hetzelfde,” fluistert hij.
“En dat is?” Sandra is op haar hoede. Zo ruikt onraad, denkt ze.
“Dat Suusje weer rust krijgt, dat ze haar schulden inlost en weer vrij mag zijn.”
Ze haalt haar schouders op, “maar dat is ze al, ze heeft met niemand iets van doen.”
Zijn mond verandert in een verbeten trekje. Zijn hand streelt haar dij. Haar ademhaling is kort. Zijn hand rust tussen haar benen.
“Vertrouw die junk niet, Sandra, ze is niet wie ze zegt dat ze is,” hij kijkt haar doordringend aan, “ze bedriegt, ze liegt, ze slijmt alles bij elkaar. Ze is een levensgevaarlijk sletje.”
De andere vrouw is aan de andere kant van de bar gaan zitten en kijkt hen onafgebroken aan.
“Ik ken haar langer dan vandaag, ik was haar au-pair meisje vijf, zes jaar geleden,’” antwoordt Sandra.
Dimitri is even stil, dat heeft hij niet verwacht. Sandra maakt van de gelegenheid gebruik en glijdt van haar barkruk. Haar lichaam drukt stevig tegen zijn gespierde lijf. Ze kijkt hem doordringend aan.
“Ik ben niet bang, voor niemand,” fluistert ze hees in zijn oor. Ze laat haar arm langs zijn lichaam glijden, voelt de holster van zijn revolver, maakt het bandje los.
“Misschien ben ik wel niet de persoon die jij denkt dat ik ben,” ze laat haar stem vastberaden klinken. Voorzichtig pakt ze de revolver uit de holster, ontgrendelt de veiligheidspal en legt hem op de bar
“Een volgende keer, krijg jij net zo’n mooi gaatje in je harses net als je vriendje Dave.” Sandra laat hem los en loopt weg. Snel pakt hij haar arm en trekt haar tegen zich aan.
“Ik ben dol op vrouwen met ballen, met lef, dat windt mij op, zeg maar dat ik daar op geil, maar vergeet één ding niet,” hij wacht even, haalt adem, “je hebt een leuk zoontje, nog wel, pas goed op hem.”

Ze duwt hem van zich af en loopt met grote passen weg. Bij de receptie staat het eten klaar en ze staat buiten. Binnen kookt ze van woede, hoe durft die gozer Luca erbij te halen. En hoeveel waarde moest ze hechten aan dat wat hij zei over Suzanna? Is zij echt niet te vertrouwen?
Met meer vragen dan antwoorden komt ze bij de kamer aan en stapt naar binnen.

“Mamma, mamma, Suus is het liefste meisje van de wereld, met haar ga ik trouwen, als ik groot ben.”
Sandra kijkt naar de jonge vrouw die vol zelfvertrouwen aan de gedekte tafel zit, borden, bestek, glazen. Gevuld met wijn.
“Handig hoor, roomservice,” lacht ze vrolijk. Sandra zet het eten op tafel. Langzaam komt ze tot rust.

Als alles opgeruimd, opgegeten en gedronken is, ligt Luca in diepe slaap in zijn bedje. Sandra komt de badkamer uit en stapt in bed. Suzanna glijdt tegen haar aan.
“Is er iets gebeurd wat ik zou moeten weten?”
“Nee hoor, ik heb in de bar op het eten gewacht en een glaasje gedronken.”
“Aha, flirten met de jongen achter de receptie, ga je likken aan zijn Zwitserse kaaspik?” giebelt ze meisjes-achtig.
Sandra zucht en ruikt de zoete geur van Suzanna’s haren. Haar zachte handen strelen haar buik. Ze beginnen hun wandeltocht over haar lichaam.
“Wanneer heb je voor het laatst geneukt, San,” lispelt ze in haar oor.
“Suus, niet doen, alsjeblieft. Hou op.”
“Je gaat me toch niet vertellen dat sinds Luca er is er geen vent is geweest, dat geloof ik niet.”
Ze kijkt haar nieuwe vriendin aan, en ziet de verandering van kwetsbare junk naar stoere vrouw.
“Zoiets ja, het kwam er gewoon niet van,” antwoordt ze met gesloten ogen.
“Jezus, San, je bent zo’n mooie meid, elke vent zou een moord voor je doen,” ze kust haar wang, streelt haar borsten.
“Kom,” fluistert Suzanna zacht, “morgen zijn we in Italië, en dan is alles veilig en kan niemand ons iets maken.”
“Tijd voor ontspanning,” hoort Sandra ergens ver iemand zeggen. Ze sluit haar ogen en laat gebeuren wat die wilde meid met haar in wil laten gebeuren.