Soms kan ik aan een stukje van mij zien wat ik toen aan het lezen was. Dan lijkt mijn schrijven op mijn lezen. Ik weet, dat klinkt heel fout, want een schrijver moet zijn eigen stijl hebben. Hoor je vaak. Maar schilders dan? Als je naar een overzichtstentoonstelling van een schilder gaat, dan zie je duidelijk de verschillende periodes, de invloeden van groepen, stromingen, kunstbewegingen.
Mevr. Warvis is 100% vrouw. Die kan wél multitasken maar niet kaartlezen, heeft weinig met computers, is dominant, erg nieuwsgierig, en communicatief bijzonder vaardig. Mooi! Wat genen betreft is ze stijlvol geprogrammeerd om er qua voortplanting de beste uit te kiezen.
Afgelopen zondag toen ik met een groepje vrienden de bekerfinale Ajax-Twente aan het kijken was, maakte ik na de zoveelste zinloze “balletje breed” een opmerking dat het baltempo hoger moest en dat er veel meer vooruit gevoetbald moest worden. Had ik maar mijn mond gehouden. Er kwam een tsunami van tegengeluid, namelijk dat vooruit voetballen riskant is en dat het niet uit maakt dat er saai wordt gevoetbald zolang er maar gewonnen zou worden.
Raakhout staat te trillen op zijn vette dikke groene soeppoten. Die bieden gelukkig nog een beetje houvast. Het is lang geleden dat ie zo geschrokken is. Gelukkig vindt hij een beetje troost achter de beslagen ramen van de op stoom gedreven koets. De blik die Raakhout zag door het ruitje van de koets zal hij nooit meer vergeten.
‘Even wachten, straks. Ja, ja we gaan zo, Ap’. Kwispelend met zijn hele lijfje staat hij mij met zijn donkere ogen door een paar ruige haren aan te kijken. Treurig en tegelijkertijd verwachtingsvol: een onweerstaanbare combinatie.
Weet hij dat zelf ook? Ik denk het wel. Een al vaak uitgeprobeerde en ondertussen ingebakken succesformule, die hij herhaalt, de slimmerd.
