Berichten uit de zomerresidentie 2 – Nieuwe buren

Als de poten van de caravan zijn uitgedraaid en waterpas gezet, komen ze zich voorstellen. Een goede gewoonte. Fre en Tinie uit L., ze blijven een poosje. Het is een ongeschreven wet dat het initiatief voor de kennismaking uitgaat van de nieuwkomers. Als vaste seizoen gasten hebben wij de oudere rechten en heten we ze –conform onze status- van harte welkom. Ze vormen de voorhoede van een hele rits nieuwe gezichten die we de komende maanden naast ons zullen begroeten.

Kannibal(v)isme

Voor mijn zestiende verjaardag heb ik van mijn twee beste vriendinnen vijf goudvissen gekregen, waar ik natuurlijk zielsgelukkig mee was. Een week of vier hebben ze mijn kamer met hun oranje schubben liefdevol verwarmd. Tot de eerste stierf. Dat was niet zo gek – hij was een beetje achtergebleven in de groei, en had waarschijnlijk een kleine hersenafwijking. Zo stak hij zijn staart regelmatig in de bek van zijn kamergenoten, die hem toen per ongeluk met hun vlijmscherp geslepen tanden het hiernamaals in hielpen. Vervelend, maar tegen de “survival of the fittest” kunnen we natuurlijk niks beginnen.

Blonde neger

Ik tikte het telefoonnummer dat ik zonder erbij na te denken. Het duurde even voor mijn vriendin de telefoon oppakte.
‘Nog gefeliciteerd met Myrons verjaardag, ik schaam me diep, dat ik een week te laat ben, sorry’, zei ik.
Gina antwoordde schaterend van de lach: ‘Gelukkig ben ik nooit te laat met verjaardagen.’
Twee weken geleden belde ze mij nog om me te feliciteren met mijn verjaardag, die ik al weer vergeten was.

Die twee minuten.

Het bestralingsapparaat waar ik elke dag (op de zondag na dan) twee minuten onder lig te liggen en de geluiden van de stralingen die mijn borst binnendringen en daar een ravage aanrichten, zolang het maar ravage is die gerepareerd gaat worden zul je mij niet horen klagen.