Nederland telt vandaag de dag 16 miljoen cabaretiers. Iedereen is leuk en iedereen heeft er ook recht op om leuk gevonden te worden.
In alle media struikel je over de leukigheden. De collumnpjes, de meninkjes, de anekdotes, de reactietjes, de twittertjes,de chersootjes. De een nog leuker dan de ander,
Laat ons maar lachen, we liggen in dit land onder een vette deken van ironie en comedy, van woordgrapjes, karikatuurtjes, brutaaltjes, versprekinkjes en knipoogjes.
De laatste weken vlogen voorbij met bijna elke dag een andere afspraak of festiviteit. Vaak kriskras door Nederland. De ene dag een verjaardag in Limburg, de andere dag in Zeeland. Cursus en Leesclub in plaatsen rondom Utrecht. Drie dagen naar Parijs met een vriendin, een reünie met oud-collega’s. Ja, ja, ik weet het, leuke dingen, allemaal. Maar intussen gaat het mij toch duizelen.
Haastig loopt hij naar zijn auto. Een blik op zijn horloge vertelt hem dat hij veel later thuis zal zijn dan verwacht. Stom, dat hij zich toch door zijn collega’s heeft laten verleiden om ‘te bierelieren’, zoals ze de vrijdagmiddagborrel noemen op de zaak.
Tienerelf zit in de pubertijd. Af en toe behoorlijk zelfs. Waar ik vorig jaar nog complete nachtmerries beleefde aan de woorden “groep acht” kan ik er nu in stilte van genieten, hoe mijn kind verandert van een jochie in een aanstaande jongeman.
“Nou”, merkt de kinderarts op, “jij bent gespierd. Je lijkt wel een jongetje.” De man had me geen groter compliment kunnen geven. Verlegen haal ik een hand door mijn kortgeknipte haar om daarna snel mijn spijkerbroek en sweater weer aan te trekken. Onderweg naar mijn klas lach ik van oor tot oor.
