Toen plassen pissen werd, is het gezeik begonnen. Zei men in het begin van een relatie nog in hoffelijk taalgebruik: ‘Schat, excuseer mij. Ik moet even urineren.’ In een vergevorderd stadium zegt men: ‘Wijfie, nu even niet! Ik pis bijna in mijn broek.’ En waarom staat de WC-deur nu altijd wagenwijd open? Alsof een vrouw het opwindend vindt om naar haar vent te kijken die staat te pissen. Ik laat de badkamerdeur toch ook niet open als ik mijn tampon verwissel! Met ‘het gezeik’ bedoel ik de vervlogen romantiek in een vergevorderd stadium van een relatie. Als je een willekeurig iemand vraagt wat hij verstaat onder romantiek, antwoordt hij geheid een lange strandwandeling tijdens een zwoele zomernacht of een glaasje wijn op het tijgervelletje voor de openhaard, wat afgesloten wordt met een stevige vrijpartij. Romantiek, een vanzelfsprekendheid in de Roze-bril-fase, maar zodra dit stadium omslaat in de-houden-van-fase moeten we ons wel moeite doen om deze romantiek te behouden. Een fase waarin de passie niet meer zo hoog oplaait en we zo aan elkaar gewend zijn, dat we ons nergens meer voor hoeven te schamen. We kunnen eindelijk helemaal onszelf zijn bij de ander. Dat is mooi, ware het niet dat we hiermee onbewust de romantiek om zeep helpen.

Een voorbeeldje: In den beginne houden we alle gasvorming op. Desnoods krijgen we er buikpijn van, maar we laten onder geen beding in de kennismakingsfase een scheet of boer in het bijzijn van de ander. Dit is namelijk een heikele fase, want de kans is groot dat de ander nu op je af kan knappen. Als we het gevoel hebben eenmaal ‘binnen te zijn’, dan laten we wel een scheet of boer, maar voegen we er beleefd aan toe: ‘Oeps, sorry schat!’ Wanneer deze laatste zin niet meer wordt geuit, na het te pas en te onpas laten van scheten, ben je belandt in de fase waarin we ons niet meer zo voorbeeldig gedragen en zelfs niet meer zo op en top verzorgen en kleden.

Er wordt niet meer op regelmatige basis gewassen, geschoren (ook de lagere regionen) en tanden gepoetst. We gaan nog maar weinig uit en belanden al vlug moe en chipsvretend voor de TV. Hierdoor komen we al gauw een paar kilo aan. En wat de kleding betreft, die verandert al snel in de passionkiller: legging met het oversized T-shirt erover heen, mega-ondebroek met pantykousjes eronder, of het befaamde joggingpak. De seksloze nachten komen steeds vaker voor en worden verruild voor wat knuffknuff en een piepklein wel-te-rusten-zoentje op de wang. Waarna we, met de ruggen naar elkaar toe, naar de bedrand kruipen.

Vreemde gewoontes waar je je in het begin voor schaamde, worden door de ander aandoenlijk of grappig gevonden. Ironisch genoeg kun je er later niet eens meer om lachen of krijg je er zelfs een bloedhekel aan. Herkenbare voorbeelden; de hele dag een cabaretier citeren en nadoen. Een Kermit de Kikker-mondje trekken van de voorhuid en er dan mee praten in bed, alsof de penis een eigen persoonlijkheid heeft. Je ijskoude voeten warmen bij de ander. Bij het slapen gaan de duim in je mond steken én je oordopjes in én je oogmasker op.

Het behoeft geen betoog dat ieder nieuw stel zich plechtig voorneemt om geen sleur van hun relatie te maken en er alles aan doet om de romantiek in ere te houden. Helaas is dat alleen weggelegd voor de stellen in de boeketreeksen en soaps. Na een hele week hard werken, een studie erbij, geen huishouden van Mercurius Steen, het onderhouden van contacten met je vriendenkring, sporten of andere hobby’s, blijft er nog maar weinig tijd over voor de hartstocht. En dan te bedenken dat ik nog niet eens kinderen heb. Hoe doen ouders dat in godsnaam? Sleur is net een virus, dat er langzaam insluipt. De vraag is: Hoe krijg je het er weer uit?

