Algemeen
Doorlopen tot de einder.
Ik ren tegenwoordig. Of beter gezegd, ik verplaats mij van punt A naar punt B in een tempo dat het best te omschrijven valt als de hippische term draf.
Eerder liep ik alledaags, gewoon van huis naar de toog.
Tot het moment dat ik op de ‘[i]bangen[/i] voor bejaarden’ radiozender ‘The loneliness of the long distance runner’ van Iron Maiden weer eens hoorde.
Deze titel en tevens een gelijknamige Britse film uit 1962, is een prachtige metafoor voor het leven zelf. [i]You can run but you can’t hide.[/i]
Doorlopen tot de einder, zonder enig nut. De dood komt toch wel.