Zijn geluk, mijn ongeluk of is het nonchalance, ik vermoed een vloek of heel slechte karma….
Mijn broer heeft net een héél leuke week achter de rug. Alles zat hem mee en alles viel zomaar in zijn schoot. Ik daarentegen heb een baalweek achter de rug. Zo eentje in de trend van als ik nu nog es iets kwijtspeel dan rust er een vloek over me.
Toen ik jong was, waande ik me nog gelukkig. Of de kinderen van vandaag het zijn? Ik vrees van niet. Vroeger was ontspanning je vingers in een pot verf doppen en papier volkladden. Dat was leuk en ongevaarlijk, tenzij je de pot verf voor yoghurt aanzag. Vanmiddag hoorde ik tot mijn grote verbazing wat de laatste rage onder jongeren is: perron-springen.
Deel I: De Gheijt haalt een wit voetje .
“En, wat is het verdict,inspecteur ? “ vraagt Daan. “3 weken .“ antwoord De Gheijt droogjes. “Da’s balen” zei Daan weer. Daan Burgers en Odillon De Gheijt werken al lang samen en hebben genoeg aan een paar woorden om elkaar te begrijpen. “ Naar huis zeker? “ vraagt hij. “Ja, zit voorlopig niks anders op. Ik zal het papierwerk thuis wel in orde maken.“ gromt de inspecteur.
Parkeerwachter 16054 komt op in zijn dagelijkse dienst. Hij neemt zijn papieren door en kijkt waar hij moet gaan patrouilleren. De wijk waar hij zijn dienst moet draaien vervult hem bij voorbaat met afschuw. Hij zit gevangen in zijn dagelijkse taak, klem in zijn baan die hem verder geen perspectieven biedt maar voor hem bepaalt wat hij moet doen. Hij zal ze vandaag eens krijgen, die wetsovertreders. Vals fluitend verlaat hij de politiepost en loopt naar zijn wijk.
“Egoïst”, snauwde een jonge dame bij de kassa toen ik mijn milieuonvriendelijk toiletpapier ging afrekenen. “Mijn kinderen bedanken uw vriendelijk”, mompelde ze, terwijl ze haar biologisch afbreekbare tas stond in te pakken. Toen vervolgens haar boodschapjes via de bodem haar tasje verlieten en ze daarna haar biovoedsel bij elkaar raapte, riep ik vrolijk: “Veel succes!”
