“16-jarig meisje verdachte van tientallen inbraken“, toont het krantenartikel onder mijn gepelde mandarijnschilletjes.
“Waar gaat het toch heen met de jeugd”, mompelt het, mij onbekende, fossiel dat noodlottig naast me is komen zitten, terwijl ze luidkeels kauwend haar boterham verwerkt.
Ik heb het geprobeerd, echt waar. En een week lang is het ook gelukt. Zeven dagen heb ik mijn mond erover kunnen houden. Het was moeilijk, maar ik heb het gered. Maar nu moet het er uit, ik mag het niet meer voor me houden.
Het grauwe donkerbruine interieur van Heathrows Terminal 4 is troosteloos. Net zo troosteloos als de grauwgrijze Britse winterlucht erbuiten. Trouwens ook net zo troosteloos als het grauwgrijze Engelse wolkendek in de zomer, maar dit terzijde. De doorvoerhaven naar intercontinentale bestemmingen nodigt uit om er zo snel mogelijk de pleiterik te maken.
Ik ben een praktisch mens. Ik leer beter in de praktijk dan uit een boekje. Door veel mensen wordt dat gewaardeerd. Ik ben wat je noemt “een doener”. Ik pak de zaken meestal fysiek aan. Dan zie ik vanzelf wat er verbeterd moet worden. Ik moet het voelen zeg maar. In het begin gaan dingen vaak niet helemaal goed, maar al doende leer ik.
15 Februari
Moe-landers. Je moet er toch maar op komen. Samen met het islamitisch stemvee, de hangallochtonen en de uitgeprocedeerde kindernegertjes zijn we toch maar een mooi, poetisch mengelmoes landje aan het worden.
