Onschuldig onzijdig

“Nou”, merkt de kinderarts op, “jij bent gespierd. Je lijkt wel een jongetje.” De man had me geen groter compliment kunnen geven. Verlegen haal ik een hand door mijn kortgeknipte haar om daarna snel mijn spijkerbroek en sweater weer aan te trekken. Onderweg naar mijn klas lach ik van oor tot oor. In het speelkwartier ren ik met de jongens om het hardst over het plein. Na school voetbal ik op straat met de buurjongen. ’s Avonds speel ik met mijn broer dat we ruimtevaarders uit Star Trek zijn. Met poppen speel ik nooit. Mijn jongere zusje heeft een opmaakpop, maar ik ben wars van make up en haarvlechtjes. In de schoenenwinkel trek ik een paar sprintjes. De schoenen waar ik het beste op kan rennen kies ik. Als ik nu de foto’s van toen bekijk lijk ik wel een jongen. Een jongensachtig meisje.

Van onze drie zonen is de middelste het meest meisjesachtig. Hij houdt van blinkende ringetjes, roze zonnebrillen. Als ik met hem een dag naar de stad ga om kleren uit te zoeken is het feest. Eindeloos kijkt hij voor de spiegel of de kleren hem staan. Hij is de enige die iedere ochtend zorg besteed aan zijn kapsel, gel erin, kammen, kuif omhoog of toch naar rechts. Inmiddels is hij tien en heeft hij de grenzen tussen meisjes en jongens al een paar keer gevoeld. Sinds hij uitgelachen is om zijn roze zonnebril doet hij hem niet meer op. Onder paardrijden is hij uit omdat hij gepest werd door zijn klasgenoten. Paardrijden is namelijk een meisjessport.

Ik kijk rond in zijn klas en zoek naar het type meisje dat ik zelf was. Geen meisjes met kort haar. Wel veel rokjes, laarzen, oorbelletjes en sjaaltjes. Echte meisjes.

Meisjesachtig en jongensachtig, wat hoort en wat kan echt niet. Ga je de grens over, dan word je uitgelachen. Niet ieder kind is daar tegen opgewassen. Ik heb het gevoel dat het bij mijn kinderen nog scherper leeft dan in mijn jeugd. Nooit heb ik het gevoel gehad dat mijn klasgenoten mij raar of anders vonden. Had ik roze, lange haren of rokjes nodig om erbij te horen? Niet dat ik me herinner. Werd ik vreemd aangekeken omdat ik graag handje drukte met de jongens?

Voor de spiegel op de slaapkamer kijk ik naar mijn naakte lichaam. De gespierde armen zijn weg. De littekens op mijn buik verraden de zwangerschappen. Al lang niet meer het lijf van een jongetje maar dat van een vrouw. Ik voel me thuis in dit lichaam, heb de lusten en de kracht van het vrouw zijn ontdekt en wil niet meer zonder. Lange haren tot op de schouder. In de kast staan vrouwelijke laarzen met hoge hak. Ondanks dat ik ooit zo jongensachtig was. Of misschien wel dankzij die mooie jaren, waarin ik kon zijn wie ik wou, niet vrouwelijk of mannelijk, roze of blauw, maar mezelf, onschuldig onzijdig.