Iedereen gun ik zijn hobby. Maakt niet uit welke. Als je mij er maar niet een feestje lang mee aan mijn oor zeurt, tot in alle details. Leef je uit, zou ik zeggen. Ik ben meestal een verdraagzaam mens. Zeker met een slok op. Vanochtend echter, met een gewone slok thee nog half op mijn tong, spuugde ik hem bijna op de krant weer uit. Ik kon mijn ogen niet geloven.
Persoonlijk vind ik het erg belangrijk om voor iedere activiteit een andere vriendin te hebben. Het maakt het leven een stuk makkelijker. Het is eigenlijk vergelijkbaar met schoenen, want die heb ik ook voor iedere gelegenheid. Een dagje Ardennen doe ik niet op naaldhakken. Zo heb ik een vriendin waar ik mee winkel, een shopvriendin. Zij weet exact mijn maat en smaak. Wij krijgen tijdens het winkelen dus nooit ruzie. En die ene keer dat we ruzie krijgen, gaat het bijvoorbeeld over sporten. En dat is dan haar ding weer niet, dus telt dit niet.
“Ik scheer mijn pruim.” Zo maar een zinnetje dat ik ergens in een blad las. Maar natuurlijk ging mijn hoofd er op een onbewaakt moment mee aan de haal. Pruimen, pruimen? Mijn oma had gedroogde pruimen. In een bakje van tupperware. Daar mocht ik er af en toe een van. Van die glanzende zwarte. Sommige waren zacht. Het merendeel had de textuur van drop. Door de wimpers gezien heeft een gedroogde pruim inderdaad iets weg van het vrouwelijke geslachtsdeel. Maar als je hem in je mond hebt, proef je het verschil. En dat je de pitten eruit moet knarsen met je voortanden is ook anders.
12 november 2008, 8.39 uur. De zon schijnt zacht en de wind waait wild. De hemel gloort rozerood tot aan de oren. Een nieuw wereldwonder is geboren. Keizerlijk gehaald en koninklijk ontvangen. Met een klein en bonkend hart en alles erop en eraan. Zijn lot ligt al vast. Een groeiproces in een lange reis vol verwondering. Voorzien van eten, warmte en veel genegenheid. Zoet en zaligmakend in ouders ogen. Deze lieve vriend heet Dim.
Het was een eeuwige strijd tussen die twee meiden vond ma en besloot nu maar eens in te grijpen.
“Mirjam nou moet je maar eens ophouden met het gepest naar Jolanda toe, zij kan er niets aan doen dat zij zo dik is. Jij bent tenslotte altijd tenger geweest”.
