Daar zat ik dan. Een zaterdagavond, waarop iedereen sociale activiteiten aan het beoefenen was, zat ik voldaan, zelf, niet zielig, op de bank. Onder het genot van een sigaret en een filmklassieker “Resevoir dogs” had ik niks te klagen na een paar zware avonden. Omdat het op een gegeven moment blauw stond van de rook en ik wel wat frisse lucht kon gebruiken, besloot ik om in de deuropening een sigaret te roken. Met een biertje in mijn linkerhand en een sigaret in mijn rechter, veranderde ik mijn coördinaten om mij zo tactisch mogelijk te positioneren tegen mijn voordeur. Bij mijn huidig onderkomen lopen er mensen altijd af en aan, wat ervoor zorgt voor het idee dat je constant leeft door allerlei continue impulsen. Terwijl ik ongeveer halverwege mijn sigaret was gekomen, liep er een vent langs, ouder dan mijn schoenmaat. Ik was zoals ik al eerder zei alleen en had wel zin in gezelschap, waardoor ik hem spontaan een gemeende “Goede avond!” gaf. Hij was waarschijnlijk net zo eenzaam, al dan niet nog eenzamer, als ik en hij begon instant terug te lullen tegen me. Al meteen merkte ik dat deze vent een extremere relatie met alcohol had dan ik. Naast het feit dat hij een biertje in zijn linker hand had, kwam er van hem ook een hele walm van alcohollucht af alsof het een luchtje was: “Alcohol for Men”. Desalniettemin, kwam hij over als een goede gozer en vroeg ik hem of hij mij wilde vergezellen aan de bar die bij binnenkomst van mijn stekkie plaatsvindt. Hier ging hij positief op in en we traden bij deze mijn persoonlijk gefantaseerde kasteel binnen.

Bij binnenkomst viel de meneer meteen een boom op. Voor de verduidelijking: bij ons in de woonkamer staat een nep-boom die nogal opvalt. Deze nep-boom is om bepaalde leidingen heen gebouwd, om ze als het ware te verbergen. Als je het mij persoonlijk vraagt weet ik niet wat beter is, een gare boom of een paar afgeknaagde leidingen. Het enige voordeel wat ik zelf kan bedenken aan zo’n boom is dat je het geen water hoeft te geven, maar verder kom ik niet. Niet dat ik heel negatief over die boom wil denken, alleen moet er iets aan veranderd worden. Zonder deze gedachtes uitgesproken te hebben bij meneer, gaf hij als letterlijke binnenvaller, mij gelijk een hele speech over hoe de boom opgevrolijkt zou kunnen worden. Hij vertelde mij: “Joachie”, (joa-chie, zo sprak hij het echt uit. Zal wel amsterdamse-slang zijn) “die boom hea, die boom hea, daar moet je balletjes in hangen”. Het moment dat hij dat zei, zag ik dat zijn handen aan het shaken waren, dat hij met zijn voeten aan het tikken was en me op een bepaalde manier niet recht in mijn ogen keek, maar langs me. Heel raar, het gevoel zoals een fotolens, die niet scherp is gesteld op het eigenlijk bedoelde object, en zijn plaatjes nooit scherp zal kunnen schieten. Met deze houding opgeslagen te hebben in mijn hoofd, was hij vrolijk verder aan het ratelen. Zo adviseerde hij mij dat het leuk zou zijn als ik bij de Gamma, Praxis of whatever, nepgras ging kopen en dat onder de boom zou kunnen bevestigen om de neppe boom echt te laten lijken. Ik was zelf erg geamuseerd door het onverwachtse bezoek en zijn hele visie op mijn boom, hij heeft zijn roeping als hovenier mis gelopen! Na nog vijf minuten van geratel, wat merendeels herhaling was van wat hij een halve minuut daarvoor had gezegd, dacht ik een grappige opmerking te maken en vertelde hem: “Meneer, ik heb weleens seks met die boom gehad”. Op dat moment kwam er een heel showtje uit hem en maakte hij neuk bewegingen (niet naar mij gericht, maak je geen zorgen), en zei hij: “Oh lekker tegen de boom aan neuken”, en moest hij erg lachen.

Ik had het wel gehad met die boom en vroeg hem wat hij vandaag zoal allemaal gedaan had. Hij vertelde me: “Ik heb geleefd”. Dat vond ik best een leuk antwoord, alleen iets te abstract, dus vroeg ik hem wel iets specifieker te zijn. Hij vertelde me dat hij had gewerkt (wat ik zelf niet helemaal geloofde door de manier waarop hij dat zei en er maar niet verder over ging vragen) en dat hij net uit een kroeg was gekomen bij mij om de hoek, genaamd “Leentje”. Ik vertelde wat ik had gedaan die avond en vooral die avonden daarvoor, waardoor ik gestrand was in deze gemoedstoestand en niks uitvoerde als het ware. Het grappige was dat hij nu niet meer die zenuwlijende trekjes had, waardoor er een comfortabelere-praat-sfeer ontstond.

