Waarom ben ik teruggegaan naar dat eiland? Ik weet het gewoon niet, misschien weer die zweefdrang. Soms doe je dingen en je weet gewoon niet waarom. Één ding weet ik zeker – ik was allesbehalve gelukkig met het leven. Weer was het een geval van eigen schuld natuurlijk, dus weer zelf er wat aan doen.
De joodse kleuter Deborah (Borie) Maarsen – Laufer heeft geluk, na verplicht zingen in een kinderkoor tijdens de kerstavond van 1944” waarbij de SS’ers genieten van een overvloedige maaltijd “ in de barakken van het concentratie kamp te Ravensbrück.
Het kinderkoor moest blijven zingen ook nadat “de gasten” allen de zaal hebben verlaten. Wat de moeders en kinderen niet opmerken is dat de barak met benzine overgoten wordt. Om daarna met behulp van handgranaten de barak te veranderen in een waar hellevuur, hierbij kwamen alle kinderen om.
Ik vond het zwaar ironisch. Gister in het NOS-journaal en vandaag (dat wil zeggen dertien juli) in de Volkskrant wordt bericht over wat te doen om een agent te beledigen. Zeg geen ‘fuck you’ tegen hem of haar en zorg dat je je middelvinger in een andere windrichting stuurt. Maar er werd niet gesproken over lul of sukkel. Terwijl dat toch echt de woorden waren waarom mijn vriend een nacht in de cel heeft gezeten.
Met trillende vingers pulk ik de strik los die om het cadeau is geknoopt. Ben zo benieuwd wat er in zit. Ik moet nog even geduld hebben want onder het glanzende knisperende zilverpapier is nog een verpakking verborgen die opengepeuterd moet worden.
Iedere morgen, steevast twintig seconden voor zeven word ik wakker van dat kleine tikje dat mijn wekker maakt, vlak voordat hij afgaat. Als ik opsta stoot ik mijn hoofd tegen de schuine wand. Terwijl ik een lelijk woord fluister pak ik het scheermes van zijn geheime bergplaats en vertrek richting badkamer. Doordat de deur van haar slaapkamer openstaat, zie ik de cd’s, kleding en schoolboeken van mijn dochter door elkaar liggen op de grond. Wat een zooitje!
