’t Lukt me niet

Er bestaan verschillende, botsende meningen over wat de beste manier is om het te doen.
“Het gaat om variatie”, heb ik mij eens laten vertellen door iemand die het weten kon. “Snelle, korte stoten afwisselen met langzame, krachtige halen.”
“Welnee, je moet juist continu in het zelfde ritme blijven pompen”, beweerde een ander. “Steeds maar op-en-neer, op-en-neer.” Alle mogelijke adviezen heb ik opgevolgd, maar wat ik ook doe, het resultaat is verre van bevredigend. Ik word er alleen maar doodmoe van. “Stop dat ding maar weer weg”, zegt mijn vrouw dan, met teleurstelling in haar stem. “Het lukt weer niet.” Dat we er hulp van buitenaf bij moeten halen, is overduidelijk.

Het zit namelijk zo. Onze wastafel loopt al een paar weken niet goed door. Na het handenwassen of tandenborstelspoelen blijft er steeds een laag water staan, waarvan het peil tergend langzaam zakt. Daar moet natuurlijk iets aan gedaan worden. Met een chemisch ontstoppingsmiddel wil ik per se niet in de weer gaan, want dat is zulk agressief spul. Net ietsje te veel en je lost er behalve het vuil ook je afvoerbuis mee op. Als je geluk hebt, want het kan ook nog erger.

Zo herinner ik mij een krantenbericht van enkele jaren geleden, over een man die met een geblokkeerde afvoer kampte. Hij meende het probleem te kunnen verhelpen door meerdere agressieve schoonmaakmiddelen in het badputje te gieten. Vervolgens liet hij de boel een half uurtje inwerken. Hij bleek een uitermate explosieve cocktail te hebben samengesteld: de verstopte afvoer behoorde in één daverende klap tot het verleden, alsmede de rest van de badkamer.

Ik heb mij daarom tot nu toe beperkt tot de oude vertrouwde, rood-rubberen ontstopper. Die is simpel in gebruik en wel zo milieuvriendelijk. Alleen sorteren mijn acties met dit instrument dus geen enkel effect. De verstoppende prop laat zich niet wegpersen. Het gorgelende geluid dat soms tijdens mijn noeste ontstoppingsarbeid uit de diepten opstijgt, wekt de indruk dat ik terrein win op het vuil. Maar als ik dan ter controle de kraan opendraai, wordt mijn hoop genadeloos de grond ingeslagen. De situatie blijkt ongewijzigd.

Overigens kan zelfs de oerdegelijke plopper uitermate gevaarlijk zijn als je er onzorgvuldig mee omspringt. Ik refereer andermaal aan een opmerkelijk bericht, waarvan ik kortgeleden via internet kennis nam. Een onfortuinlijke heer had de steel van een ontstopper over de volledige lengte in, hoe zullen we het zeggen, zijn binnenste gekregen. Zijn weduwe verklaarde tegenover de pers dat hij in de douchecabine was uitgegleden en achterover gevallen, uitgerekend op de plek waar ’toevallig’ de ontstopper stond. Je had er waarschijnlijk bij moeten zijn geweest om het verhaal te kunnen geloven.

Hoe dan ook, gisteren heb ik geconcludeerd dat er niks anders op zit dan de afvoerbuis los te koppelen van de wastafel en vervolgens de vastzittende prut eruit te peuteren. Een vies en bovendien zeer riskant karwei, dat ik niet zelf ga uitvoeren. Sinds mijn collega me een zeer treurige anekdote vertelde over zijn oud-tante Bep, geld ik als een gewaarschuwd mens. Tante Bep was een, zoals hij haar typeerde, “heerlijk bijdehand wijfie dat tot haar dood zelfstandig woonde.” Op een kwade dag, toen zij de zwanenhals onder het fonteintje in haar toilet probeerde los te draaien met een grote waterpomptang, vloog het gereedschapsstuk uit haar handen en raakte het haar precies tussen de ogen. Het mensje, 94 jaar was ze toen het gebeurde, overleefde het niet.

Ik kijk dus wel beter uit en laat de loodgieter deze klus klaren. Straks bel ik hem op om een afspraak te maken. Dat lijkt me de veiligste optie. Alhoewel, wat hoorde ik nou laatst weer voor verontrustend verhaal op de radio, over telefoons die spontaan in brand kunnen vliegen?