Ze gluurt tussen haar donkeren wimpers door. Gisteren had ze die mooie man al gezien en nu zou ze naar hem toegaan. Hem voorzichtig benaderen. Wie weet had hij belangstelling voor haar. Ze wist inmiddels wel hoe ze ze moest benaderen, de westerse toeristen. Het was duidelijk dat die mannen maar een ding wilden: mooie jonge meisjes. En mooi was ze, dat wist ze. Met haar diep donkerbruine ogen, haar volle wimpers, haar prachtige bruine, bijna zwarte krullende haar.
‘Een plaatje’ had laatst iemand gezegd. Die aardige mevrouw. Ze gaf haar zomaar een briefje van tien ‘Koop maar wat lekkers voor jezelf,’ had ze gezegd. Zou zij geweten hebben dat ze al het geld moet afstaan dat ze verdient. Dat niets maar dan ook niets van haar zelf is. Behalve haar naam. Milou heeft ze. ‘Een mooie naam voor een mooi meisje,’ had haar moeder ooit gezegd. Haar moeder, het lijkt een eeuwigheid geleden dat ze haar voor het laatst heeft gezien. En ze vraagt zich af of ze haar ooit nog terug zal zien.

Het lijkt gisteren dat die mannen haar meenamen in die smerige bus. De bus zat helemaal vol met nog meer meisjes uit haar dorp. Ze zouden naar school gaan werd hun gezegd. Naar de grote stad, waar we zouden gaan leren lezen en schrijven. Zodat ze later verder leren konden leren en een goede baan zou kunnen gaan zoeken. Om dan voor de rest van haar familie te gaan zorgen. Haar moeder en elf broertjes en zusjes. Zij was de oudste. Elf was ze nu. Sinds vorige week was ze ongesteld en heel langzaam begonnen een paar borstjes zich te ontwikkelen op haar ranke lichaam. Ze was er trots op. Niet dat ze heel groot waren, maar ze waren wel heel mooi, rond en stevig. Mooier dan van die vele vrouwen in het dorp waar ze vandaan kwam. Hun borsten hingen allemaal. Dat zou haar niet gebeuren. Ze zou heel veel geld gaan verdienen en dan naar school gaan.

Op een dag zou ze vluchten. Weglopen naar een andere stad. Misschien zou ze het die mijnheer vragen. Die aardige blonde mijnheer die ze op het oog had. Of hij haar mee zou willen nemen naar zijn eigen land. Zodat ze daar een eigen nieuwe toekomst zou kunnen opbouwen.
Nee, ze was niet dom. Ze had het allemaal al heel snel gezien. Ze wist inmiddels wat er met meisjes zoals zij kon gebeuren. Van het ene bed in het andere zou ze worden gesleurd. En steeds maar zou ze moeten doen alsof het de eerste keer was.

Wanna fuckie fuckie sir, first time sir, first time for me.’

Ongelooflijk dat die kerels en in trapten. Ze was slim. Al heel snel had ze geleerd dat een beetje bloed op het laken wonderen deed. Dat ze dan veel meer betaald kreeg. Ongemerkt sneed ze zich in haar vinger en liet dan stiekem wat druppels achter op het bed. Soms gaven ze haar een briefje van vijftig terwijl ze normaal maar een briefje van twintig kreeg.

Ze hield geld achter. Om te kunnen vluchten of om straks in dat vreemde land waar ze heen zou gaan iets te kunnen betalen. Brood of drinken. Natuurlijk wist ze dat het niet makkelijk zou gaan. Dat ze een slim plan zou moeten bedenken om weg te lopen, want hij hield haar dag en nacht in de gaten. Alsof hij wist wat ze van plan was. Dat ze niet bij hem zou blijven. Op een goede dag zou ze weggaan. Heel ver weg.

Ze loopt op hem af, die toerist met zijn blonde krullen en zijn slanke lichaam. Eindelijk een man die niet vies en vet was, die niet stonk. Geen dikke ranzige toerist die haar zou verpletteren onder zijn dikke buik. Zo’n man die de meest vreselijke dingen van haar zou vragen. Nee, dit keer zou het anders gaan. Dat moest. Ze zou hem inpakken met haar charmes.
Het was nu of nooit, dacht ze. Ze was nu nog jong. Over een tijdje zouden ze het aan haar gaan zien. Dan zou ook zij getekend zijn door het straatleven. Zouden ze aan haar zien dat ze nachten doorbracht tussen de vuilcontainers? Was het te ruiken dat ze zich niet elke dag kon wassen..
Tot nu toe had ze zich door die vreselijke mannen mee laten nemen naar hun hotelkamers.

Aan de balie van het hotel zeiden die mannen dat ze hun nichtje was en dan mocht ze mee naar binnen, en kon ze douchen of soms zelfs in bad.
Maar vanaf nu zou het veranderen. Ze stond op en liep op hem af.
Ze keek hem aan onder haar verleidelijke wimpers vandaan.

‘Wanna fuckie fuckie sir, first time first time.’


9 reacties

Nimrod1979 · 21 augustus 2010 op 10:32

Best heftig. Vooral van dat bloed. Waar speelt het zich af? Ook goed dat je jouw teksten nakijkt en aantekeningen maakt! 😉

Frans · 21 augustus 2010 op 11:57

Knap. Het schrijnende van vrouwenhandel en sextoerisme heb je aangrijpend verwoord.

Ontwikkeling · 21 augustus 2010 op 11:58

Heel intrigerend. Eigenlijk wil ik hier nog wel een vervolg op lezen. Volgens mij is het een dijk van een verhaal, waarmee je alle kanten op kunt.
(iig met uwen fantasie…)

DACS1973 · 21 augustus 2010 op 12:28

Snapte eerst niet wat je bedoelde maar zag het toen ook:
[quote](eenmaal dan verwijderen)[/quote]
Ik zou zeggen: maak er geen aantekening van, maar verwijder het gelijk 😀

arta · 21 augustus 2010 op 16:49

Sorry, hoor, maar als er zo’n fout in de eerste regel staat, kan ik mijn aandacht niet meer alleen bij de tekst houden, maar val over elke fout in spelling (enkele) en interpunctie (vele). Als er dan ook nog een aantekening in de tekst achterblijft, dan kan ik dit stuk niet meer serieus nemen. Echt zonde, want jouw onderwerp leent zich voor een goedgeschreven verhaal.:-)

SIMBA · 21 augustus 2010 op 16:52

[quote]Behalve haar naam. Milou heeft ze. [/quote]
Even doorlezen voordat je op verzenden drukt en dit soort oenigheden haal je eruit!

LouisP · 21 augustus 2010 op 20:01

Ingrid,
er is iets met de vorm waarin het geschreven is…maar ‘k weet niet wat. Nu staat er heel veel ze in. Die vorm maakt het wat te afstandelijk…
een voorbeeld waar ik voel dat er iets niet klopt:
“Ze gaf haar zomaar een briefje van tien ‘Koop maar wat lekkers voor jezelf,’ had ze gezegd.”
Het is precies half in de ik-vorm geschreven…

gr.
Louis

Fem · 25 augustus 2010 op 07:15

Het onderwerp is goed gekozen en heel aardig beschreven. Toch heb ik het gevoel dat het er iets te dik bovenop ligt. Ik weet niet, maar daardoor heeft het iets meer weg van een observatie en dat maakt dat het me net niet helemaal kan raken.

Ingrid · 27 augustus 2010 op 16:29

Ik denk dat ik het voor iemand die zo dyslectisch is als ik keurig heb geschreven. En nee, dan let je niet op alles. Dan ben je al blij als je foutloos schrijft.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder