Miscommunicatie

Natgeregend liep ik naar binnen. Ik zou eigenlijk wat gaan drinken in m’n favoriete café een paar straten verderop. Maar door de harde regen moest ik noodgedwongen hier naar binnen. Opzich niks vervelends, want nieuwe contacten maken is nooit erg. Terwijl ik naar de bar liep om wat drinken te bestellen viel het grote aantal mannen me op. Achja, dat word dan maar een avondje verhalen aanhoren van mannen die blij zijn dat ze hier zitten omdat hun vrouwen liever breien dan naaien. Ze was mooi. Uitzonderlijk mooi. Ik had net m’n derde drankje besteld toen ze binnen kwam lopen. Ze liep met zoveel perfectie dat haar loopje wel bedacht moest zijn door een choreograaf op broadway. Verbazingwekkend genoeg werd ze vrijwel genegeerd door alle mannen die in het café zaten. Ik keek verontwaardigd om me heen, ze zouden er een geldboete op moeten zetten, het negeren van zoveel schoonheid. Ze vond een plekje naast me op een lege kruk. Met een zachte lieve stem die me deed denken aan mijn kleuterleidster van jaren geleden bestelde ze een drankje. Omdat ik niet de koning van de openingszin ben, besloot ik gewoon een afgezaagde te gebruiken. Als het echt zou klikken zou ze dat vast wel vergeten. Ik zat een minuutje te twijfelen tussen de standaard “Kom je hier vaker?” of mijn favoriet: ” Heb je nou kleurlenzen of heb je zulke mooie ogen van jezelf?”. Omdat de laatste keer dat ik de kleurlens-opening gebruikte het meisje beschaamd toegaf
echt kleurlenzen te hebben en ik daardoor een gesprek wel kon vergeten, koos ik voor de eerste. “Nee, vind je het gek?” antwoordde ze bits. “Kut, ik had voor de kleurlenzen moeten gaan” mompelde ik in mezelf. Ze liep weg en ik draaide me teleurgesteld om naar de man naast mij en begon een gesprek.

Een uurtje later kreeg ik een enorme grijns op mijn gezicht toen in mijn ooghoeken het meisje weer plaatsnam op de kruk naast me. Ik bestelde nog een drankje en keerde demonstratief mijn rug naar de man die mij een uur lang had verveeld met zijn liefde voor ABBA en paardrijden. Onverwachts hoorde ik haar mooie stem “Sorry dat ik net zo kortaf was, maar ik had ruzie met mijn vriend”. M’n weekend was gelijk verpest, ze had een vriend. “Oh.. Je vriend” mompelde ik. Ze legde uit dat het alweer goed was. Ze kenden elkaar al ruim tien jaar en dat een ruzietje niets verpestte. “Gelukkig maar” zei ik, hopende dat het niet duidelijk was hoe sarcastisch het overkwam. “Ik had vroeger ook zo’n vriendin” zei ik. “Zo’n vriendin waarmee je alles doet: knikkeren, buskruit en rollercoaster. Of wat de rages toen ook waren”. Ze moest lachen. “Haha rollercoaster, dat was inderdaad een geweldig spel” Ik was blij dat er in ieder geval nog spontaan een gesprek ontstond.

Na een leuk gesprek over de jaren negentig, waarin we beiden waren op gegroeid, vertelde ze me dat ze het heel leuk had gehad, maar dat ze nu toch echt op huis aanging. Ze zei dat ze het jammer vond dat ze mij niet aan haar vriend had voorgesteld. “Waarom?” vroeg ik verbaasd. Ze keek me schuin aan, “Nouja hij valt ook op mannen, net als jij. Wat ik trouwens best jammer vind, want je bent best schattig”. Ze drukte een kus op m’n wang en liep weg op dezelfde prachtige manier als ze
was binnengekomen. Ik zat als versteend op m’n kruk. M’n wangen gloeiden nog na van haar afscheidskus. Ik keek naast mij en zag de man met de liefde voor paarden en ABBA gewaagd dansen op Dancing Queen. Het drong nu pas tot me door. Ik zat in een gaybar.