Reageerbuisbaby’s

De klok slaat 11.00 ’s ochtends. Groep zeven van basisschool “De Regenton” maakt zich op voor een bijzondere spreekbeurt.
“Nou Jantje, het is zover. Kom maar naar voren. We zijn erg benieuwd.”
Jan staat op, geeft een kort knikje naar de meester en loopt doelgericht op de lessenaar af. Ondertussen haalt hij het papiertje uit zijn zak dat zijn moeder die ochtend netjes heeft opgevouwen. Elke beweging die Jan maakt wordt nauwgezet gevolgd door verwachtingsvolle kinderogen. Het jongetje in de achterste hoek ziet Jan naar voren lopen en begint zachtjes te huilen. Niemand schenkt er aandacht aan.

Sukkel

Zit ik me daar te overdenken wat de kop van dit artikeltje zal zijn. Doet er niet toe. Ik ben woedend op mezelf. Gevloekt dat ik heb omdat ik weer geen nee kon zeggen. Ik had me het nog wel zo voorgenomen. Ik heb er geen zin in. Ik doe het niet, nee. Ik wil geen discussie over m’n nee. Ik hoef me niet te verantwoorden. Ik wil het niet. Nee, nee, nee en nog eens driewerf nee.

Wat hebben Wilders en Keith Richards gemeen?

Er zijn in de loop der tijd veel columns over Geert Wilders geschreven. Wilders is daarbij geportretteerd als een gek, een narcist, een racist, een hedendaagse fascist, een Blonde Indo, een blonde Führer en nog veel meer. Onder de mensen die stukjes over Wilders hebben gepubliceerd zijn ondermeer Paul de Leeuw, Youp van ’t Hek, Nico Dijkshoorn, Bob Smalhout en de Haagse part time publicist Karel Kanits.

Geen zin

Ik heb gewoon geen inspiratie. Dat is op zich geen probleem, want ik heb nog een stuk of drie ‘bijna klaar dingen’ liggen. Maar die wil ik nu dus niet.