Labyrint

Overal roze, roze en nog eens roze. Stampende oude discomuziek golft door de straten. Het éne liedje loopt oorverdovend vermengd over in de volgende jaren-tachtig-hit. Lampjes, toeters, bellen, mensen. Allerlei soorten mensen. Veel zijn er vrolijk dronken, sommigen volledig de weg kwijt.

Wad?

Ik heb een stukje natuur in huis gehaald. Best bijzonder, al was het niet de bedoeling.

De egalinevloer is niet goed gelukt, ondanks de strakke planning en de verdeling van de werkzaamheden. Twee betonmixmannen, een betonverdeelman en een prikrolbediener om klontjes en andere oneffenheden uit het beton te rollen. In het begin ging het prachtig. Het was alsof er gesmolten chocolade over de vloer werd uitgegoten. Al vrij snel lag het zo strak als een biljartlaken. Met mijn prikrolletje kreeg ik de bubbels en de klonten er vrij gemakkelijk uit.

Zegels sparen

Sparen is een ding wat iedereen zou moeten kunnen en als je er een sport van maakt om punten te sparen van bijvoorbeeld de koffie, kan je dat leuke dingen opleveren, zo ook in mijn geval. Van een grootgrutter gebruik ik al jaren dezelfde koffie, spaar daar driftig de punten van, die weer moeten worden opgeplakt in een speciaal daarvoor bestemd boekje.

Hoe was je vakantiewip?

Janneke kijkt liefdevol naar Annabel, die geconcentreerd met een tekening bezig is. “Het wordt al een grote meid.” Ze is gelukkig. Toegegeven, ze had het er moeilijk mee gehad toen Henk tegen de afspraken in weer langere ritten moest gaan maken. De banen liggen in het vervoerswezen nu eenmaal niet voor het oprapen, dus Henk had geen keus toe het hem werd gevraagd. “Kan ik hem vertrouwen?” had het door haar hoofd gegonsd. Henk had zich van zijn beste kant laten zien, dat is waar. Een voorbeeldige echtgenoot en een toegewijd vader. En stapje voor stapje was ze het vertrouwen in hem aan het terugkrijgen. Hij belde iedere avond, voordat Annabel ging slapen en dan nog later als Janneke al met een boek in bed lag.