Ooit eens meegemaakt? Je ziet iemand met een geweldige glimlach en deze persoon is werkelijk onbereikbaar voor je. Het ligt niet binnen je ‘bereik’ om deze beste kerel aan de haak te slaan. Het gat is te groot en je bent van een hele andere komaf. Een poging wagen is uitgesloten en wachten tot je een ons weegt is de enige mogelijkheid.
‘Lozekampsteeg nummer 2,’ zegt Minke, de centraliste.
Het is weer zover. Ewoud, van wie ik niet weet of het zijn voor- of achternaam is, alleen dat iedereen hem zo noemt en dat hij een ongelooflijk stuk chagrijn is, wil erop uit. Ewoud draagt eeuwig en altijd een donkergrijs pak en een donkerblauwe stropdas met, nauwelijks herkenbaar nog, een goudmotief. Ewoud heeft vier stompjes van voortanden en hij ruikt naar mottenballen.
Met een badlaken om mijn natte lijf gewikkeld loop ik mijn slaapkamer binnen. Ik betrap mezelf op het neuriën van een wijsje, iets wat al lang niet is gebeurd. In de slaapkamer ontkom ik er niet aan; in de levensgrote spiegeldeuren vang ik met mijn blik mijn spiegelbeeld. Tot overmaat van ramp glijdt ook nog het badlaken van mij af.
Ik heb over dit soort ervaringen gelezen, ze als fabeltjes afgedaan. Maar nu gebeurt het. Ik wil met mijn hoofd schudden, terug de werkelijkheid in. Het lukt niet.
Na de nodige weerstandjes te hebben overwonnen is eindelijk de kogel door de kerk, sinds vandaag ben ik officieel verbonden aan sportschool ‘fit 4 you‘. Een spookbeeld wordt werkelijkheid, de door mij zo verfoeide Amerikaanse gezondheidsfilosofie heeft mij letterlijk bij de kladden gegrepen en sindsdien heeft schurende twijfel zich van mij meester gemaakt. Zelfverloochening, mijn beproefde makker, aangenaam.
