Zaterdag 23 oktober 2010. Ik ga demonstreren in Den Haag tegen de asociale bezuinigingen van het kabinet Bruin 1, alias Wilders 1. Hoewel de opkomst niet erg groot leek, was deze voorzet tot verzet bemoedigend. Goed dus. Maar iets was fout.
“Zullen we morgenochtend even koffiedrinken bij mijn ouders?” Monique kijkt op van haar boek met een wrevelig trekje om haar mond. “Hoezo?” vraagt ze. “Nou, zo vaak komen we er niet, toch?” Monique legt haar boek naast zich op de bank. “Je bent vorige week nog bij je ouders geweest! Ik wil morgenochtend uitslapen, zondag moet ik nog een en ander in huis doen, en maandag moet ik weer vroeg op.”
Ik begin op mijn linkerzij, daarna draai ik op mijn rechterzij en nog een paar keer heen en weer. Als ik niet kan slapen, draai ik op mijn buik. Pas viel ik zo in slaap. Het duurde een kwartier voordat ik mijn stijve rug in beweging kreeg en weer veilig op mijn zij lag.
Natgeregend liep ik naar binnen. Ik zou eigenlijk wat gaan drinken in m’n favoriete café een paar straten verderop. Maar door de harde regen moest ik noodgedwongen hier naar binnen. Opzich niks vervelends, want nieuwe contacten maken is nooit erg. Terwijl ik naar de bar liep om wat drinken te bestellen viel het grote aantal mannen me op. Achja, dat word dan maar een avondje verhalen aanhoren van mannen die blij zijn dat ze hier zitten omdat hun vrouwen liever breien dan naaien.
Ze hebben gekleurde lijnen op de grond getekend. Rechthoeken. Daar mag je voortaan niet meer buiten komen met je voeten. Behalve als je maat 45 of groter hebt, want dan pas je niet binnen de lijntjes. Als je een binnenlandse brief in de sorteerkast gooit moet je binnen de blauwe lijnen blijven, als je een postpakket moet neerleggen, dan krijg je wat extra bewegingsvrijheid. Dan mag je tot de gele strepen. Dat is ongeveer 10 centimeter verder.
