Als verlamd zat ik tegenover hem. Ik had nog steeds een probleem en hij zou me daarmee helpen.
Ik geloofde er niet meer in.
Ik heb heimwee, zei ik.
Aanmoedigend knikte hij me toe. Het werkte. Hij wist hoe ik hechtte aan gebaren.
Ik mis.
Ik mis. Ik mis. Ik mis.
Wat mis je? Vroeg hij.
Ik huilde. Mijn wereld is zo vervormd. Het werkt niet meer. Het gaat gewoon niet.
Ik word wakker met gemengde gevoelens. Mijn hart wil bij Valerie zijn, maar m’n verstand werkt niet mee. Ik voel mij leeg. Ik probeer over m’n leven na te denken. Jacintha is de liefste vriendin die ik ooit heb gehad, maar mijn liefde voor haar is bekoeld. Ik krijg geen kriebels meer in m’n buik als ik haar zie. Toch heeft ze m’n hart gestolen. Zij weet altijd mijn juiste snaar te raken. Na ruim 6 jaar voelt ze mij aan als geen ander.
Ik wist dat hij bestond, maar ik had hem nog nooit gezien. Al hoewel, eens zag ik zijn achterkant en hoe zijn hand haar bil toucheerde, misschien even kneep, en toen haar hand vastgreep. Maar werkelijk bekeken had ik hem nooit. Wie is hij en wat kan hij dat ik haar niet geven kan? Hij lijkt in ieder geval snel geïntimideerd.
Even gebeld met Columnx. “Goedemiddag, DreamOn hier. Casper in de buurt?” Al snel kreeg ik de vriendelijke hoofdredacteur aan de lijn. “Ik weet dat iedere column bij jullie eerst in een wachtrij wordt gezet en dat het maar afwachten is, wanneer deze op columnx wordt geplaatst, laat stáán dat je de juiste dag of het tijdstip weet, maar maken jullie wel eens uitzonderingen?” Casper verzekerde mij, dat dit soms wel eens het geval is. Ik legde hem de situatie uit. Hij snapte meteen, waarom ik deze column persé op donderdagmiddag op 5 juni om 17.00 uur geplaatst wilde hebben. We kletsten wat over en weer en tevreden hing ik op.
Als ik zie dat ze weer met natte gaasjes mijn lippen bevochtigen wil ik ze zeggen “Hou er nou maar mee op, ik proef toch al niets meer”. Maar ach, de bedoeling is goed maar toch ook voor mij irritant. Ik kan het zelf wel, ben geen baby!!
