En terwijl ik naar de afschuwelijke beelden zit te kijken van een verwoest Birma, vraag ik me af waaraan je zult denken als je meer dan drie dagen, bedolven onder een betonblok, ligt te wachten op hulp. Wat gaat er door je hoofd? Je zult in eerste instantie in paniek zijn, maar na een aantal uren zal je hoofd wel tot rust komen en dan heb je nog een aantal dagen te gaan.
Als zondagavond de telefoon gaan op ons vakantieadres staat mijn hart een seconde stil. Ik voel onbewust dat het zover is. En jawel, mijn neef belt met de mededeling dat zuslief eindelijk zelf om een ziekenauto heeft gevraagd. Het is kritiek. Maar aangezien hij nogal direct alles overdrijft en snel in paniek raakt, zelfs als er niets aan de hand is, bel ik toch even voor de zekerheid mijn nicht die daar dichtbij woont om toch nog even te controleren of het allemaal waar is wat hij zegt.
Twee culturen die elkaar de hand reiken. Dat was de gedachte achter een schilderij van kunstenares Ellen Vroegh. Het is een voorstelling van twee dames van de ontsekste soort zoals je die in de meeste tekenfilms tegenwoordig tegenkomt. De dames huppelen met ontblote borsten redelijk opgetogen rond een palmboom. Het is een kleurrijke voorstelling.
De evolutie is een prachtig principe: dat met de grootste overlevingskansen bepaalt hoe de toekomst van de soort eruitziet. Mensen konden zo heerlijk slim worden omdat de slimmere apen nu eenmaal langer overleefden dan de dommere, met alle mooie gevolgen van dien. Onze levens waren een stuk frustrerender geweest als we niet het inzicht hadden dat we nu hebben.
Beste lezers, ik ga de taal bestuderen waarmee ik u jarenlang achternagezeten heb. Nederlands dus. Ik verwacht er veel van, ondanks het briefje van de Hogeschool over mijn bankrekeningnummer. “Die is niet vermeldt op het inschrijvingsformulier”, stond erin. Ik wijt dit aan zenuwen. Je zult mij maar les moeten geven in Nederlands. Dat valt natuurlijk niet mee, ook al verloopt de procedure grotendeels via de PTT en het internet.
