Papa, zal ik eten koken? (2)

Ze stopt even met vertellen en ik kijk haar aan. Het zal toch niet zo zijn dat…..
Ik durf het niet te vragen. Eigenlijk wil ik een arm om haar heen slaan, maar bedenk me dat dit misschien wel eens nare herinneringen naar boven zou kunnen brengen. “Gaat het?” vraag ik dan maar. Ze knikt, haalt een keer diep adem en vervolgt……. “Hij wilde dus een vrouw, om mee te knuffelen. Ik schrok me kapot. Dat kon niet! Mama zou dat nooit goed vinden, en al vond ze het geen probleem, ik wilde absoluut niet dat papa met iemand anders knuffelde. Ik vroeg aan hem of hij een andere vrouw had gevonden. Maar hij bleef maar huilen. Hij wilde geen andere vrouw, hij wilde mama terug. Maar dat kan toch niet, zei ik.
“Jawel,” zei hij met een heel rare stem, “jij lijkt op je moeder. Jij moet voor me zorgen lieverd, jij moet papa’s verdriet oplossen.” Ik was bang, omdat hij me zo stevig vast hield.
“Wat moet ik dan doen? Zal ik eten koken?” vroeg ik, maar hij duwde me achteruit, rukte mijn badjas open….”
Dan begint ze te huilen. Ik sla mijn arm om haar schouders heen. Ze laat het maar zo, schijnbaar heb ik haar vertrouwen gewonnen.

Een diepe snik van verdriet. Haar schouders schokken, haar stem slaat over. “Wil je het wel vertellen?” vraag ik haar.
“Ja, ik moet het vertellen. Ik wil het kwijt.” Een golf van medelijden trekt door mijn lichaam. Hoewel ik nog niet weet wat er verder gebeurt is, voel ik een intens medelijden met dit meisje.
“Zullen we tegen die boom aan gaan zitten?” en ik wijs naar een dikke stam even verderop. Ze geeft geen antwoord, maar draait zich om op het hek. Ik zie dat haar linkerhand onder het bloed zit. Misschien is ze wel gevallen.

“Hij kuste me op mijn borsten, en streelde me over mijn buik. Ik was perplex, en protesteerde niet eens. Een paar seconden duurde het, toen stopte hij. Rende weg naar zijn slaapkamer, gooide de deur dicht en ging op bed liggen. Ik was volledig in shock! Wat moest ik met deze situatie? Papa had aan mijn lichaam gezeten en had me gekust. Een paar dagen later gebeurde het weer, hij kwam mijn slaapkamer in, ging op de rand van het bed zitten en vroeg of ik het erg had gevonden. Ik wist niets uit te brengen, was nog zo in de war, had er ook nog met niemand over gepraat. Wat er toen gebeurde… Hij betastte me, kuste me en wilde seks. Ik kon hem niet stoppen, hij was zó sterk.” De laatste woorden giert ze het uit.
“Elke dag weer opnieuw. Hij wilde seks op de bank, in de keuken op de tafel, op het aanrecht, op de trap. Elk plekje heb ik wel gehad. Nergens voelde ik me nog veilig. Als ik in de douche stond draaide hij de deur open met een schroevendraaier. Ik voelde me elke keer zo vies, zo ontzettend smerig! Ik ging door een hel. Mijn papa, mijn lieve papa verkrachtte me dagelijks. Ik smeekte hem om er mee te stoppen. Papa, zal ik eten koken? Dan ging je verdriet toch ook weg? Waarom moet ik nu elke keer dit doen? Papa! Papa! Dit is niet goed. Dat mag niet, als mama het wist. Dan werd hij boos, en schreeuwde dat mama weg was, en dat hij hier alleen zat. Dát moest ze eens goed beseffen. Alles probeerde ik, dat het moest stoppen was wel duidelijk, maar ik wist niet hoe. Er viel niet met hem te praten, elke keer weer opnieuw dwong hij me. Soms wel drie keer op een dag. Ik durfde geen vriendinnen mee naar huis te nemen, was bang dat hij die ook zou verkrachten. Eigenlijk wilde ik dood, naar mama toe, maar wie weet wat papa dan zou doen. Zelfs toen was ik nog bezig met zijn persoontje, ongelofelijk nu ik er aan terug denk.”

“Hoezo, is het nu over?” vraag ik. Ze reageert niet, maar blijft strak vooruit kijken.
“En nu?” probeer ik nog een keer. Ze draait zich om, en steekt haar armen uit. Niet alleen haar hand zit onder het bloed, maar haar hele arm. Ze graait met haar andere arm in haar broekzak en haalt er een schaar uit. Een minuut lang tuurt ze naar het huis, tuin en keukengereedschap. Dan maakt ze met haar hand een schelp achter haar oren, alsof ik goed moet luisteren. Ik hoor een herdershond die in de verte blaft, en wat mannen die elkaar toeschreeuwen. Ik kijk haar niet begrijpend aan. Dan stopt er een busje van de politie voor het hek. Wanneer een herdershond aan een lange lijn het bos uit komt, zijn tong uit zijn bek, houdt ze de schaar omhoog. De blik in haar ogen is ijskoud en bezorgt me een koude rilling. Terwijl ze door agenten in de boeien wordt geslagen blijft ze me aankijken, ondertussen achteruit lopend richting de bus. Een politieagent wil haar omdraaien met het gezicht naar de bus toe. Ze rukt zich los en schreeuwt me dan toe:
“Hij kan het niet meer doen, en is nu naar mama om vergeving te vragen.” Terwijl ze dat zegt maakt ze met haar hoofd een beweging omhoog, alsof ze me wil vertellen waar zich dat ergens afspeelt. Dan wordt de deur van de bus opengeschoven, ze draait zich nog één keer om. “Bedankt voor je trainingsjasje.” Wanneer de schuifdeuren dichtslaan en het busje wegrijdt, kijk ik het na totdat het uit het zicht is verdwenen.

Door de gebeurtenissen ben ik wat later dan normaal op deze papadag. Als ik thuis kom loop ik voor het keukenraam langs. Binnen zit mijn dochtertje aan de grote keukentafel. Morgen wordt ze tien jaar. Haar rugtasje ligt weggesmeten in de hoek van de keuken. Het grote receptenboek ligt op de tafel, en zelf zit ze op haar knieën op de stoel. De schort van haar moeder heeft ze al aan en de witte koksmuts die ze laatst op school heeft gemaakt, siert haar hoofd. Ik blijf even staan voor het raam, voordat ik naar binnen ga. Als ze me binnen hoort komen hoor ik ze roepen: “Papa, zal ik vandaag eten koken? Mama is niet thuis!”
Ik moet even slikken, slaak een diepe zucht en kruip weer in de rol van vader. “Is goed hoor meissie, papa vind jou heel lief!”

Anton Kuijntjes ©