Tattoo Joe

En zo werd ik voorgoed vereeuwigd als de held van de Hokusai Bon club. Pierre Zondag als Hokusai Bon. Ik kwam op de voorpagina van hun fanzine. Ik rilde. Ik zat er tot over mijn oren in. Ik had er schoon genoeg van. Ik moest weg.
Khebzin ineenpilsje!’ klonk de stem van Willem naast me.
‘Ja!’ zei ik. Daar had ik nu ook wel zin in.
‘Ikheb een leuke kroeg gezien aan de overkant,’ zei Minie.
‘Dan gaan we daar nu heen,’ besliste Connie. ‘We weten genoeg. We hebben genoeg gezien.’ Ze lachte. ‘Ik heb genoeg foto’s.’ Ik trok dat belachelijke pak uit. Schminkte me af in de wc en wat later liepen we de straat op terwijl achter ons de kreten door de zaal vlogen. Kregen ze daar nou nooit genoeg van?
Aan de overkant was een kroeg. ‘De Ton,’ heette het ding. We liepen naar binnen en schoven aan de bar.
Willem bestelde pils.
Minnie zat rechts naast me. Ze keek me met vrolijke ogen aan. ‘Je had er helemaal genoeg van, ik zag het.’
‘Hokusai Pierre,’ grinnikte Connie.
‘Kennen jullie die serie een beetje?’ vroeg Minnie.
Ik rilde. ‘Moet dat!’
‘Er zit vaste lijn in al die afleveringen,’ legde Minnie uit. ‘En er is ook bijna altijd sprake van dezelfde boef, net zoals in Swiebertje Bromsnor, Ja zuster nee zuster Buurman Boordevol of in Pipo Snuf en Snuitje.’
‘Tattoo Joe,’ gromde iemand naast me.
‘Precies,’ knikte Minnie naar Willem. ‘Maar weten jullie nou ook hoe dat komt?’
We keken haar zwijgend aan. Niemand die het wist. Zij was de specialist.
‘Ik heb onderzoek gedaan,’ begon Minnie.
‘Dat weet ik,’ grijnsde ik. ‘Een zekere Willem van Noort kon je wel schieten.’
Ze begon te lachen. ‘Ben je daar ook al geweest? Nou ja! Ik wilde iets anders vertellen.’
Ze keek ons onderzoekend aan. Vonden we het wel interessant. Anders hield ze er gewoon mee op. Ik begreep dat ze in dat Hokusai pak had rondgelopen om te weten waarover ze het had.
‘Misschien help ik je aan een idee,’ zei Minnie langzaam.
‘Ga verder,’ zei Connie.
Minnie knikte. ‘Maar eerst iets anders.’ Er was een andere uitdrukking op haar gezicht. En plotseling begreep ik dat hier de onderzoekster aan het woord was. Ze had uitgevonden hoe de serie moest aflopen, maar wilde eerst kwijt hoe ze daar achter was gekomen.
‘Herman van Noort was varensgezel,’ begon ze.
We keken haar zwijgend aan. We lagen aan haar lippen. Als ze maar vertelde hoe het moest aflopen.
‘Ik heb gesproken met collega’s van hem om er achter te komen wat voor een man het was. Toen ontdekte ik dat er een collega is geweest waar hij absoluut niet mee overweg kon.’
Ze keek ons glimlachend aan. De onderzoekster die scoorde. ‘Die collega heeft hij gebruikt als model voor Tattoo Joe.’
We keken haar verbluft aan. Dat was nog eens een ontdekking!
‘Strafdebozen!’ klonk Willem naast ons.
‘Die uitdrukking gebruikte Tattoo Joe altijd,’ knikte Minnie. ‘Dat zei die varensgezel werkelijk. Herman heeft dat letterlijk zo overgenomen. Hij heeft ook veel van de akkefietjes die hij met Tattoo Joe had verwerkt in de Hokusai Bon verhalen.’
Ze keek ons triomfantelijk aan. We moesten vooral goed begrijpen hoeveel moeite ze zich hiervoor getroost had. ‘Als je dus een einde voor Hokusai Bon wilt bedenken ligt het eigenlijk voor de hand welke kant het uit moet.’
Ik keek haar nadenkend aan. Natuurlijk, of ze werden goede maatjes, of Hokusai Bon maakte in een klap een einde aan Tattoo Joe. Maar welk van de twee was de juiste?
‘Een keer heeft Herman geprobeerd vriendschap te sluiten met Tattoo Joe,’ ze keek ons afwachtend aan.
‘Wat gebeurde er toen?’ hielp Connie.
‘Toen heeft Herman zich laten tatoeëren. Dat is in de serie gekomen. Het is een rage geworden met plakplaatjes en zo.’
‘Hokusai Bon, mijnheld,’ zei Willem.
Minnie stapte van haar kruk af en kwam naar Willem toe. ‘Wil je je mouw eens omhoog doen?’
Willem grijnsde en schoof zijn mouw omhoog. Ik zag de tatoeage die ik had gezien toen we aan het verhuizen waren.
‘Dat is het teken van Hokusai Bon. Deze tatoeage is echt.’
‘Twaseengrap,’ knikte Willem.
Minnie ging weer naar haar kruk. ‘Veel varensgezellen hebben zoiets. Herman van Noort heeft die gebeurtenis gebruikt om Tattoo Joe te introduceren.’ Ze glimlachte. ‘Tattoo Joe en Herman zijn nooit vrienden geworden. Ze lagen elkaar niet.’
Ik vond dat we ons nu verloren in details. Ik wist nog steeds niet hoe ik de serie nu het beste kon beëindigen. Wist Minnie dat eigenlijk zelf wel?
Ze was weer gaan zitten. Ze nam een flinke slok van haar pils. Ik deed hetzelfde. Ik voelde me alweer wat vrolijker worden. Dat had ik altijd als ik dronk. Maar nu dat einde nog.
‘In een serie voor kinderen kun je de slechterik niet laten vermoorden,’ doceerde Minnie. ‘Dat zie je ook nergens gebeuren. Wat gebeurt is dat de slechterik blijft. Anders is de serie afgelopen. Deze serie moet wel aflopen. Maar wat doen we dan met de slechterik?’
Ze keek ons opnieuw triomfantelijk aan. Ze had er voor doorgeleerd. Ze wist het antwoord. Nu moest ze het nog vertellen.