Puur geluk

“Wakker worden Eva!” Dat is de papa van Eva. Hij maakt haar zo graag wakker, en zeker als ze naar de stad gaan, en dat nog wel voor haar verjaardag! Ze gaat naar beneden en eet snel iets. Papa zegt haar om onmiddellijk te vertrekken, of de winkels gaan open zonder hen. Eva staat op met nog een beetje slaap en stapt de auto in. Onderweg valt ze haast in slaap, maar haar pa houdt haar ongetwijfeld wakker. Hij is een heuse fan van oude muziek. Meer bepaald van accordeon. Eva schaamt zich er bijna voor.
Eens aangekomen in de winkel gaat Eva al onmiddellijk haar eigen wegje. Net zoals altijd zet die brave mens van een vader zich op een bakje zodanig dat zijn lieve dochter naar hartelust kan inkopen doen. Dan mag vader rechtstaan om te betalen. Als dat geen gezellig dagje uit is…

Eva staat rond te kijken in de rekken. Ze schuift elk kledingsstuk gewoon naar de andere kant, dat is te lang, dit is te zwart, dat is dan weer te ouderwets, dit is haar maat niet,…Na het grondige schuifwerk ziet ze los door de rekken. Een jongeman was aan de andere kant net hetzelfde aan het doen. “Hoi collega. Ik ben Adam.” Zegt hij. “Och troost je, ik ben Eva.” Zegt Eva een beetje spottend. Adam glimlacht en neemt een blouse vast en zegt:”Hier, dit zou je beeldig staan.” “Denk je?” Zegt Eva. “Probeer het gerust, passen kan nooit kwaad.” Eva gaat het pashokje in en past haar uitgekozen blouse. Ze is ervan verbaast dat een onbekende persoon zo er de juiste maat en smaak van haar weet uit te kiezen. Ze gaat weer naar buiten en gaat haar vader halen om te betalen.

“Gekozen liefje?” Vraagt haar vader. Eva knikt ongetwijfeld ja. Haar pa gaat richting kassa maar treft Adam:”En wie ben jij?” “Ik ben Adam en wou je dochter net uitnodigen om hier een beetje verder nog eens rond te kijken.” Zegt hij zeer spontaan. “Ga maar, ik betaal hier wel en zet me dan weer op mijn gereserveerde bankje.” Adam en Eva glimlachen en gaan een andere winkel binnen.

Adam toont zijn kunsten nog eens en pakt er het beste uit wat hij kan vinden. Eva straalt als ze het aan heeft. “Wow Adam, prachtig, werkelijk…maar die prijs?” Een winkeldame vraagt of ze kan helpen. Eva vindt het echt teveel en zegt al snel:”Het is toch niet wat ik ervan verwacht had.” Als Eva en Adam weer naar buiten gaan zegt Eva spottend:”Ben je nu helemaal gek geworden, zoiets is in staat om ons te ruineren!” Adam lacht zich een breuk:”Ik had ook nooit gedacht dat je zoiets ging kopen, ik vind het altijd zo leuk om is in chique winkels rond te neuzen.

Als ze terug bij de vader van Eva komen stelt hij voor dat Eva later naar huis komt. Zodanig dat ze nog even alleen kunnen zijn. “Slimme vader heb jij…” Zegt Adam met een glimlach. Hij neemt Eva mee naar het park waar hij er de hele geschiedenis over vertelt. Plots komt er ter sprake dat Eva vandaag jarig is:”En mag ik ook weten hoe jong je nu geworden bent?” “Nog maar zeer pas 18 jaartjes jong.” Zegt Eva een beetje verlegen. “Dat is al niet zo jong meer hoor.” Zegt Adam lachend. “Hoe jong ben jij dan wel niet?” Geeft Eva als een steek terug. “Van twee maanden terug ook 18.” Zegt Adam verslagen.

