Overstekend paaltje

Zomer 2003… Geen wekker die me vroeg wakker piept, maar het lijstje in mijn hoofd spookt en zorgt dat ik vroeg op sta op deze eerste dag in het weekend. Snel schiet ik de badkamer in voor een frisse neus, schiet mijn kleren aan en speer naar de keuken. Daar zet ik een snelle bak koffie, smeer een stapeltje boterhammen, want zonder brandstof kom ik niet vooruit. De statie-tas staat al klaar, de lange boodschappenlijst ligt voor me, terwijl ik me koffie drink, bedenk ik nog wel wat voor de weekboodschappen.
Vrolijk stap ik in de auto, het zonnetje schijnt al lekker en de rest van de wereld slaapt nog, de rust in de straat is mooi. Het voelt alsof ik de eerste stappen zet in de verse sneeuw.

De paar kilometers die ik rijd, kom ik geen kip tegen, ook geen mensen. Pas bij de supermarkt zie ik dat er nog meer mensen leven.
Een parkeerplekje vinden is nu nog geen probleem, dus kies ik een aardig plekje uit. Ik zorg in no-time dat de kar gevuld wordt, bij de kassa nog geen grote rijen, alleen een wakker wordende kassa dame. Heerlijk nog voor de wereld wakker wordt heb ik deze klus geklaard.
Ik laad de achterbak vol met drie grote tassen en ben gewoon van plan naar huis te rijden.

Ik rijd in een erg smal straatje, waar mij een vrachtauto tegemoet komt, ik moet toch naar rechts en neem de bocht wat te snel en te strak om, de vrachtauto een plezier te doen. En dan een harde knal en plof. Ik sta stil en vloek inwendig, wat nu weer.
Ik stap uit en zie snel genoeg dat het niet goed is gegaan. Oorzaak een overstekend betonnen geel paaltje, wat er voorheen nog niet liep. De gele paal heeft nu een zwarte streep wat ik niet zo erg vind, erger is de schade aan de auto. De zwarte strip onderaan de auto hangt er rafelig bij, de rechterachterband staat leeg en er zit een knik in de velg.

Geen mens te zien om 8 uur op zaterdagochtend en dus duw ik de auto naar de dichtstbijzijnde parkeerplek een paar meter verder. Nu zou ik wensen dat ik een kleinere auto had.
Ik weet dat ik nu twee dingen kan doen. Ik kan naar huis bellen en zien of ik hulp kan krijgen, maar ik weet dat men daar thuis niet vrolijker van wordt of ik kan zelf proberen het wiel te verwisselen. Ik ben niet zo groot en zeker niet sterk, dus moet ik slim zijn.
Eerst alle boodschappen uit de achterbak verplaatsen naar de achterbank. Dan pak ik het gereedschap, de krik en reservewiel. Ik begin met de moeren een eerste slag te draaien nu die nog contact heeft met de grond. Dit is mijn grootste probleem, want die moeren zitten goed vast, maar met een beetje trap- en stampwerk lukt het me wel, (hier is manlief vast niet blij mee). Dan de krik er onder, ook dat gaat prima, maar hoe werkt dat onvrouwelijke ding.

De auto hangt op de krik zodat ik nu alle moeren met gemak verder los kan draaien en het wiel vervangen. Maar dan, terwijl ik dus met zwarte knuistjes bezig ben de moeren er weer op te draaien, loopt er een man van rond de veertig langs. Hij laat zijn hond uit, maar heeft voor het beest geen aandacht, zijn ogen zijn gericht op mij en met een leedvermakende glimlach op zijn gezicht vraagt hij mij: ‘Lukt het allemaal wel, mevrouwtje?’
Ik bijt op het puntje van mijn tong, waarom moeten mannen soms zo ontactisch reageren en ons vrouwen dan ook nog eens kleineren. Graag had ik hard geschreeuwd naar dat meneerTJE dat ik geen mevrouwTJE ben. Maar ik houd me netjes in en zeg: ‘het lukt prima Meneerrrrr, ik ben een grote slimme meid.’ En dat is zo, want als puntje bij paaltje komt sta ik mijn mannetje wel.

De man loopt door met zijn hond en ik sleutel verder, het zal me nu potverdorie zeer zeker lukken thuis te komen zonder mannelijke bijstand.
Er moet op dit moment ook niet één man in de buurt komen die zijn hulp spontaan aanbiedt, want ik grijp hem naar de keel.
Het wiel lijkt goed te zitten, ik ruim de gereedschappen weer op en stap in, start en rijd een meter of 5 verder. Dan stap ik even uit om te zien of het wiel werkelijk goed vast zit. Gelukkig het wiel ligt nog niet naast de auto.

Ik vervolg me weg naar huis, daar meldt ik vol trots hoe ik helemaal alleen het wiel heb verwisseld. Dan volgt de vraag die ik al verwachtte: ‘waarom moest je het wiel verwisselen?’
‘Er stak een geel betonnen paaltje over en daar reed ik overheen.’
Nu wordt er ook hier smalend gelachen en ik druip af, vrouwen en auto’s hebben een haat-liefde verhouding. Het ding moet gewoon rijden en niets mankeren dan is het wel oké!

De schade viel gelukkig mee € 25,- is nog wel te doen. Dit was immers de eerste keer dat ik schuldig was aan schade aan de auto, in 17 jaar dat ik nu rijd.
Voortaan let ik dus goed op als ik paaltjes zie, je weet immers nooit wanneer ze gaan oversteken?