Stukkiesschrijver

‘Deze heren willen jouw museum graag eens zien,’ zei Stef tegen Karel van Noort. De gedrongen man was achter de bar gekomen, had iets gezegd tegen de man met de streepsnor en was vervolgens door Stef aangesproken.
‘Jullie zijn welkom,’ zei Karel, ‘maar even voor alle duidelijkheid: er wordt niet gefotografeerd, en er wordt ook niks over geschreven dat in de krant komt zonder dat ik dat weet.’
Ik durfde al helemaal niets te zeggen over een ontbrekende aflevering. En zou die man dat wel eens hebben? Ik zag dat Willem naar me keek. Hij zag de blik in mijn ogen. Als Connie me zo zag wist ze precies wat ze wel en niet moest zeggen. Willem was Connie niet. Ik knikte lichtjes. Een soort teken dat het wel voor elkaar kwam. Tot mijn stomme verwondering knikte Willem lichtjes terug.
‘Kunt u zich nog herinneren dat uw vader die afleveringen schreef,’ probeerde ik voorzichtig bij Karel van Noort.
‘Helemaal niks,’ zei Karel. ‘Mijn vader was een rare. Je kon merken dat hij jaren op zee rondgezworven had. Hij was nauwelijks thuis. Hij schreef die verhaaltjes meestal in de kroeg. Daar hoorde hij genoeg rare dingen en voorvallen en die verwerkte hij dan weer in zijn verhalen.’
‘Minnie Koeters heeft dat helemaal geanalyseerd,’ knikte Stef.
‘Minnie kan me rug op,’ zei Karel grof. Hij keek ons koud aan. ‘Zo’n juf van de universiteit die even over de rug van mijn vader populair wil worden.’
‘Hoezo?’ vroeg ik.
‘Ze schrijft dat er een paar terugkerende thema’s zijn in die verhalen, en dat het te maken heeft met het karakter van mijn vader.’
‘Welke thema’s?’ vroeg ik brutaal.
Karel van Noort keek me aan met een onprettige blik. Ik vroeg me af of zijn vader ook zo geweest was. ‘Ben jij journalist?’
‘Nee,’ grijnsde ik ongemakkelijk. ‘Alleen maar nieuwsgierig.’
‘Verlatingsangst, eenzaamheid, rusteloosheid, dat zat er allemaal in,’ gromde Karel. ‘Het is lulkoek. M’n vader schreef die stukkies omdat hij geld nodig had.’
Ik knikte. Ik durfde al helemaal niet over een ontbrekende aflevering te beginnen.
‘HokusaiBon, mijnheld,’ knikte Willem. Hij keek Karel van Noort rustig aan en dronk zijn zoveelste pils leeg.
‘Mijn vader was mijn held,’ zei Karel nadrukkelijk. ‘Dit café heet eigenlijk niet naar Hokusai Bon, maar naar mijn vader. Die heeft die figuur bedacht. Eigenlijk was hij het zelf.’
‘Jouvaderjouheld?’ vroeg Willem.
‘Jazeker,’ zei Karel van Noort. ‘Ondanks dat die klootzak nooit thuis was.’
‘Wanneer kunnen we dat museum bezichtigen?’ vroeg Stef.
‘Dat kan nu,’ zei Karel. ‘Maar denk er aan, overal afblijven. Laatst heeft een of andere idioot het masker van Hokusai gestolen. Het heeft me een hoop moeite gekost, maar we hebben die klootzak gevonden.’
‘En toen?’ vroeg ik.
Karel van Noort keek me verstoord aan. ‘We hebben dat ding teruggekregen.’
‘Geen politiewerk van gemaakt?’ vroeg ik neutraal.
‘Nee. Om eerlijk te zijn was ik zo kwaad dat ik ‘m een ram voor z’n kanis heb gegeven.’
‘Heeft hij daar geen politiewerk van gemaakt?’ vroeg ik.
Karel van Noort schudde zijn hoofd. ‘Volgens mij snap jij het niet helemaal.’
‘Eénklap,’ zei Willem duister. Hij keek me aan. Het was net of er een zweem van glimlach rond zijn lippen lag.
‘Ik heb beloofd dat ik ze rond zou leiden,’ zei Stef gedienstig.
‘Ga je gang jongen,’ zei Karel. ‘Dan hoef ik niet zoveel te lullen. Ik ben m’n vader niet. Die kletste iedereen de oren van zijn kop.’
‘Daarom schreef hij zeker ook zo gemakkelijk,’ zei ik.
Karel knikte. ‘Daar heb je gelijk in. Eigenlijk had m’n vader gewoon moeten schrijven over hoe dat op zee ging. Over al die kerels op zo’n boot, over dat leven. Maar hij wilde iets literairs.’
‘Heeft hij u dat verteld?’ vroeg ik.
‘Je bent net een journalist!’ gromde hij. ‘Nee. Dat zei hij tegen mijn moeder, als hij thuis was.’
Ik vond Karel van Noort een chagrijn. Ik was benieuwd of hij bij de rondleiding zou zijn. En zouden daar ook de afleveringen te vinden zijn. En zouden dat dan video’s zijn of blikken film? En dan? Ik kreeg het er warm van. We waren hier voor de laatste ontbrekende aflevering. Willem en ik waren nu net dief en diefjesmaat. We moesten uitkijken. Die Karel leek me geen makkelijke jongen als er iets gebeurde.