Tegen de middag brengt Adam haar terug naar huis. Eva zet zich aan tafel waar haar ouders al aan de lunch begonnen zijn. Ze zegt niets, totaal niets, dat zijn ze van haar niet gewoon. Haar moeder vindt het niet echt normaal en vraagt of er iets scheelt. “Ze heeft een jongen leren kennen in de stad.” Legt haar vader uit. “Waar heeft ze die opgeraapt?” Vraagt haar moeder. “Ergens tussen de winkelrekken geloof ik.” Zegt haar vader doodleuk. Eva droomt nog altijd, haar gedachten bevinden zich niet meer op de planeet.

De volgende morgen trekt Eva weer naar de stad, op zoek naar haar Adam! In elk winkeltje steekt ze even haar hoofd binnen en als ze niets vindt gaat ze naar de volgende winkel. Mensen bekijken haar raar. Mar daar trekt ze zich niets van aan. Ze is al de hele straat afgegaan. Een beetje teleurgesteld neemt ze de volgende straat. Daar is hij, tenminste dat denkt ze, als ze zijn gezicht ziet is het een totaal andere man. Hopeloos neemt ze nog een straat, en nog één, en nog één,… Hoe kon ze nu ook zo stom zijn om geen telefoonnummer te vragen?

Eva gaat terug naar huis en zoekt op internet alle mogelijke opzoekingsmethodes naar mensen. Maar alles is hulpeloos. Ze is haar Adam kwijt. Ze vindt hem niet meer. Als een jonge kat die haar jonge kwijt is. Haar moeder komt haar kamer binnen en ziet haar triestige blik. Nietsvermoedend vraagt ze nog maar eens wat er scheelt. “Ik ben Adam kwijt!” Zegt ze een beetje kwaad op zichzelf. “Er is toch nog genoeg vis in de zee.” Zegt haar moeder troostend. “Je begrijpt me niet mama. Ik vind hem niet meer. Net zoals jij je lievelingsboek kwijt bent.” Zegt ze uitleggend. Haar moeder vind het best lachwekkend maar houdt zich toch in.

Dagen gaan voorbij. Eva probeert zich erover heen te zetten en hoopt hem nog altijd even tegen het lijf te lopen. Het is nu al vijf dagen geleden dat ze hem laatst zag. De bel aan de voordeur gaat. Nietsvermoedend doet ze open. “Hallo daar Eva.” Zegt Adam doodleuk. “Maar hoe? Jij had toch geen adres noch nummer?” Eva is helemaal overstuur en begrijpt er niets van. “Niet hier, kom even mee naar buiten…” Zegt Adam serieus. Eva gaat mee naar buiten en trekt de deur achter zich dicht. Op dat moment komt haar moeder de hal in om te vragen wie er aan de deur is. Haar vader komt naast haar staan en zegt zeer serieus:”Dat was nu die jongen die ze heeft opgeraapt.”

Buiten probeert Eva erachter te komen hoe het komt dat Adam wist waar zij woont. Adam doet er alles voor om haar te kalmeren en start dan met zijn verhaal:”Je gaat me misschien niet geloven…maar ik heb een speciale gave.” “De gave om mensen te laten dood te schrikken?” Zegt Eva. “Neen, een verre voorvader van me deelde eens per jaar cadeautjes uit aan alle kinderen, de rest van het jaar bestede hij aan het maken van die pakjes.” Gaat Adam verder. “Dat is precies het verhaal van de kerstman, laat me niet lachen.” Zegt Eva, ze gelooft er niets van. Maar Adam zwijgt. “Nu ga je me toch niet zeggen dat die bewuste voorvader de kerstman was?” Zegt Eva alsof Adam niet normaal is. “Om juist te zijn…ja…zijn kinderen en kleinkinderen hebben de gave om wensen te vervullen. Jij wou mij zien…dus hier ben ik…” Eva ziet er niet uit dat ze hem gelooft en zegt al snel:”Oh ja? En ik wil je niet zien totdat ik goede punten haal op school, iemand die ik wel kan geloven, dat morgen eindelijk mijn tante nog eens op bezoek komt…”

Adam haalt zijn notablokje erbij en schrijft alles netjes op.”Is er nog iets?” “Wel ja, nu we toch bezig zijn, geef me maar een broertje ook…” Zegt Eva kwaad. Eva gaat weg. Ze gaat terug naar binnen.

