Stronthoer

Een indringer probeert mijn mondholte binnen te komen. Mijn tong is daar overduidelijk niet van gediend ondanks de hoeveelheid alcohol welke hij naar binnen heeft gezogen als een bloedzuiger op een vetgemest varken. Alcohol versoepelt de geest, maar de tong, althans de mijne, blijft altijd nuchter. Onmiddelijk gaat hij over tot de aanval: “Zeg eens holbewoner, je tong heeft een epileptische aanval. Zal ik hem er voor je afbijten of maak je er zelf een einde aan?” Even lijkt het alsof hij me niet begrijpt dus ik geef hem vervolgens een doeltreffende knie tegen zijn klokkenspel welke vreemd genoeg niet begint met luiden.

Het enige geluid welke ik hoor is afkomstig van een hond welke wordt gecastreert zonder verdoving. Daarna hoor ik een piepende stem die zegt: “stronthoer!”. Vervolgens pak ik pen en papier en schrijf ik de liefkozing op. Verbaasd kijkt hij me aan. Om de verwarde blik uit zijn stomme ogen te doen verdwijnen vraag ik hem wat hij verder nog op zijn grafsteen wil laten zetten. Wederom een blik van verbazing en leegte, wat zo kenbaar is voor de inhoud van ieder menselijk oog.

Goed dan: “Stronthoer, rust in vrede”. En ik schiet hem neer. Ineens hoor ik een tweede puppy blaffen: “Ze geens stronthoer. Vindt je het normaal dat je mijn broertje zonder enige aanleiding doodschiet?” Wederom klinkt een harde knal en ik pak mijn pen en papier er weer bij: “Broer van stronthoer. Rust in maden”. Zijn broer lag immers al in vrede. Als zijn vriendin nu ook nog komt miezeren dan stuur ik haar regelrecht naar de hel. Daar is altijd nog wel een plekje vrij.

De barman vroeg wie de troep ging opruimen en logischerwijs legde ik hem uit dat hij dat moest doen aangezien hij er werkte. Na een glas in zijn oog te hebben gedrukt begreep hij eindelijk hoe de vork in de steel zat en pakte braaf een afvalcontainer om zo de lijken weg te werken. Ik stak een peuk op en dacht na over de betekenis van dit leven hier op deze nietige aarde. Enkele secondes later sloeg ik mijn ogen neer en bekende dat de betekenis even leeg was als mijn glas en zodoende bestelde ik een nieuwe red bull wodka.

Wacht eens. Hier klopt iets niet aan dit excentrieke doch vermakelijke verhaal. Wie bestelde er wat? Nee, daar zat de fout. “Zeg eens, jongeman die hier doelloos in het rond staart op de barkruk naast mij. Besteld jij eens een rode stier met rode wodka met doorzichtig ijs voor mij, dan mag jij mijn clitoris eens nader bekijken”. En zo geschiedde het. Hij gaf mij mijn lang verwachtte drankje en ik stak mijn tong uit. Zeg nu zelf, een tongpiercing heeft toch wel een beetje een vergelijkenis met een vrouwelijke push button of niet? De jongen was te lam om het verschil te zien en reageerde daarom ook met: “zo, geil hoor.” Ik had niets anders verwacht. Hij zou heus niet vragen of het pointillisme was of surrealisme.

Zal ik eens stoppen met de zoetsappige mix drankjes ter bevordering van de gezondheid van mijn gebit ter preventie van uitvallende tanden? Welnee, hoe kom ik daar zo ineens bij? Met een trap? Nee. Een steiger? Nee. Hou op. Ik sla iemands tanden wel uit zijn smoel. Dat houdt de tandenfee wel even bezig, zodat ik mijn kunstgebit nog even kan behouden. Vervloekt, ik heb trek in chocola. Zo’n nare, vervelende, vrouwelijke drang welke je elk moment van elke dag zomaar kan bespringen. Je hoeft niet eens chocola te zien of je kan er al trek in krijgen.

Tevens heb ik zin om te zoenen. Die drang hebben mannen ook wel eens, maar daarna volgt al snel de drang tot het uitwonen van een vrouwelijk mensen lichaampje. En daarin verschil ik gelukkig. Nee, zoenen kan ook op zichzelf een wonderschoon iets zijn. Een zoen kan zelfs lekkerder zijn dan seks mits je iemand treft die het zoenen uitgevonden heeft en zo ben ik toevallig. Geen opschepperij, maar ik ben gewoon een voleerd zoener en dat terwijl ik nog niet eens zo bar veel schepselen in mijn leven gezoend heb. Net zoals met veel andere dingen moet je er aanleg voor hebben denk ik zo. En net de omstandigheden ernaar hebben. Als je mensen tegenkomt die onderling zeer veel verschillen qua zoenen, dan merk je al snel wat de juiste manier is welke niet.

Zo likt de één je hele gezicht af, een ander gebruikt zijn tong als wasmachine in je mond, een ander vergelijkt zoenen met voetbal, weer een ander maakt je kotsmisselijk en sporadisch kom je iemand tegen die zoenen tot de hoogte kunstvorm maakt. Kortom: ik heb ineens geen zin meer om mijn tong eerst weer tig keer te mishandelen, omdat er zoveel idioten rondlopen die zoenen als een goudvis, om misschien over een eeuw toevallig weer iemand tegen te komen die zoals mij zoent. Dan maar helemaal niet meer. Nee, klaar ermee. Zoenen in de afvalbak. Ga anderen maar vervelen met je verdwaalde tong. Mijn tong komt enkel nog in beweging wanneer hij spreekt en wees gerust: hij zal nog héél lang spreken.

Tot Shit