Maria Magdalena

Naar aanleiding van het onlangs sluiten van de hoerenstraat in het Sprijkerkwartier, Arnhem. Is dit verhaal weer actueel geworden. Het is geen column, maar een verhaal. Noem het semi-literaire, of poging tot. Bij deze eem fragment:
…Ik was op zoek naar liefde. Hier en alleen ben ik eenzaam. Ik ben naar de stad gegaan. Naar de mensen, om liefde te vinden.
Ik ben nu al zeker zes keer verliefd geworden deze avond. Het is net of vrouwen geen eerste gezicht hebben. Maar ik blijf zoeken.
Dan lijkt de wereld te stoppen. Het is net of ze in een schijnsel van licht staat. Lief, maagdelijk en moederlijk tegelijk. Mijn ware Maria…

[b]Maria Magdalena[/b]

Literatuur is niet allen een manier van schrijven, het is ook een manier van denken en zelfs een manier van doen.
Om echt mooi over gebeurtenissen te schrijven, moet je het ervaren hebben. Vannacht wilde ik gaan schrijven. Heel mooi gaan schrijven over het maken der liefde, zoals de Britten dat zo mooi kunnen zeggen.
Ik was op zoek naar liefde. Hier en alleen ben ik eenzaam. Ik ben naar de stad gegaan. Naar de mensen, om liefde te vinden.
Ik ben nu al zeker zes keer verliefd geworden deze avond. Het is net of vrouwen geen eerste gezicht hebben. Maar ik blijf zoeken.
Dan lijkt de wereld te stoppen. Het is net of ze in een schijnsel van licht staat. Lief, maagdelijk en moederlijk tegelijk. Mijn ware Maria.

Ach wat een bullshit. Ze was gewoon lekker. “Eenzaamheid”, “liefde”, om te kotsen. Ik zat op de bank en verveelde me. Er was niets op de televisie. Alleen op de bank met Telsell, of met duizenden andere zielen en alcohol in de stad. De keuze was gemakkelijk en twintig minuten later stond ik goed geurend op de dansvloer.
Ze zag er goed uit. Ze zag er zelfs beter uit toen ze in het spotlight op het podium danste. Ze kwam slechts van haar voetstuk om te drinken, en dit drankje wilde ze van mij.
Nadat ik haar voorzien had van een martini on the rocks, vertelde ze me dat ze Maria heette. Ze stak haar tong uit en vroeg of ik er op wilde zuigen. Ik dacht dat het te mooi was om waar te zijn. En eigenlijk was het dat ook.

Ik zat vanaf acht uur te drinken, met de televisie op de achtergrond. Voor elke reclame een verbogen kroonkurk. Ik ben nog nooit ik mijn eentje dronken geweest, maar nu kwam ik een heel eind.
Zo tegen middernacht maakte “Even Apeldoorn bellen” plaats voor “effe vlug 0906”. Het wond me op, maar ik wilde niet deze lichtelijke prostitutie. Ik wilde een echte vrouw. Twintig minuten later stond ik goed geurend in de Blauwe Engel. Honderden zielen en veel alcohol.
Ik kreeg het idee dat iedere vrouw met een man naar deze wanhoopskelder gezonken was. Misschien had ik gewoon te veel gedronken om een vrouw te kunnen versieren. Mijn enige redding was een dronken vrouw. In de hoek signaleerde ik een bezette barkruk, kocht twee bier en liep recht op mijn doel af. Ze heette Maria. Aan de “r” te horen was ze een kakstudent. Ook haar omvang deed een belletje rinkelen, zogenaamde frituurheupen. Ze wist me te vertellen dat de Blauwe Engel iedere maandag vindicat domein is. Ik bevind me op deze dag, in deze tent tussen de kutstudenten. Een typisch geval van een ‘blauwe maandag’.
Het maakte me allemaal niet meer uit, want ze wilde dat ik mee naar huis ging. Dat ze dacht dat ik Peter was, liet ik mijn penis niet weten.

Ik lijk wel gek te worden, nu ben ik ook al tegen mijn lul aan het praten. Een opgeheven hoofd is geen startschot voor een gesprek. Veel meer dan “Ja, ga door” komt er toch niet uit. Mijn toestand verslechterde met de minuut. Geen Friends meer, geen Sex and the city meer, slechts Telsell afgewisseld door blote borsten met een telefoon ertussen. De tijd tussen de reclames werd mijn te lang en het wachten was ik zat. Ik besloot het geheft in eigen hand te nemen. Ondanks dat het zelfbevrediging heet, voelde ik mezelf totaal niet bevredigd.
Ik voelde me eenzaam. Met in mijn ene hand mijn penis en in de andere de telefoon, kreeg ik behoefte een liefde. En omdat ik het niet had, moest ik het maar gaan maken.
Ik was thuis, niet in de stad. Hier waren geen massa’s zielen en te veel cafeïne. Alleen, nuchter en geil. Ik ben vannacht naar de hoeren geweest.

Ik probeerde het voor mezelf goed te praten. Dingen doen voor de literatuur. Literatuur is liefde, liefde is seks. Ik was gewoon geil en had genoeg van opgeblazen.

