Vergeef me, ik heb gezondigd.

Ik had het natuurlijk moeten weten, maar ik ben nu eenmaal eigenzinnig. Dit keer heb ik het bijna met de dood moeten bekopen. Enkel en alleen omdat ik op vakantie altijd Oben Ohne (topless) wil zonnen. Ik haat nu eenmaal witte bikinistrepen op mijn mooie zongebruinde rug. Topless zonnen, wat is er in hemelsnaam mis mee? Niks, als je het mij vraagt. Heel veel, als je het aan de moordende blikken van de nonnen naast mij vraagt. Maar zoals ik al eerder zei: ‘ik had het natuurlijk moeten weten.’ Op vakantie gaan naar een piepklein eiland (oppervlakte 360 m2, 380.000 inwoners) dat luistert naar de naam Malta. Dagelijks bezoeken hier duizenden rooms-katholieke mensen één van hun 360 kerken. Nu ben ik als katholiek in Limburg wel wat gewend met alleen al 7 grote kerken in mijn dorp, maar bij ons staan de mensen tijdens de mis écht niet buiten. Integendeel. Als er al een handjevol mensen binnen is, mag je in de handen klappen. Maar Malta gaat toch nog wat stapjes verder. De abortussen zijn illegaal en scheidingen bestaan niet in Malta. Naast iedere deur prijkt aan de muur een Mariabeeldje, dat je ook vindt, in de speciale uitvoering met knipperende kerstlampjes, op het dashboard van iedere stadsbus. In de bus is dat overigens wel nodig, aangezien men zich daar zelden of nooit aan de verkeersregels houdt. Degene die het meeste gas geeft, heeft daar voorrang. Vergelijk ze met de Volkswagengolfjes bij ons.

De combinatie gelovig volkje en geen enkel meisje dat haar bikinihesje uittrekt, moet voor velen een belletje doen rinkelen. Voor mij niet. Ik dacht: ‘Ach wat stellen we ons weer preuts aan!’ Zonder blikken of blozen trok ik parmantig mijn bovenstukje uit en richtte mijn witte borstjes naar de zon. Vrijheid, blijheid. Na 3 minuten kwamen er 5 oudere vrouwen een halve meter bij me vandaan zitten. Ze keken me aan met zo’n verwijtende blik alsof ze van de zedenpolitie waren. Ze trokken hun kleren uit en ik en mijn vriend konden nog net een lach onderdrukken. Onder die kleren zaten nog meer kleren. Als een kuise maagd werden de kleren beschamend uitgetrokken. Nu komt het, dacht ik. 5 Oude vellen die aangemoedigd door mij ook hun lef durven te tonen en me vergezellen in mijn eenzame strijd tegen het puritanisme. Niets was minder waar. 5 Eendelige zwarte badpakken met pijpjes uit de jaren 50 kwamen te voorschijn. Ik had nog nooit zoveel stof gezien. Ze bukten zich om hun slippers uit te doen. Recht met hun kruis, waar de pakjes shag overigens uitvlogen, in het gezicht van mijn vriend die de orale seks sindsdien acuut heeft afgezworen.

Een luttele seconde schaamde ik mij voor mijn onkuis gedrag, maar ach ik was toch ook niet met een bikini geboren! En die borstjes van mij waren toch ook weer niet zo heel aanstootgevend. Volgens een mannelijk maandblad type perzik, dus niet watermeloen of zo. Daarbij liepen er heel wat dikke 10-jarige jongetjes rond die nog meer op de plank hadden dan ik. Als ik het dan niet mocht, dan moesten zij ook maar een bovenstukje dragen! Toen er mannen naar me begonnen te wijzen, voelde ik mij toch wel enigszins onbehaaglijk. Ik trok mijn bovenstukje maar weer aan en zag de 5 oude vellen opgelucht een kruisje slaan. Ik ging wat snorkelen en toen ik bij mij handdoek terugkwam, zaten ze nog dichter op me. Ter bescherming van ‘het kwaad’.

Inmiddels was ik er achter gekomen dat het nonnen waren en dat het topless zonnen hier ten strengste verboden was. Het is me nog niet duidelijk of je hier kans loopt op een gevangenisstraf of boete, omdat er sprake is van schennis van de eerbaarheid. Zeer merkwaardig was dat ik mij na die bewuste dag steeds zieker begon te voelen. Het werd nog erger toen de nonnen mijn vriend ook betrapten op heiligschennis. Hij had n.l. een oude, tot op de draad versleten, afgeknipte spijkerbroek aan met een klein gaatje ter hoogte van zijn edele delen. Omdat het zo warm was (40 graden) en het zweten voor nog meer balzakkriebel zorgde, droeg hij geen onderbroek.

’s Avonds hadden we ons verlopen en moesten we een andere route nemen naar ons appartementje. Om de weg af te snijden, klommen we over een 1 meter hoog muurtje. Je raadt het al. Juist ja, zijn broek scheurde open. Een diameter van 10 cm, van bal tot bal. Ik kwam niet meer bij van het lachen. Met zijn handen voor zijn kruis liepen we naar huis. Ik wilde net de straat oversteken toen er een levensmoede buschauffeur de hoek om raasde. Mijn vriend greep me nog net op tijd bij mijn schouders en vergat daarbij zijn onbedekte kruis. Dat kruis werd wel opgemerkt door gechoqueerde voorbijgangers, want de koopwaar lag er volledig uit. Onder de voorbijgangers bevonden zich ook de nonnen die ondertussen op de knieën waren gevallen (en heus niet om hem te pijpen) en gebarend naar boven stonden te vloeken. Het ene schietgebedje naar het andere volgde. Ze zouden zo de gouden medaille voor simultaan zwemmen in de wacht kunnen slepen.

Vanaf die dag ging het nog slechter met me. Alsof de nonnen een vloek over me hadden uitgesproken. Ik werd ziek en kreeg een voedselvergiftiging die me anderhalve week aan de wc-pot heeft gekluisterd. Ook dat had ik kunnen weten. GOD straft direct.