Randstadcrimineel

Er staat een donkerblauwe bestelauto in het bos. Dat is raar want er is in geen velden of wegen iets te bekennen dat op een doorgaande weg lijkt. De auto staat geparkeerd op het bospad waarlangs onze paaltjesroute leidt. Waarom staat die auto daar? In mijn buik begint het te kriebelen. Een vrijend stelletje? Een verdwaalde Oost- Europeaan? Een doorboord lijk? Iemand in nood? Ik steek mijn arm door die van meneer Li en klem het plastic tasje, met daarin mijn buit, tussen ons in. Samen staan we sterk We lopen verder alsof er niets aan het gebeuren is. Onderhand grabbel ik de mobiele telefoon uit mijn jaszak en kijk op het scherm. Er is genoeg bereik. Met samengeknepen ogen probeer ik het nummerbord van de auto te ontcijferen. Het is gewoon een Nederlands kenteken. De achterklep staat open. Naast de auto staat een man. Hij heeft iets in zijn hand dat op een mes of op een schaar lijkt. Ik vermoed dat hij ons al heeft gezien. We kunnen niet meer terug.

We doen net alsof het heel gewoon is dat er een auto geparkeerd staat en werpen hem al van afstand een schijnheilig goedemiddag toe. Ondertussen vliegt mijn blik van links naar rechts, op zoek naar een berg bladeren met daaronder een stoffelijk overschot. Het knopje waaronder 112 zit verstopt, heb ik onder vingerbereik. De man schrikt op en kijkt ons schichtig aan. Hij werpt iets achter in de auto en gooit de achterklep dicht. Hij loopt naar de boom rechts van hem en staart naar boven. Ik volg zijn blik en constateer dat hij een spar aan het bestuderen is. In tegenstelling tot de sparrenbomen die ernaast staan, is deze nogal kaal uitgevallen. Ongewoon kaal. Alsof er iemand zonet kappertje heeft gespeeld. Ik word nieuwsgierig en probeer onopvallend door de donkergetinte autoruiten te kijken. Op een ruit is een sticker geplakt van een visje. Daaronder meen ik de bijbelse spreuk ‘ Wie het goede zoekt zal waardering vinden. Wie het kwade zoekt, wordt door het kwade getroffen,’te ontcijferen.Tegen de binnenkant van de ruiten krult een flink aantal takken. Dennen en sparrentakken. Ertussen ontdek ik een plastic tas met daarop de naam van een hoveniersbedrijf uit een nabijgelegen Veluws dorp. Ik ben gerustgesteld.

,, Mooi is het hier hè?De natuur is wonderschoon met al die herfstkleuren, alleen jammer dat er zoveel kaalslag is,” begin ik mijn praatje en wijs van de sparrenkruin naar de sparrenwortels.”
De man stopt zijn smoezelige handen in zijn jaszakken . Zijn ogen lichten fel op. ,, Dat zullen die randstadcriminelen wel weer zijn. Die stelen en snoeien waar je bij staat. Ik heb gehoord dat er zelfs bedrijven zijn die takken snoeien en die in kerststukken verwerken. Het is toch niet te geloven dat dit in dit christelijke Elspeet gebeurt. Hier waar het gebod ’Gij zult niet stelen’hoog in het vaandel staat.”

,,Die eikel is ook niet in zijn eerste leugen gestikt,” fluister ik tegen meneer Li, terwijl we onze wandeltocht voortzetten. Ik koppel me los van zijn arm en gluur in het plastic tasje. Met daarin de gestolen herfstbladeren, dennenappels en beukennoten voel ik me een doortrapte randstadcrimineel. Ik heb het er goed van genomen. Nu maar hopen dat het geen kwaad kan.