Het is druk op de luchthaven van Xiamen. Mijn vlucht naar Amsterdam Schiphol vertrekt over anderhalf uur. Ik heb een hekel aan luchthavens, vooral aan drukke luchthavens. Ik heb nog meer een hekel aan Chinese luchthavens. Ik krijg er het schijt van dat spleetogen me over een afstand van welgeteld drie meter, drie keer mijn boardingpass vragen, telkens ik die net terug weggeborgen heb.
Een Schoevers-meisje aan het hoofd van onze Defensie. Als je met tien vingers stekeblind kunt typen kan de landsverdediging ook geen probleem zijn. Soldaten komen immers ook vaak met hand- en oogletsel van het slagveld. Jeanine Hennis-Plasschaert is de frisse minister van infanterie, cavalerie en artillerie. Heeft verder de eindverantwoordelijkheid voor alles wat in camouflagekleuren drijft en vaart én hetgeen zich door de lucht voortbeweegt. Ook de kerels van onze Marechaussee zien in haar hun meerdere. Jeanine is de opvolgster van ongeleid projectiel Hansje Hillen. Die heeft maar een target in het leven. De aanschaf van een vlieg-tuig met als opschrift ‘Assembled in USA’.
De laatste kilometers van de reis worden in stilte afgelegd. Suzanna stuurt de auto vastberaden door het woester wordende landschap. Sandra zit met Luca achterin en speelt met de Nintendo. Zij verliest keer op keer.
“Plaspauze,” zegt de bestuurster als ze stopt op een verlaten parkeerplaats. Buiten voelt de milde winterlucht prettig aan.
“Wat is er?” vraagt Sandra als ze met haar hand het gezicht van Suzanna streelt.
“Even wachten. Wil jij het laatst stuk rijden, volgens mij is het nog een kilometer of zo.”
Sandra knikt en slaat haar armen om haar vriendin. Ze voelt een lichte spanning in dat jonge, broze lichaam. Luca kijkt met grote ogen naar de vrouwen.
Ze rijden verder, het is rond lunchtijd en rustig op de weg.
Rood, vuurrood loopt haar gezicht aan. Tot achter haar oren. Ze tintelen. Het kwam langzaam op via haar twee lieve jongens. Zwetend vanuit haar decolleté. Kroop langzaam tot onder haar neus. Een natte snor. Maar dit keer alleen van boven. Opstijgende rook. Maar wat nu? Rustig blijven, rustig blijven. Slechts een beetje puffen en vooral, wachten, wachten tot het stilletjes en vanzelf over gaat.
De weg suist onder de autobanden. Het monotone gedreun van de typisch Duitse Autobahn, dat kent ze wel. In de achteruitkijkspiegel ziet ze Suzanna en Luca vertrouwd tegen elkaar aan liggen. Ze glimlacht. Grappig hoe een knulletje van vijf jaar een volwassen meid een smartphone uitlegt.
