“Kom op, rennen!”
“Alleen als je belooft geen lawaai te maken. Het is half drie ’s nachts.” In Marie’s oude pyjama sluipren ik achter Bram aan door de ijskoude nacht, waarin elk minimaal geluid maximaal lijkt te worden weergegeven. Op elke straathoek staat hij even stil, blaast een paar vrieswolken en rent dan in vol tempo door.
“Heb je alles?” hoor ik hem fluisteren. “De sleutel? Het gereedschap?”
Dat post bezorgen behoorlijk avontuurlijk kan zijn, heb ik aan den lijve ondervonden. Zo had ik post voor een bejaardenhuis. Ik was blij dat ik de brievenbus snel ontdekt had, want dat kan bij sommige gebouwen een helse klus zijn om die te vinden. En wat staat er op die brievenbus: “post graag bij de receptie afleveren”.
Na het overlijden van zijn oudtante besloot Sjakie, als enige erfgenaam, het meubilair via een veiling te verkopen. Er zaten ongetwijfeld antieke spulletjes bij en hij was reuze benieuwd naar de opbrengst. Zelf gaf hij niets om al die oude rommel en voor schilderijen had hij al helemaal geen interesse. De diverse doeken met verzamelingen bloemen, voorwerpen of fruit werden stillevens genoemd. Zo had de taxateur (schatter) hem uitgelegd. Nou, prima. Hij hoopte van de opbrengst in ieder geval stil te kunnen leven. Het huis was vrij van hypotheek en bracht vermoedelijk ook wel een paar ton op. De toekomst zag er florissant uit.
Na mijn eindexamen MMS weet ik niet zo goed wat ik voor beroep moet kiezen, nu de kunstacademie, vanwege mijn ouders, geen mogelijkheid blijkt te zijn. Het kan mij eigenlijk niet meer zoveel schelen. Ik heb geen tweede keus achter de hand. Dus kies ik maar wat voor de hand ligt. Verpleegster worden, net als mijn oudste zus, die al een paar jaar geleden daarmee begonnen is. In hetzelfde ziekenhuis ook nog, waar mijn tweede moeder haar opleiding heeft gehad. Kan het slomer?
Toen een vriend een geladen pistool tegen mijn hoofd zette en zei ‘schrijf of ik schiet’, toen zei ik spontaan ‘schiet’. Hij lachte en ik nam nog een slok van het één of ander. Vooral dat andere wat je emoties even kan onderdrukken, ook al komen ze daarna met 380 kilometer per uur weer door je hoofd vliegen. Maar dat dondert niet, want in een tijd van hartenzeer en traantjes mogen we godverdomme zuipen totdat onze lever zo begint te gillen als Justin Bieber.