Niet door één keer per jaar een tankstationboeketje voor haar mee te nemen. Nee, door proberen de ander keer op keer voor zich te winnen. Door iedere dag weer verliefd te worden op elkaar. Masseer elkaar, leg kleine ‘ík mis je’-briefjes in huis, ben weer eens bezorgd als hij later thuiskomt dan normaal, verf je uitgroei weer eens bij, gooi wat vaker een plagerige tong in zijn oor, besteed meer aandacht aan haar dan aan je auto, trek eens wat minder kleding aan in bed, verleid elkaar weer. Kortom: Romantiek, daar moet je tijd voor maken! Belangrijk is alleen dat de ander de signalen begrijpt. Dus niet de 60-wattlampen aandoen en schreeuwen ‘wat is het hier donker’, als de vrouw wat theelichtjes heeft aangemaakt om een romantische sfeer te creëren. Of een deken over haar gooit en zegt: ‘Dadelijk vat je nog kou’, als ze in minuscule lingerie uitdagend op de bank ligt. Dan is het al te laat.

Romantiek is een ruim begrip. Romantiek voor mij: Twee hoogbejaarde mensen die nog hand in hand lopen. Je ziet het helaas maar zelden, maar ik vind het zo’n mooi en bijzonder gezicht. Dan denk ik: zo loop ik nu en zo wil ik later als ik oud ben ook nog lopen.

[b]PS: De voorbeelden in deze column zijn puur fictief en berusten noch op mijn wederhelft noch op mij.[/b]


6 reacties

viking · 1 november 2003 op 13:00

[quote]PS: De voorbeelden in deze column zijn puur fictief en berusten noch op mijn wederhelft noch op mij.[/quote]

tuurlijk niet, dat hebben we allemaal van horen zeggen… 😛

pepe · 1 november 2003 op 14:53

(H)Eerlijke column, en als moeder van drie kinderen kan ik beamen, dat als de bijhorende vader thuiskomt van een dag werken, de moeder net beland is in een spits-uurtje, want als die kinderen nog klein zijn is tegen 5/6 uur de rek er behoorlijk uit. Het ene kind heeft net een poep-broek en wil verschoond, tenminste dat hoor je aan het geschreeuw. De andere kids roepen om drinken, een snoepje of ze willen gewoon eten NU of moeten nog ff naar een sport/zwemles!! Ondertussen staat het eten te pruttelen en gaat ook de telefoon nog even, of er staat een collectant aan de deur.
Als dan het spits uur afgelopen is, de kinderen op bed liggen, dan was moeders volledig op. En ook vader was toe aan veel rust en geen gezeur.
Voor romantische tijden, moet dan je soms eens een logeerpartijtje organiseren, gelukkig is/was dat wel te plannen, anders hadden we het vast niet al 20 jaar uit gehouden met elkaar.
De kinderen worden groter en je krijgt weer meer tijd voor leuke romantische tijden.
Dus hou hoop 😉

R@@F · 1 november 2003 op 16:58

[quote]PS: De voorbeelden in deze column zijn puur fictief en berusten noch op mijn wederhelft noch op mij.[/quote]……..Waarom geloof ik dit niet 😀 😉

Toppertje weer je column!
xx
R@@F

deZwarteRidder · 1 november 2003 op 18:22

niets menselijks is ons vreemd..
het trieste is dat het soms zo herkenbaar is..
en zoals je zelf al schreef..
als je erover nadenkt stemt het tot droefheid:-(
Rich@rd

Kees Schilder · 3 november 2003 op 00:46

passie en hartstocht zijn er of zijn er niet.Daar kun je volgens mij niet aan ‘werken’
Als dat wegvalt houdt het verhaal op.Tenzij je tot je dood wilt verder modderen.Daarom is het begrip “monogaam”, in mijn ogen een verzinsel dat niet bestaat en zal wel weer verzonnen zijn door een stel kerkviolen uit de Middeleeuwen.
Want laten we effe eerlijk zijn.Iedereen droomt toch wel eens van een buitenechtelijke beurt?
Waarom daar zo moeilijk over doen

Maurits · 3 november 2003 op 01:26

Je moet dus eigenlijk helemaal niet aan relaties beginnen als je het spannend (en romantisch) wil houden. Dat scheelt een hoop scheten en boeren, ongewassen partners in leggings, poepluiers, koude voeten van een ander en 60 wattlampen. Ik heb het altijd al geweten.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder