Gefascineerd volgen mijn buurvrouw en ik al drie dagen de nieuwe koning van ons plein: Een grote machine met een vervaarlijke happer. Stoer trotseert hij de puinhopen alsof het een geplaveide weg is. Met een allesoverheersende honger hapt hij dierbare herinneringen weg. Regelmatig lopen we een stukje langs het hek.
De hele emancipatie ten spijt, is het nog steeds zo dat vrouwen veel meer tijd aan het huishouden en het opvoeden van kinderen besteden, dan hun mannelijke eega’s. Manlief wil best een keer de stofzuiger pakken of een afwasje wegwerken, maar wc’s schoonmaken of ramen lappen laat hij meestal toch aan haar over. Net zoals de tandartsbezoekjes, het helpen op school of het verschonen van een bed, als een van de kindertjes de boel heeft ondergekotst.
‘Ik heb er de kracht niet meer voor’, zo legde ik uit aan mijn toevallige gesprekspartner. ‘Waar heb je de kracht niet meer voor?’, zo vroeg hij. ‘Het leven’, antwoordde ik logischerwijze weer terug. Zo simpel verloopt een conversatie nu eenmaal.
Prachtig geklede vrouwen lopen er vaak langs. Op straat, als ik net uit de tram stap, en op weg ben naar de markt. Of de bakker. Of als ik een volle vuilniszak naar de container breng. Zij doen daar niet aan. Zij hebben altijd chiquere doelen. Ik kijk hun kordate klik-klakken na. Een receptie misschien. Of dé receptie, om weer achter te verdwijnen juist. De hele dag mooi doorverbinden. Aantrekkelijk antwoord geven. Lief afpoeieren en natuurlijk lekker licht administratief werk verrichten.
De evolutie is een prachtig principe: dat met de grootste overlevingskansen bepaalt hoe de toekomst van de soort eruitziet. Mensen konden zo heerlijk slim worden omdat de slimmere apen nu eenmaal langer overleefden dan de dommere, met alle mooie gevolgen van dien. Onze levens waren een stuk frustrerender geweest als we niet het inzicht hadden dat we nu hebben.
