Mafalda VI

De laatste kilometers van de reis worden in stilte afgelegd. Suzanna stuurt de auto vastberaden door het woester wordende landschap. Sandra zit met Luca achterin en speelt met de Nintendo. Zij verliest keer op keer.
“Plaspauze,” zegt de bestuurster als ze stopt op een verlaten parkeerplaats. Buiten voelt de milde winterlucht prettig aan.
“Wat is er?” vraagt Sandra als ze met haar hand het gezicht van Suzanna streelt.
“Even wachten. Wil jij het laatst stuk rijden, volgens mij is het nog een kilometer of zo.”
Sandra knikt en slaat haar armen om haar vriendin. Ze voelt een lichte spanning in dat jonge, broze lichaam. Luca kijkt met grote ogen naar de vrouwen.
Ze rijden verder, het is rond lunchtijd en rustig op de weg. “Tenuta Civitella”. Het houten bord bij de entree is nog altijd even sierlijk, imposant als patserig, denkt Sandra en ze glimlacht in stilte.
De oprijlaan is indrukwekkend. Of het nu zomer, winter, lente of herfst is, de cipressen zijn rank en stoer. Ze geven het landschap een waardige indruk. De kiezels knarsen onder de autobanden. Sandra rijdt langzaam, laat de ramen zakken en geniet van de zoete geur van het landgoed. Ze kijkt naar Suzanna die stil met Luca op de achterbank zit. Haar terugkeer heeft heel wat jaren op zich laten wachten.
Vittorio Civitella-Cesi staat op het bordes. Sandra’s hart gaat sneller kloppen. Ondanks het leeftijd verschil blijft hij de man van haar dromen: humor, stijl, passie, empathie. Al heeft hij miljoenen op de bank en miljarden in zijn bezit hij blijft oog houden voor het intieme, het sociale. De jaren hebben hem niet overgeslagen. Hij staat bij de entree van het imposante kasteel.
Luca kijkt nieuwsgierig naar de onbekende man die bovenaan de trap staat: “Dat is mijn vader,” wijst Suzanna, ze loopt verlegen naar hem toe.
Een koele handdruk tussen vader en docher. Er is nogal wat te repararen, denkt Sandra..
“en kijk daar eens, als dat Luca niet is,” roept Vittorio enthousiast en pakt de kleine man op. Verbouwereerd kijkt Luca naar de man. Hij bloost en zijn ogen vullen zich met tranen van schrik. Snel wordt hij weer op de grond gezet en Sandra neemt hem bij de hand.
“Kom maar Luca, straks zul je hem beter leren kennen,” ze loopt op de man af, geeft hem een hand en kust hem op de wang.
“Benvenuto, cara,” fluistert hij in haar oor. Sandra bloost. Haar verlangen naar hem is groot en ze heeft moeite zich in te houden.
Ze kijkt om en ziet de wijnranken, het landschap waar ze zo verliefd op is geworden, jaren geleden. Een goed gevoel glijdt haar geest binnen. Tot zover is het goed gegaan. Op een enkele hobbel na dan. De bagage wordt naar binnen gebracht en in hun slaapkamers gebracht. Suzanna in haar, onveranderde, kamer. Luca in de jongenskamer: vliegtuigen, voetbalposters en een spelcomputer: hij voelt zich meteen thuis.

Sandra bekijkt haar kamer. Ruim, groot bed, ruime badkamer. Vittorio komt achter haar staan en laat zijn handen om haar buik glijden en drukt haar stevig tegen zich aan.
“Mi fa molto piacere che tu sia qui,” zijn warme stem ontspant haar.
“Ti voglio bene,” haar italiaans klinkt alsof ze nooit weg is geweest.
“Luca is een mooie jongen geworden, een stoer kereltje,” hij draait haar om en kijkt in haar donkerblauwe ogen.
“Hij is precies zijn vader,” glimlacht Sandra. Langzaam buigt hij naar voren.
“Ti voglio,” fluistert hij teder als hij haar lippen kust.
“ik verlang ook naar jou,” haar stem klinkt vurig, haar lichaam staat in brand.
Ze voelt zijn handen over haar rug glijden, strelen haar billen.
“Nu nog niet, straks,” ze duwt hem zachtjes van haar af.
Hij knikt, laat haar los en verlaat de kamer. Ze gaat op bed liggen, zucht een paar keer diep en sluit haar ogen.