Ze loopt huilend naar boven. Haar moeder komt aan de trap staan en vraagt wat er zou schelen. Haar vader komt naast haar staan en zegt:”Zeker die jongen die ze daar heeft opgeraapt.” Terwijl hij nog een boterham in zijn mond steekt.

De volgende morgen is Eva goed uitgeslapen, voor haar start een nieuwe schoolweek! Haar ouders daarentegen…hebben geen oog dicht. Eva heeft de hele nacht gehuild. Hopelijk is ze er nu overheen. “Ze huilt zeker om die jongen die ze heeft opgeraapt.” Zei haar vader altijd.

Eva krijgt haar toets terug van vlak voor de vakantie. Ze wist er haast niets van. Eva vreest voor haar resultaten…De leerkracht komt haar richting uit. Ze zakt haast onder haar tafel van schaamte. “Niet slecht Eva…”Zegt hij tot haar grote verbazing. Eva bekijkt haar test en begrijpt er niets van.

Die avond keert Eva tevreden terug naar huis. Haar ouders begrijpen er haast niets van. De ene avond is zo triest als het maar kan en de volgende dag is alles volledig vergeten! “Zeker door die jongen die ze ginder heeft opgeraapt.” Zou haar vader al snel zeggen.

De bel gaat weer eens. Eva doet als een voorbeeldige meid open. Tot haar grote verbazing staat haar tante voor de deur. Die had ze al in jaren niet meer gezien. “Ik was net in de buurt, en ik dacht, laat me maar snel eens bij mijn familie binnen springen.” Ooit ontstond er ruzie tussen haar vader en haar tante zodanig dat niet zo vaak meer langs kwam, de laatste jaren was er ook nooit geen tijd meer voor.

Eva vraagt zich af hoe de twee wereldwonderen op één dag plaats kunnen vinden. Goede punten en haar tante? Eva denkt aan haar laatste gesprek met Adam. Verder vroeg ze hem niet meer te zien tot ze die dingen had, en iemand die ze kan geloven,…

De bel gaat weer. Precies vrij populair vandaag. “Hallo daar.” Adam staat voor de deur. “Je derde en vierde wens.” Gaat hij verder. “Jou niet zien totdat ik de punten had en iemand die ik kan geloven.” Zegt Eva verbazend.

Eva laat Adam binnen. Ze neemt hem mee naar binnen en stelt hem voor aan haar ouders. Haar moeder vraagt zich af of dat nog altijd dezelfde is van de rest van de week. “Yep.” Zegt haar vader:”Nog altijd die jongen die ze daar heeft opgeraapt.”

Ze geraken aan de babbel. Adam vind dat haar ouders ook de waarheid verdienen. Maar dit keer komt er aan zijn versie een klein vervolgje:”En die beschikken dus over de gave om wensen te vervullen. We zijn wel beschermt zodanig dat ons geheim nooit wordt prijsgegeven. Enkel tegen mensen die erin thuis zijn…” “Erin thuis zijn? Hoe bedoel je?” Zegt Eva ongelovig. “Ik vond het al zo vreemd toen ik je ontmoette, ik voelde dat ik je het kon vertellen.” Eva gelooft nog maar net dat Adam een wensvervuller is en blijkbaar is ze er zelf een.

Adam zoekt de oude stamboom van de kerstman op. En inderdaad, Eva is een verre nicht van hem. Adam leert Eva en haar familie op om hun gave te gebruiken. Haar tak van de familie wist nooit dat zij deze gave hadden. Gelukkig blijft haar vader in het lot geloven:”Gelukkig dat ze die jongen daar opraapte.”

Weken later is de hele familie er weg mee. Haar moeder is ervan overtuigd dat hun gave zal blijven verder bestaan. Want herinner je je haar vijfde wens nog?