Ik leek de enige die op de fiets naar de hoeren ging. Een constante stroom auto’s kwam uit de rode gloed gereden, waarvan zeker de helft taxi. Een lange, smalle straat met aan beide kanten glas. Mannen die af en toen aanklopten, het leek of ze een praatje maakten. De mannen waren het vlees aan het keuren. Het was een raar gezicht. Ik was wel eens eerder langs glas gelopen op zoek naar de beste, maar toen heette het nog Kijkshop. Ik was veertien en wilde gewoon een walkman. Dit was anders, maar toch hetzelfde, ik had moeite het te verwerken.
Rood is de kleur van de liefde, misschien heet deze buurt daarom wel rode. Maar liefde zag ik niet, ik zag alleen maar smeerlapperij. Toch werd ik naar het licht getrokken, als Odysseus naar de Sirenen.
Odysseus was vastgebonden aan de mast en zijn bemanning had de oren dichtgestopt. Hij wilde het gezang van de Sirenen horen, maar niet vergaan. De Sirenen lokte mannen naar zich toe met hun oogverblindende schoonheid en hun even zo schone, zo niet schoner gezang. Alle schepen sloegen op de klippen van het eiland en de volledige bemanning verging. Odysseus’ bemanning hoorde niets en voer door. Nu ik zo naar het rode licht getrokken wordt, veranderd het verhaal drastisch. De Sirenen waren de prostituees van Zeus. Odysseus zat niet aan, maar met zijn paal vastgebonden en de bemanning gecastreerd.

Ik liep met mijn fiets aan mijn hand langs de vrouwen. Hier en daar was een kamer leeg. Op het raam was een advertentie geplakt, “kamer huren? Bel 050-…”. Hier werd ik hard geconfronteerd met de werkelijkheid. Prostituees zijn niet alleen hoeren, maar ook vrouwen. Alle vrouwen die hier zitten hebben ooit eens besloten dit nummer te bellen en in het licht te gaan zitten. Ik kreeg medelijden met hen. Ik dacht dat ik diep gezonken was dat ik naar de hoeren ging. Maar hoe diep moet een vrouw zinken om vrijwillig een man binnen te laten en het gordijn te sluiten?
Waar was ik aan begonnen. Ik begon te twijfelen. Durfde hier niet te blijven, maar ook niet terug te gaan. Ik werd een beetje geïntimideerd door de geile blikken en lokkende lingerie. Raar, want het zag er niet anders uit dan in de Wehkamp catalogus. Het waren echt Sirenen.

Op een van de ramen was een stikker geplakt. “Geen fietsen plaatsen”. Dus liet ik mijn fiets achter tegen dit raam. Ik deed net of ik het geklop op het raam niet hoorde en lieg weg.
De ene vrouw was nog lelijker dan de ander. Maar zij niet. Het verbaasde me, hoe kon zo’n mooie en lieve vrouw prostituee zijn? Acda en de Munnik schoten door mijn achterhoofd en ik belde aan bij Esmee.
”Mag ik binnen komen, Esmee?” Ze pakte mijn hand en leidde me naar de kamer.
”Esmee? Ik ben Maria” en ze wees naar een naambordje boven een foto. In de kamer stond niet veel meubilair. In het rode licht leek alles kleiner. Een kleine tafel naast de barkruk aan het raam. Achterin tegen de wand een bed, tweepersoons. Het verbaasde me. Het was toch niet de bedoeling dat ik bleef slapen? Ze sloot het gordijn.

Ik zocht een gespreksonderwerp, maar ze was me voor. “Pijpen 20 euro, neuken 50.” Hoeren zijn blijkbaar niet zo gespreksvaardig. Eigenlijk wilde ik ook niet praten. Ik was veel te bang haar te leren kennen.
Ik legde een briefje vijftig euro op tafel. Deze ruilde ze om voor een condoom en begon zich te ontkleden. Ik had mezelf altijd voorgehouden dat ik van een hoer niet opgewonden zou raken. Maar hoe meer ik van haar lichaam te zien kreeg, des te meer tinteling ik voelde in mijn kruis.

Het enige dat aan haar bewoog waren haar borsten, op het ritme van mijn stoten. Het was een formaliteit. Ze dacht waarschijnlijk dat ik klaar moest komen, want ze schudde wat met haar lichaam en kreunde wat. Ze deed net of ze ervan genoot, maar het wond me niet op.
Op het moment dat ik weer buiten stond, sprongen de tranen in mijn ogen. Misschien was het de kou.

Jezus is voor al onze zonden gestorven aan het kruis. Tijdens de zonde die ik beging, kreeg ik ook een hangend kruis. Het verschil tussen mij en Jezus is dat hij het wel op een hoer kon. Hij hield van zijn hoer. Ik was op zoek naar liefde, maar heb het op de verkeerde plek proberen te vinden. Seks is altijd lust, maar ik lust het toch liever als ik ook van haar houd.
Toen ben ik naar huis gelopen, want mijn fiets stond natuurlijk niet meer tegen het raam. En de gordijnen waren dicht.

[i]Cor Jan van Zwol[/i]