Warmte van een romantisch knappend haardvuur. Voor singles de ultieme natte droom. Met een Lidl-wijntje plus vette Aldi-chips apathisch starend in hypnotiserende vlammen. Schroeiplekken op het kille laminaat voor lief nemend. Want voor een openhaard lig je met z’n tweeën. Vonkenregens lijken intimiteit en opwellende lust dan als vanzelf te laten opbloeien.
In de westerse wereld is het heel normaal. De dames voegen in, rijden netjes mee, gebruiken de make-up spiegel waar die voor bedoeld is en al met al vormen zij een welkome aanvulling op de schare neuspeuteraars die wij voor de stoplichten zien.
Ik liep door de straten met de hond aan de lijn. Uit de hemel daalde een regen zo zacht en fijn dat die deed denken aan de nevel van een waterval. En de vochtigheid gaf een glans aan alle dingen, aan de daken en gevels van de stad, en het blauwe asfalt, aan afvalemmers en fietsenstandaards.
Na een tijdje brak de zon door. Ook struiken en bomen hadden een eigen schijnsel, alsof ze schoon en vernieuwd waren. Ik liep onbezorgd en met lichte tred en ik dacht aan mijn jeugd.
Leef ik om te werken of werk ik om te leven? Ik kijk nog eens naar het prachtige bloemstukje. Vorige week gekregen van mijn schoonzus. Wat is ‘t mooi! En wat een werk zit er in. Ik heb daar geen tijd voor. Oh nee? Zij maakt er tijd voor. Maar zij werkt parttime, denk ik dan. Net als haar man, mijn broer. Hij zegt: ik leef niet om te werken, maar ik werk om te leven. En ik dan? Werk ik om te leven of leef ik om te werken?
Terwijl hij probeert haar aandacht te trekken, weet hij al dat hij beter zijn best had moeten doen. Zo gaat het niet lukken, hij doet het maar half en dit is iets, dat je met je volle aandacht moet doen, anders ben je steeds te laat. Hè verdorie, nu was hij weer te laat, zij was al weer naar binnen en hij had nu toch echt trek in zijn koffie. Wat was dat toch met die meiden van tegenwoordig, ze rennen maar als een kip zonder kop van links naar rechts en van buiten naar binnen en weer terug, zonder contact te maken met hun gasten. Oh nee, ‘klanten’ waren we tegenwoordig, zou dat het probleem zijn?
