24 oktober 2010: Nog precies 19 weken, dan vertrek ik naar de zon. Ik woon nu in een soort zelfopgelegde ballingschap. Zonder een rijbewijs moest ik verhuizen om veel dichter bij mijn werk te zijn. Ik mis mijn flat, maar heb met opzet een kamer gehuurd in een groot huis, om alle kosten te drukken. Nu fiets ik naar het werk en heb geen benzinekosten. Alle vaste lasten zijn in de huur inbegrepen en ik kan veel meer sparen voor de toekomst. Ik krijg vast goedkeuring van alle Nederlanders! Maar het is geen echte leven. Elke avond en het hele weekend zit ik alleen. Ik zit niet te zeuren hoor. Dit was mijn eigen keuze maar desalniettemin is het erg moeilijk. Mijn vrienden zijn nu de TV, de laptop en de goedkope boeken die ik via Amazon bestel. Ik lees veel over mijn geliefde Afrika. Ik wil alles weten over de geschiedenis van alle Afrikaanse landen. Ik wil de cultuur begrijpen, sommige talen leren en in de schoenen staan van een iemand die daar opgegroeid is.
In 19 weken kan je veel leren, denk ik. Voor mij is het de positieve kant van de eenzaamheid – het geeft mij de kans om al die boeken op te vreten. Elke dag leer ik iets meer en elke dag kijk ik nog meer uit naar mijn zonnige toekomst. En hoe meer ik leer hoe meer ik er zeker van ben dat ik iets goeds wil doen in Kenia. Mensen helpen. Ja, ik ga met pensioen en ik wil een leven leiden dat relatief “relaxed” is. Maar ik ben pas 57 en heb nog een hele actieve geest. Ik wil en moet dus iets doen – iets positiefs. Ik sta open voor ideeën hoor!
Recent ben ik een vrouw tegengekomen online die in Nairobi woont. Zij wil iets doen voor mensen met HIV, een toevluchtsoord opzetten, waar mensen elkaar kunnen ontmoeten zonder bang te zijn. In Afrika is het stigma van HIV veel erger dan in noord Europa. Mensen komen niet “uit de kast”. Ze vertellen in het algemeen maar één persoon, en meestal is dat nooit een vader of moeder, maar bijna altijd een beste vriend of een zus. En dat zijn de vrouwen. De mannen vertellen het aan niemand. Om zo in de stilte te lijden moet ondraaglijk zijn.
En dit dagboek, dat eigenlijk geen dagboek is, meer een maandboek, helpt ook tegen de zelfopgelegde eenzaamheid. Hierdoor heb ik contact met jullie – andere mensen, andere schrijvers, mensen die mijn avontuur graag volgen. Ik hoop dat jullie net zo veel plezier eruit halen als ik. Tot de volgende keer!
8 reacties
LouisP · 3 november 2010 op 21:20
hoi Mens(Meta-fysisch)
ik heb wel bewondering voor je streven en je verhaal daarover….
good luck..
louis
sylvia1 · 4 november 2010 op 09:32
Als ik een suggestie mag doen… Dit maakte me nieuwsgierig:
[quote]Ik lees veel over mijn geliefde Afrika. Ik wil alles weten over de geschiedenis van alle Afrikaanse landen. Ik wil de cultuur begrijpen, sommige talen leren en in de schoenen staan van een iemand die daar opgegroeid is.[/quote]
Misschien leuk om daar in een volgend deel iets over te schrijven?
arta · 4 november 2010 op 11:12
Ik moest erg lachen om die ‘goedkeuring van alle Nederlanders’!!
Zelfopgelegde eenzaamheid voor het bereiken van jouw ultieme doel: Ik vind het een mooi gegeven en volg jou dan ook, om op de laatste zinnen terug te komen, met heel veel plezier!
Avalanche · 4 november 2010 op 14:18
Ik vind het zeer indrukwekkend hoe jij alles op alles zet om straks anderen te kunnen helpen. De weken vliegen vast voorbij!
datmensinkenia · 4 november 2010 op 16:04
Hartelijk bedankt voor alle leuke feedback en suggesties!
pally · 4 november 2010 op 17:01
Mooi geschreven DMIE, en interessant om een eignzinnigecomopoliet als jij te volgen.
groet van Pally
Anti · 5 november 2010 op 11:36
Jouw ‘dagboek’stukjes zijn altijd weer leuk om te lezen.
datmensinkenia · 5 november 2010 op 12:37
Nummer 6 staat al in de wachtrij! 😉