“Ik ben zo blij jullie hier te zien,” begint Vittorio als hij het glas rode wijn heft en iedereen met glunderende ogen aan kijkt.
“Pap,” begint Suzanna voorzichtig, “het spijt mij van alles. Van de ellende in Nederland, het niet aanwezig zijn bij de begrafenis van mama. Alles eigenlijk.” Ze slaat haar ogen neer, bloost.
“Dat jij hier bent, maakt alles weer goed, hopelijk blijf je ook, net als Sandra en Luca.” Hij klinkt vastberaden alsof het besluit al genomen is.
Sandra bestudeert haar nagels. Ruikt de versgemaakte pasta, de kruidige wijn. Ze glimlacht.
Het diner verloopt vrolijk. Luca laat het zich allemaal smaken en slaperig laat hij zich naar bed brengen. Naarmate de wijn vloeit wordt de sfeer losser.
Als de avond langzaam overgaat in de nacht, zitten ze met zijn drieën op de veranda.
“En wat gaan jullie mij allemaal vertellen?” vraag Suzanna, “behalve dan dat ik allang doorhad had zij mijn au-pair jaren geleden was. Niet dat ik je meteen herkende, San, maar onderweg werd het mij wel duidelijk.”.

Vittorio kijkt naar Sandra; vertel jij het maar, zegt ze onuitgesproken. Hij gaat er voor zitten, handen op tafel en kijkt zijn dochter aan.
En dan vertelt hij over de jaren geleden, hoe zij als onhandelbare puber het huishouden regeerde. Hoe Sandra als au pair binnen kwam waaien. Door haar aanwezigheid is Suzanna nieuwsgierig geworden naar dat koude kikkerland: Paesi Bassi, ‘in alto, in de hoogte’ is zijn oude grapje. Hoe zijn bewondering voor de stoere meid uit Nederland toenam en zijn hart veroverde. Hoe hun zakelijke omgangsvormen na drie jaar omslaat naar vurig verlangen. Een heimelijke relatie geboren. Hoe Sandra later plotsklaps vertrekt, zwanger van Luca. Hun liefdesbaby. Het vertrek huis van Suzanna, met veel kabaal, hoop en ook een beetje verdriet.
Sandra luistert, Suzanna sluit haar ogen als haar vader vertelt over Dave, hoe hij langzaam zijn vertrouwensman werd, in den vreemde. Dat de maandelijkse toelage stopte, maar dat Dave deze blijft ontvangen ‘voor het geval dat.’.
Vittorio wacht even en vertelt tot slot over het immense verdriet van zijn vrouw, haar moeder. Natuurlijk over zijn overspel, maar meer het verdriet over hun dochter. Hij weet niet of ze aan een gebroken hart overleden is, maar het zou zo maar kunnen.

“Heavy shit,” zucht Suzanna.
“Je moet ook weten dat binnenkort Sandra en ik gaan trouwen, omdat ik vind dat Luca een echte vader nodig heeft en Luca geen bastardo kan blijven.”
Vanwaar die haast, wil zijn dochter weten.
“Ik heb niet zo lang meer te leven, zes maanden, hooguit een jaar. Een progressieve vorm van MS is mijn lijf ingeslopen.” Hij kijkt haar aan. Sandra houdt haar adem in.
“Heavy shit, zeg,” herhaalt Suzanna zichzelf. Ze schudt haar hoofd, staat op en verlaat de kamer.
Zachtjes knispert het haardvuur. Sandra’s hand glijdt langzaam naar zijn hand en vouwt haar vingers in de zijne.
“Zal ze het accepteren, denk je?” Haar ogen zoeken de zijne.
“Ze zal wel moeten. Of twijfel je?”
Sandra zwijgt, een rilling loopt over rug. Geen goed teken, denkt ze.
“We zullen zien. De reis hierheen was okay, maar toch…. ik weet het niet, er is iets wat ik niet kan benoemen.”
Ze kust Vittorio en omhelst hem: “maar nu ga ik lekker lang slapen in dat heerlijke bed. Alleen.”
Hij kijkt haar na als ze de salon uitloopt. Uit zijn broekzak neemt hij de GSM, ziet op het display een paar gmiste berichten en begint te bellen.