Het is even voor achten. Mijn trein had er allang moeten zijn, maar door uitgelopen werkzaamheden aan het spoor is de dienstregeling helemaal in de war. Midden in een galmend omroepbericht gaat mijn mobiel. Ik neem het gesprek aan en druk mijn vinger in mijn andere oor. “Ik denk dat het is begonnen.” Ik neem de trein terug naar huis. Die rijdt gelukkig wel.
Ze had nog snel een blik in de ruit van het bushokje geworpen alvorens lijn 118 de deuren opende. Ze was trots op haar nieuwe lippen sinds ze deze drie maanden geleden met Botox had laten opspuiten. Hoe dikker hoe beter. In de bus zou ze ze nog een keer extra stiften met haar L’Oreal lippenstift en ze genoot ervan als ze merkte dat er naar haar gekeken werd. Bloedrood getuite lippen. Om te zoenen zo mooi. Althans dat vond ze zelf.
Ik weet het nog precies. Papa zat met de iPad in zijn hand. Hij had mee geboden voor Serious Request. ‘Nog een minuut Roos en we hebben het gewonnen.’ Bij de laatste tien seconde bedacht ik dat het toch wel heel eng was. Maar we hadden het. Ik zou oog in oog komen te staan met Jim Bakkum. Met een grote lach belde ik me vriendinnen op. Na veel gegil en nog meer ‘oh-my-god’s gehoord te hebben bedacht ik me dat hij wel echt in mijn huiskamer zou komen.
Vlammenzee in spetterend theater.
Het doek scheurt, valt, troost, huilt.
Bittere tranen smelten in fijn stof.
Een fanfare van onmacht klinkt.
