Super-zeikerds

Een doorsneegezin gaat kamperen, niets bijzonders. Na een lange vermoeiende reis komen zij aan op een camping. Na wat gediscussieer mogen ze toch de camping op, eigenlijk staan er al te veel mensen wordt hen duidelijk gemaakt.
Vrienden van hen die daar ook staan vertrekken over twee dagen en dan mogen zij op hun plekje staan. Het vakantiehutje wordt neergezet, nadat aan oudere Duitse vakantie-buurvrouw is gevraagd of het zo wel kan. Haar antwoord was kort en duidelijk, voor twee nachten kon het wel. Ze lachte er zelfs vriendelijk bij.
De pootjes worden uitgedraaid, het tentje van de kinderen wordt opgezet en de vakantie kan beginnen onder de stralende zon.

In de caravan worden de zwembroeken gepakt en de kinderen liggen al snel in het water. Met vrienden wordt er wat gedronken en tegen de avond gaan ze eten op het terras.
De man van onze tijdelijke Duitse buurvrouw spreekt hen aan, dat het zo echt niet kan, hij vindt dat zij te dichtbij staan en hij hoort steeds boem boem (waarschijnlijk een kastdeurtje dat open en dicht gaat). Daar houdt hij niet van, hij is namelijk op vakantie, maakt hij ons duidelijk.

Vanmiddag was alles nog oké, het was hen duidelijk dat het maar voor twee nachten zou zijn. En nu alles staat zijn zij niet van plan de caravan te verzetten, ook zij hebben immers vakantie.
De Duitse man wilde graag genieten van zijn rust, zij vragen zich af wat zulke mensen dan doen op een camping vol jongeren en in het hoogseizoen.
Als ze werkelijk voor hun rust komen, kunnen ze beter een boerencamping uitzoeken en wat later of eerder op vakantie gaan.

Dat de kinderen zo af en toe wat geluid maken lijkt hen logische. Zelden hebben zij kinderen meegemaakt die stil zijn en geen geluiden maken. Echt herrie en geschreeuw is er niet geweest, maar de man blijft erbij dat het zo echt niet kan.
Bij zijn landgenoten beklaagt de man zich en zo ontstaat er een geweldige vijandige sfeer.
Op afstand horen zij het geklaag en gezeur van de oosterburen aan, ondertussen genietend met vrienden en andere campinggasten.

Van hen horen ze dat de twee Duitse oudere stellen op dit veld alleen maar kunnen zeuren en klagen. Ze doen hun best maar.
De volgende dag vertrekken onverwachts de Duitse buren met een boos gezicht.
De achterblijvende oosterbuur zegt geen woord en loopt chagrijnig langs hen. Zodra er landgenoten in de buurt komen, klaagt hij over alles en iedereen die geen landgenoot is.

Eigenlijk is het triest dat deze man en vrouw vergeten te genieten van al het mooie op en rond deze camping.
Zij doen dat namelijk wel, met volle teugen genieten. ’s Avonds kampvuur en lachen met nieuwe vrienden, overdag zon en water, spelen met de kinderen, een bos-bergwandeling.
Aan de super-zeikerds schenken zij zo min mogelijk aandacht.