Daar staat ‘t wicht, plusminus acht jaar jong, trots naast haar kar waarin haar pop ligt.
Zij wil vanaf oma, waar zij kind aan huis is, naar ‘t huis waar zij woont. Oma woont in mijn straat, afstand van oma’s huis, naar haar huis, is kort. Zij wacht op voorrang. Auto’s gaan af, auto’s gaan aan. Automobilist kijkt naar haar, maar rijdt door. Aan mijn kant, stap ik op zwart-wit pad.
Een willekeurige vrijdagavond in 1978. De vaste oppas is gearriveerd en het kroost vertoeft in dromenland. Pa en moe gaan op stap. Geen “zit m’n dasje goed, zit m’n jasje goed?”, want kleding is vanavond geen issue. Ze vertrekken naar Duinzigt in Den Haag, waar ze al jarenlang vaste klant zijn.
Mensen die in de psychiatrie lopen hebben complexe problemen die volgens mij niet opgelost kunnen worden met een pilletje of prik. Integendeel, psychiatrische middelen voegen toe aan de problemen doordat ze afstompen, somatische aandoeningen veroorzaken, en afhankelijkheid creëren.
Op ’n apart stuk luchtplaats staat ‘n psychopaat of vijftig braaf op ’n rij.
’n Man rust uit in ’n arbri. Naast zijn zitplaats staat ’n stok. Zijn naam is Arthur. Ik las bij zijn inkomst dat Arthur ’n poot van hout had dus matig loopt maar daar stond ook bij dat hij blind is. Arthur ging ooit ’n paar maal door ’t lint. Hij slacht ’n man af voor ’n pak shag, maar ook voor niks. Als hij maar in zijn buurt komt.
Ik zat vandaag in de werkruimte van onze hogeschool. Een prachtige plek met vele computers en zitplaatsen waar iedereen met respect naast elkaar kan werken. Respect, wat is dat toch een prachtig woord, ontstaan vanuit re-spect, het nog eens kijken naar de ander en jezelf minder belangrijk stellen.
