Het is inmiddels bijna elf jaar geleden. Ik was een kleine koter van zes. Een zesjarig jochie met zijn moeder als essentieel onderdeel van zijn leven. Tot de dag die mijn leven veranderde. Die dag zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan. Ik zal die dag meenemen als een tatoeage. Die dag dat mijn moeder overleed zal ik altijd blijven onthouden.
Voor de zoveelste keer wordt Monique wakker. Wat hoort ze? Ze stapt uit bed en loopt de babykamer binnen. Met wild kloppend hart kijkt ze in het bedje. Gelukkig. Lisa ligt lekker te slapen. Toch durft Monique haar niet alleen te laten. Ze heeft het geprobeerd, omdat ze zich niet wil laten gek maken door alles dat ze heeft meegemaakt. Gewoon verder gaan met leven; het lukt echt niet. Michael komt met een slaperig gezicht uit de logeerkamer. “Is alles goed?” vraagt hij, terwijl hij luid geeuwt. Monique kijkt geërgerd. “Doe nou zachtjes, ik wil niet dat Lisa wakker wordt.” Even kijkt Michael verwonderd. Tjonge, wat is Monique prikkelbaar! Hij is nu drie dagen thuis, maar er is geen pijl te trekken op de buien die ze steeds heeft. Ook wel logisch, natuurlijk, het is ook niet niks, wat ze allemaal heeft meegemaakt, maar zo nu en dan reageert ze echt overdreven.
“Oh my God! This apple pie is fucking tasty, isn’t it?” Bill Clinton schreeuwde het uit van genot. Afgelopen weekend was hij op bezoek in Amsterdam. Omringd door zes enorme kleerkasten wandelde de Amerikaanse oud-president zomaar een café binnen. Bill bestelde koffie met appeltaart. Zelf gebakken appeltaart. Dit was het nieuws dat ik zeker niet wilde missen. Helemaal niet toen de NOS-presentator mij in herhaling vertelde dat Bill zó wild werd van de appeltaart, dat hij met een extra exemplaar onder zijn arm de deur uit liep. Voor wie hij die taart meenam vertelde de verslaggever niet. Het kon me eerlijk gezegd ook geen reet schelen. Enige waar ik aan dacht, was hoe het omgekeerd zou gaan. In Amerika.
Hoe je hem ook wendt of keert als ie valt dan zijn de rapen gaar. Ik bewaar hem dan ook altijd op mijn nachtkastje. Veel te bang dat ie in tweeën breekt. Stel je voor? Dan ben ik voor eeuwig verloren. In de belangrijkste wedstrijd van mijn leven zou ik dan geeneens de finish halen. Dat mag absoluut niet gebeuren. Ik mag de grip op mijn kleinood niet verliezen. Ik koester dit goddelijk voorwerp.
