Planeet Column X

3,2,1, verzenden. De raket schiet omhoog en even voel ik mijn maag omkeren. Waar ben ik aan begonnen? Eigenlijk ben ik geheel onvoorbereid op weg gegaan. Zou ik alles hebben? Nee natuurlijk niet. Ik had ook van tevoren zo’n lijstje moeten maken, zucht. Nou in ieder geval ben ik op weg. Ik kijk uit het raampje en zie dat er eigenlijk maar weinig mensen waren gekomen om mij uit te zwaaien. Ik zie een enkele toevallige voorbijganger gefascineerd omhoog kijken en natuurlijk mijn vader. Oh wat was hij trots, belachelijk eigenlijk. Ik bedoel ik ben niet de eerste die de reis naar planeet Column X waagt, maar goed wel zijn eerste natuurlijk. Ik besluit dat het tijd is om te gaan slapen, want het zal nog wel een tijdje duren voordat ik aankom.

De reis verloopt rustig, met als enige uitzondering, dat mijn vader constant aan de lijn hangt. Hij vertrouwt die splinternieuwe automatische piloot van TomTom voor geen meter. Om het uur moet ik alle knopjes, lichtjes, afstanden en berekeningen opnieuw controleren en elke keer weer blijken ze te kloppen. Ondertussen ben ik begonnen in een boek over Column X. Het is vrij saai, maar het dood de tijd. Je ziet overduidelijk dat het voor toeristen geschreven is: Er staat wat in over de leukste plekjes en wat over de regeltjes en de taal enzo, maar niet wat ik echt wil weten: Hoe is het om daar te leven? Ik zal nog even moeten wachten voordat ik daar achter kom.

Plotseling is het dan zover. Door het raam zie ik de planeet op me afkomen. De TomTom roept nog: ‘Indien mogelijk omkeren’, maar het is al te laat. Met een redelijk zachte landing kom ik aan op planeet Column X. Dat wil zeggen: de melk die ik aan het drinken was zit in m’n haar, maar de boterham, die ik daarvoor gegeten had, zit nog steeds in m’n maag. Verwachtingsvol stap ik naar buiten en het ziet er prachtig uit. Maar voordat ik ga genieten van alle nieuwe indrukken, moet ik eerst even zeiken. Ik zoek de eerste de beste boom uit, want wildplassen schijnt hier legaal te zijn, en ik kijk is om me heen. Tjonge jonge waar ben ik nou weer beland: Twee volwassen mensen, 110 % overtuigd van hun eigen gelijk, zijn mekaar midden op straat aan het afzeiken en even verderop wordt er volop gekommaneukt. Is dit nou waar ik van droomde? Een grote poster aan de muur laat zien wat er van je verwacht wordt: correctheid, staat er met grote letters op. Voor ik hierheen kwam is mij verteld dat het hier een vrije planeet is, maar aan de overkant zie ik een man aan de schandpaal genageld, hij heeft een groot bord om zijn nek waarop staat: hun is niet hen. Wat doe ik hier? Met mijn vrije geest, bèta- en punkrockachtergrond kan ik hier toch niet aarden. En dan nog iets. Ik had in dat boekje gelezen, dat de planeet werd geprezen om zijn inhoudelijke diepgang. Nou mooi niet. Alles wat ik hoorde terwijl ik stond te plassen was: mooi, leuk, goed en met een beetje geluk: kan beter. Zo dat lucht op. De diepgele urine zakt de bodem in en daarmee verdwijnt ook mijn chagrijnige humeur, dat ik had overgehouden aan de lange reis. Nu is het tijd om te ontspannen en te genieten. Ik ga lekker in het zonnetje zitten, geniet van het uitzicht en verzucht: eigenlijk is het hier hartstikke mooi.

Opeens weet ik wat ik ben vergeten: Ik ben vergeten mijn schrijver te bedanken dat hij mij hierheen heeft gestuurd; het is hier veel beter toeven dan op aarde.