Mijn vader en ik wandelen naar binnen door de openstaande deur. Met een zware klik valt hij achter ons in het slot. Dit is de gesloten afdeling. De verpleegster vraagt voor wie we komen en zegt dat ze opa voor ons gaat halen. We mogen plaatsnemen op de gele stoelen aan de tafel. Er ligt een stapel tijdschriften en er staat een kamerlamp. Het ziet er eigenlijk best gezellig uit.

Opa komt en lijkt verheugd ons te zien. Zijn kleren hangen veel te los om zijn lijf. Mijn vader had me op de heenweg verteld dat opa weigert te eten. Ik sta op en loop hem tegemoet. Opa kijkt me strak aan en pakt me dan stevig vast bij mijn schouders. Magere handen met een verrassend krachtige greep. Handen die lijken te gloeien. Koortsig voelt ook zijn wang als ik hem zacht kus.

De verpleegster vraagt of we koffie willen drinken. Af en toe komt er iemand doelloos voorbij geslenterd. Men draagt hier gewone kleren, geen pyjama’s zoals in de rest van het ziekenhuis. Mijn vader en ik luisteren. Opa praat. Vol vuur, alsof zijn leven ervan afhangt. En eigenlijk is dat ook zo. Het zijn de woorden die een leven lang in zijn lichaam hebben gesmeuld. Hij heeft haast om ze eindelijk naar buiten te brengen. Ik vind mijn opa puur en sterk zoals hij tegenover me zit. Ik weet dat het niet goed met hem gaat en dat het verhaal dat op zijn lippen brandt tragisch is, maar het woord medelijden komt niet in me op.
‘Ik moet er een boek over schrijven. Over mijn leven.’ Hij kijkt me weer met die intense blik aan. Ik knik.

Hij liet me de advertentie zien toen ik op bezoek was in zijn huis. Toen hij nog niet ziek was.
Een huiskamer vol eiken meubels. Zware vitrages die amper daglicht door laten. Een grove schouw en een leren bankstel. De drie staande klokken die zo afgesteld zijn dat ze niet tegelijk slaan maar na elkaar. Opa zit als altijd kaarsrecht in zijn fauteuil. Een trotse man. Trots op zijn spullen, op zijn vergaarde welvaart na een leven hard werken. Een leven dat niet begon met een geboortekaartje maar met een advertentie in de krant. Hij had ‘m gezocht en gevonden, uitgeknipt en in een album geplakt. Een sober 1-koloms tekstje waarin een baby, een jongetje, ter adoptie wordt aangeboden.

Ik neem een slok van mijn koffie. Opa drinkt niets. Hij vertelt haastig verder. Chaotisch en verward maar toch zo scherp en indringend. We zijn slechts twee generaties van elkaar verwijderd maar de wereld die hij tegenover mij aan de tafel schetst, is niet die van mij. In mijn wereld worden geen kinderen in het geheim in kloosters geboren en anoniem aangeboden aan adoptieouders.
Opa zal ongeveer even oud zijn geweest als ik nu ben, toen hij zijn echte familienaam voor het eerst hoorde. Eenmaal gevonden, wou hij hem hoog houden. De prijs van een nieuwe toekomst is het begraven van het verleden.

Een paar dagen geleden was ik op een uitvaart en sindsdien denk ik weer veel aan mijn opa. Hij heeft zijn boek nooit kunnen schrijven. Er was hem geen tijd meer gegund. Dat geeft niet, niet alle verhalen hoeven in een boek te eindigen. Maar ze verdienen het ook om niet vergeten te worden.

Categorieën: Verhalen

15 reacties

Libelle · 17 juni 2012 op 08:39

‘De prijs van een nieuwe toekomst is het begraven van het verleden’. Die zal ik nooit meer vergeten.
Noblesse Oblige, daar heb jij geen moeite mee.

SIMBA · 17 juni 2012 op 08:43

Nee, het zijn geen verhalen om vergeten te worden! Ik hoop dat jij er een paar opschrijft ter nagedachtenis van je opa (en ons laat meelezen.)

Tessadus · 17 juni 2012 op 08:50

Mooi!

Yfs · 17 juni 2012 op 09:14

Deze column staat zo bol van de ‘voltreffers’ dat je bijna om genade moet smeken tijdens het lezen!’Woorden die een levenlang in een lichaam smeulen’ Hoe meedogenloos haha! Mijn vader had 9 verschillende koekoeksklokken in de kamer, elk met een eigen geluid, van zwaar en langzaam tot hoog en snel. Ook na elkaar afgesteld. Dank voor het herinneren aan mijn vader op deze vaderdag. Hij is ook zo’n sterke en pure opa, helaas heeft hij dat zelf nooit mogen beleven. :wave:

Fem · 17 juni 2012 op 10:14

Mooie vaderdag/opacolumn!

Door dit te (be)schrijven, heb je al een groot deel van zijn wens laten uitkomen…

trawant · 17 juni 2012 op 17:17

Prachtig beschreven stukje schrijnende familiegeschiedenis.
Ik zie hem voor je staan en je vastpakken.

Misschien een taak voor jou om dat verhaal ( wat voor een deel ook het jouwe zal zijn) in al zijn kleuren vast te leggen?

sylvia1 · 17 juni 2012 op 18:45

Dankje voor deze fijne reacties!
Maar Simba en Trawant, een vervolg, ik weet niet… ga erover denken, kijken of ’t lukt.
Puur toeval eigenlijk dat ie op vaderdag is geplaatst. Mooi toeval.

sylvia1 · 17 juni 2012 op 18:47

Je haalt met die zin eigenlijk precies de kern aan Libelle, bedankt voor (weer) een goede reactie, al vind ik je laatste zin té complimenteus.

Mien · 17 juni 2012 op 21:48

Mooie vader-opa-dag-column Sylvia.

De kern voor mij zit in:
[quote]’Ik moet er een boek over schrijven. Over mijn leven.’ [/quote]
Het leven goed leven en op tijd beginnen met het boek.

Mien

Meralixe · 18 juni 2012 op 09:24

Mooie column maar, en dat is dan strikt persoonlijk, ik heb wat moeite met de inhoud daar mijn grootvader- vader-zoon relatie een ramp is. Ja, zelfs inspiratie voor een boek maar dan een wrang en pijnlijk vol van menselijke fouten en tekortkomingen!
Bij een dergelijk lezen denk ik daar aan. Aan gemiste kansen en zo… :stom:

arta · 18 juni 2012 op 11:06

Een mooi verhaal, Sylvia, erg goed geschreven!

Harrie · 18 juni 2012 op 16:50

Ik sluit me aan bij Arte. Vooral de derde alinea vond ik mooi.

Nachtzuster · 18 juni 2012 op 22:37

Ik heb ruim 22 jaar op een gesloten afdeling gewerkt in een verpleeghuis. Heel herkenbaar dus. Ook de breekbaarheid van de mensen die er wonen. Het terugkeren naar het verleden. Indringend mooie column. Je kunt trots zijn op je opa!

Sagita · 20 juni 2012 op 01:30

[quote]Opa praat. Vol vuur, alsof zijn leven ervan afhangt. En eigenlijk is dat ook zo. Het zijn de woorden die een leven lang in zijn lichaam hebben gesmeuld[/quote].

Mooi geschreven verhaal Sylvia!

gast · 12 juli 2012 op 11:17

[url=http://www.cookdress.net/]dresses for bridesmaid[/url] [url=http://www.namedress.net/]affordable wedding dresses[/url]. affordable wedding dresses [url=http://www.noondress.net/]wedding accessories[/url]. wedding accessories [url=http://www.casedress.net/]Simple Wedding Dresses[/url]. Simple Wedding Dresses [url=http://www.noondress.net/]sexy dresses[/url]. sexy dresses [url=http://www.noondress.net/]wedding accessories[/url]. wedding accessories roles [url=http://www.fooddress.org/]summer bridal dress[/url]. summer bridal dress the love interest the chick in the flick. I&#8217 [url=http://www.fooddress.org/]summer bridal dress[/url]. summer bridal dress m not degrading that. But it just doesn&#8217 t fulfil me as much as when I get to play someone who represents me as entirely as can be.
On taking on directing roles: I&#8217 [url=http://www.namedress.net/]affordable wedding dresses[/url]. affordable wedding dresses m working with my sister directing episodes for a pilot with Vin Diesel called The Ropes about the lives of bouncers roll bride: Pippa Middleton joins in dinner party high jinx wearing a wedding dress she’d fashioned out of toilet paper
She kneels among the usual dinner party detritus bottles of whiskey [url=http://www.noondress.net/]sexy dresses[/url]. sexy dresses gin and wine half-full glasses and playing cards strewn about. Perhaps Pippa was fulfilling a forfeit having lost a game of cards [url=http://www.barlingerie.com/]naughty lingerie[/url]. naughty lingerie or perhaps as has been

Geef een reactie

Avatar plaatshouder