Dat kan ik zelf!

Als klein meisje had ik dun en vlassig lang haar. Mijn ouders hadden het niet breed, dus knipte mijn moeder zelf de puntjes eraf. Mijn moeder was creatief. Ze wist wel honderd recepten te maken met goedkope ingrediënten en zat vaak achter haar naaimachine.
“Dat kan ik zelf ook maken” zei de dan, als ze het leuke truitje dat ik wilde hebben aan een grondige inspectie had onderworpen. Op de markt kocht ze goedkope stof of ik mocht iets kiezen uit de schatkast in haar naaikamertje.

Voetstappen

Langzaam begint het tot me door te dringen, maar helemaal helder is het allerzins. Het is warm, klam, zweterig en vooral pijnlijk. De pijn lijkt weer te winnen van me. Hoe lang is dit al zo? Hoe lang wint de pijn? Waar komt het vandaan en zal het ooit nog weg gaan? De gedachten zijn onlogisch en schieten door mijn hoofd. Het is chaos, pure chaos. Alles is al zwart maar toch sluit ik mijn ogen, concentreer me op het zwart en de chaos verdwijnt.

Hoe was je weekendwip? (Deel 18)

Voor de zoveelste keer pakt Shirley haar mobieltje van de salontafel en kijkt naar het schermpje. Ze aarzelt. Zal ze het doen of niet? Maar waarschijnlijk denkt hij, dat ze alleen maar kwade bedoelingen heeft. Of wil vragen of hij al geld gestort heeft op de spaarrekening die zij geopend heeft voor zijn dochter. Hij zal haar vast niet geloven, als ze zegt, geen kwaad meer in de zin te hebben, dat ze spijt heeft van haar chantagepraktijken, en dat ze het zo erg vindt dat door al zijn leugens en door haar reactie daarop hun mooie romance een snelle dood is gestorven.

Klein klein kleuterje is dood

Als je ooit eens een toespraak gehouden hebt, of presentatie hebt gedaan, dan weet je het; de attentiespan van de gemiddelde mens die actief naar iets luistert, is maximaal 15 minuten. Nu volgens mij is dat al lang achterhaald en zijn het maar luttele seconden meer. Als het niet als schokkend genoeg ervaren wordt, is men over het algemeen snel de aandacht kwijt.