Ik was nieuwsgierig waarom hij vertrapte schoenen en allerlei derdehandskleding aan had. Het is altijd lastig zoiets te vragen, maar ik had zoiets van, ik zie die vent toch nooit meer. Dus ik stelde mijn eerste licht gevoelige vraag: “Meneer, hoe komt het dat u er nu zo bij zit?” Hij reageerde licht geschokt, waardoor die vroeg: “Hoe bedoel je?”. Ik somde mijn gedachtes op, waarom ik op de vraag was gekomen, en hij antwoordde weer met een rond uit kut abstract antwoord: “Het leven, joachie”. Ik vond het best irritant dat hij er zo omheen lulde, maar ik dacht bij mezelf, hij heeft er vast een reden voor, of hij is zo cracked-up dat hij het niet eens meer weet. Ik vertelde hem dat ik hier net was komen wonen en hij vertelde mij wat verhalen over de buurt. Het pand waar ik mij nu in bevind schijnt dus vroeger een coffeeshop te zijn geweest en een bar. Leuk om te horen van iemand die daar waarschijnlijk jaren lang al rondjes om het blok heeft gelopen en er zo onderhand wel duizelig van was geworden. Ik besefte me ook ineens dat hij, mits hij over zijn baard zou gaan, ook echt over zijn baard kon gaan! Leek mij ook wel een keer mooi.

Na de conversatie over de woonomgeving en mijn persoonlijke situatie in het leven met hem te hebben gedeeld, vroeg ik nog een catchy vraag en dat was over zijn familie. Deze vraag maakte veel in hem los, niet in woorden, maar in lichaamshouding en zijn blik, en zijn connectie met mijn ogen nam weer af. Als een Hercules die in zijn achilles wordt geraakt, klapte hij als het ware in, zoals een slak teruggekrompen in een schelp. Hij vertelde mij dat hij zijn familie een tijd* niet gesproken had. Waarbij hij aanvulde, dat hij kinderen had, maar ze nog nooit had gezien. Het enige wat hij wilde was ze een keer vast te kunnen houden. Ik zei toen: “Waarom doe je dat dan niet?” Hij zei dat dat niet mogelijk was. “Maar alles is toch mogelijk?” Voegde ik daaraan toe, waarop hij gestresst in zichzelf “Nee, nee, nee” zat te gissen. Ik dacht, Hookeeey wat de fack haha. Na zijn nee-bui vertelde hij mij over dat ik het leven met respect moet behandelen en dat als dingen fout gaan je je hoofd erbij moet houden en met man en macht je hoofd boven het water moet houden. Ik vond het wel een erg depresief klinkende levensuitspraak, maar snapte de gedachte er achter. Alsof hij mij wilde waarschuwen voor de fouten die hij zelf al gemaakt had. Nadat mijn sigaret onderhand was uitgemaakt, wensde hij mij na zijn uitspraken, een niet echt gemeende “Goede avond” en ging er vandoor. Toen hij weg was moest ik even relativeren hoe mooi het leven ineens onverwachte cadeautjes heeft. Hierna had ik wel echt een voldaan gevoel en heb ik misschien zelfs meer ervaring opgedaan dan wanneer ik samen met mijn vrienden had meegedaan aan hun sociale activiteiten, wat ik liever had gewild, mits ik de energie had, maar dat terzijde.

* (“Een tijd” dat is een heel breed begrip, ik zal niet precies weten hoe lang het zal zijn. Maar als ik een verhaal vertel begin ik ook vaak met: “Weetje wat ik laatst had”. Het kan van een verhaal zijn wat zich gister heeft afgespeeld, tot aan 5 jaar geleden.)

– P


4 reacties

Libelle · 28 april 2012 op 14:04

Je bouwt een hele boom op over een gesprek met iemand die verder weinig te melden heeft.
Ik snap het ‘onverwachte cadeautje’ dan ook niet helemaal. Maar door een gekleurde bril is wellicht alles anders.
Welkom overigens.

Fem · 29 april 2012 op 07:40

Welkom hier!

Ik snap je gedachtengang wel, qua cadeautje, maar je gebruik misschien teveel woorden, waardoor je de kern een beetje voorbij loopt.

Probeer wat te schrappen en lees het eens hardop aan jezelf voor…

Meralixe · 29 april 2012 op 12:44

Welkom op column x Passhigh

Fem, dit is een goede reactie op weg naar een betere werking van Column x. :kus:

Ferrara · 29 april 2012 op 23:18

Met Fem eens wat betreft het schrappen. Ik zou de zinnen korter houden. Je struikelt bijna over de komma’s. De sfeer komt goed over.

Succes hier.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder