Sport zuigt

Toen ik klein was moest ik op een sport. Iedereen in mijn klas zat op een sport, dus ik moest ook, vond iedereen behalve ikzelf. Ik wist een ding zeker: het mocht zeker geen teamsport zijn, want ik hou niet zo van teamsporten. Eigenlijk hou ik helemaal niet zo van sporten. Ik heb wel wat beters te doen, hou ik mezelf altijd voor. En dat is ook; de ene week werk ik veel, de andere week moet ik mijn dvd’s sorteren, gisteren heb ik weer drie afleveringen van Twin Peaks zitten kijken en vanavond heb ik vrijgemaakt om al mijn cd’s terug in de goede hoesjes te stoppen. Veel belangrijker zaken, dus. Ik heb gewoon niet zoveel met sport en de sfeer die er omheen hangt. Bij gym op de middelbare school had ik dan ook steevast een ‘blessure’. Ik ging liever het schoolplein vegen dan voor de veertigste keer de volleybalregels niet begrijpen. Sport is een wereld die niet bij mij past. Een rondje langs sportscholen bevestigde mijn gevoel van onbehagen alleen maar.

Voetbal, bijvoorbeeld: Leuk om naar te kijken zolang het een WK is en ik elke speler bij naam ken. Ik vind het altijd zo jammer dat veel aanhangers van deze sport een gebrek aan relativeringsvermogen hebben. Ik heb ook niet zoveel met tennis of squash. Voordeel van squash is dat ik niet de hele tijd op zoek ben naar ballen die overal heen vliegen en gewoon door m’n hok kan blijven rennen. Het schijnt ook goed te zijn voor je spieren en conditie, maar dat is gelogen; ik word er alleen heel erg moe van en geen spierbal te zien. Een aantal jaar geleden ging ik naar een sportschool om te fitnessen. Meestal zat ik mezelf helemaal in het zweet te werken om een beetje figuur op te bouwen, terwijl er alleen maar fitnessverslaafden rondliepen op die sportschool waarbij ik totaal in het niet viel. De muziek stond er ook heel hard waardoor ik mijn discman met zelf meegebrachte muziek blijkbaar niet mocht luisteren. Ook waren er allemaal meisjes met veel te strakke lichamen in spandexbroekjes en daar kan ik niet zo goed tegen.

“Ga dan een denksport doen!” zei iemand eens tegen me. Schaken is natuurlijk erg spannend, maar bij denksport denk ik alleen meteen aan volkskrantlezers en intellectuele britten met hele witte hoofden. Liever iets anders, dus. Een vriendin wees me eens op yoga. Dat was hip, zei ze. Yoga is verschrikkelijk. Er liepen allemaal vegetarische vrouwelijke dertigers met kort haar rond en tussen deze bio-voedsel-liefhebbers moest ik mezelf in de meest gekke standjes positioneren. Veel mensen zweren bij deze vorm van lichaamsbeweging. Het deed me ook onherroepelijk denken aan tae-bo. Tae-bo is een sport die vooral leuk wordt gevonden door diezelfde reeshofdertigers die ik op de sportschool rond zag lopen. Basketbal (ik ben te klein), hockey (ik wil niet triest op zondagmiddag in mijn hockeyoutfit in de kroeg hangen), waterpolo (weet je wel wat daar onder water gebeurt?), zwemmen (alleen op vakantie. In de zee), ik kan gewoon geen enkele sport vinden die mij aanspreekt.

Totdat ik joggen ontdekte. Het is gratis, het is hip, iedereen in New York doet het, je kunt je MP3speler meenemen en je kunt het overal doen. Je conditie verbetert aanzienlijk en als je even doorzet kun je de Ten Miles zelfs meelopen en kom je in de krant. Ik besloot me over te geven aan het joggen. Dus vorige week liep ik om acht uur ’s ochtends bij het noord- oost tangent tussen de weilanden mezelf weer gruwelijk uit te sloven. Mijn hart maakte overuren, het zweet gutste over mijn hele lichaam en ik zou me er niets over verbazen als ik ter plekke ter aarde zou storten. Wat een ellende. Maar ik wilde doorzetten; ik wilde iedereen laten zien dat ook ik aan mijn gezondheid denk. Ik zag mezelf al in slowmotion over de eindstreep van de New York Marathon lopen. De realiteit was dat ik inderdaad slowmotion rende, maar niet geheel met opzet. Ik ging kapot. In de wei stond een koe. Ze keek me aan met een uitdrukkingsloze blik. Ik keek naar de koe en er was een wederzijds begrip. Waar maak je jezelf toch weer druk, leek het koebeest te zeggen. En ze had gelijk.

Vanavond de laatste aflevering van Twin Peaks gekeken. The Sopranos schijnt ook leuk te zijn.