De natuur roept haar. Ze weet wel beter maar moet en zal de natuur zijn gang laten gaan, wat moet je anders als rijpe vrouw?!. Een kwart stukje Maan schijnt treurig tussen twee gebouwen door op de glimmende straat. Van veraf lijkt dit de weg zoals besproken in dat sprookje “ follow the yellow brick road” hoort ze in haar achterhoofd. Het was nog geen 5 uur geleden dat ze een soort gelijk sprookje voor had gelezen aan haar zoontje voor ze vertrokken was. Ze moest en zou nog een keer de nacht onveilig maken zoals ze eerst deed, voordat het moederinstict zijn intrede had gedaan. Haar jong had ze achtergelaten bij een andere moederwolf. Deze was dan zelf geen moeder maar probeerde zo na school geld bij te verdienen om op haar beurt ook nachten onveilig te maken, over straten te struinen en mannetjes van haar soort tussen haar behaarde benen te strikken.
Ze ging op stap met een plan, althans .. dat dacht ze. Ze zou gewetenloos zijn, geen medelijden met haarzelf of haar komende slachtoffers. Rode nagellak bedekte haar nagels in zijn geheelheid. Ingespannen had ze die avond op de rand van haar bad gezeten. Terwijl die kleine de hele buurt bijeen schreeuwde zat zij daar, compleet gefixeerd op het nauwkeurig bedekken van haar nagels.
Het zou allemaal beginnen in dat leuke restaurantje waar ze wel eens vaker voorbij liep. Na een korte wandelen werd dit plan in duizend stukjes geslagen door het witte bordje wat rustig voor de voordeur heen en weer deinzde. Helaas wij zijn gesloten, stond er op het bordje. Dan maar een nieuw plan. Twee straten verderop belande ze in zo een typisch bruin café. Twee ouden en vooral door het leven getekende gezichten draaien haar kant op als ze door de piepende deur het lokaal betreed.
Aan een tafeltje vlijt ze neer en informeert aan de oude man die naar haar toe komt geschuifelt of de keuken nog open is. Alleen tostie’s en bitterballen weet de man haar te melden. Dan maar geen avond eten besloot ze. Een vol glas rode wijn werd door de kastelijn an tafel bezorgd nadat ze dat besteld had. De twee mannen aan de bar kon ze nog net horen smiespelen, maar waarover het gesprek ging kon ze niet volgen. De Playboy op haar tafeltje was niet haar doorgaanse lectuur. Toch besloot ze hem dit keer in te zien. Interessante artikelen staan hierin dacht ze. De laatste druppel rode wijn rolt over de binnekant van het glas terug naar de bodem waar het vandaan kwam als ze het lege glas neerzet op het tapijtje wat voor deze keer als tafelkleedje dient. Ze geeft de kastelijn een briefje van vijf euro, bedankt hem vriendelijk en vervolgt haar weg de nacht in.
De vier uur die hierna volgen zijn voor haar weer als van ouds. Dansvloeren half leeg, half vol. Creative jongeren die hun danspasjes al dan niet op de dansvloer uitoefenen, muurbloempjes die deze zwierende potplanten aan staan te gapen alsof hun maandverband de gevoelige snaar raakt. Twee jongens, rond de 20 jaar, staan aan de bar hun peuk op te roken. Om beurten tikt de een de ander aan om met ooggebaren naar een vrouwlijk exemplaar te wijzen. Niet naar haar, want wie is zij nou, de gemiddelde tienermoeder.
Het ritme van de beat valt weg en door de boxen komt nu enkel rustgevende klanken van sinatra. Duidelijk een sluitingsnummer. De jeugd verlaten als ratten het zinkende schip en zij staat daar nog. Met het nummertje wat ze eerder kreeg haalt ze op de plek waar ze haar jas inleverde ook haar jas weer op. Buiten belandt ze op de straat, geen spoor meer van de juist nog zo actieve jongeren te vinden.. is het ergens anders nog open? Ze slentert de straat over en voelt dan dat gevoel. De natuur, de natuur roept haar. Ze zal, ze moet .. ze moet zelfs heel nodig. Waren het de mannen die een uur eerder nog daar links van haar de gevel van de kerk besproeide. Nu is zij het. Geen plastuitje aanwezig, en die tampon heeft zo ook een maximum aan absorberend vermogen. Tussen twee huizen ziet ze en klein bosje, het is een jong bosje. Pas geplant door de gemeentelijke plantsoendienst, te zien aan de gele lintje die aan de taken bungelen.
Gehurkt zit je dan daar. Thuis ligt de surrogaatmoeder op de bank waarschijnlijk te slapen of op jouw kosten met al haar vriendinne te bellen. Terwijl boven nietsvermoeden je kroost in katzwijm ligt. Vast veel te lang opgebleven, alles gegeten wat niet goed voor ‘m is. gekeken wat ti normaal niet mag zien, terwijl je bloementjes buiten ging zetten. Als de stekel van die struik in je derrière priemt is het plaatje compleet. Even overzie je je leven, maar realiseert je dan dat dit slecht een kleine roes van rode wijn gemengt met sambucca is. Morgen zal je leven vast weer rozegeur en wodka lime-achtig zijn. Het is niet mijn leven wat ik lijdt, ik leef voor mijn medemens.
0 reacties